ح. عزیز، دیدنت در این روزهای وحشتناک برگشتن به دانشگاه و دانشکده، بهشتی‌ترین اتفاق است. صورتت هنوز روشن است و لبخندت روشنی‌بخش.
وقتی گفتی که دوباره دچار بی‌خوابی شده‌ای و ذهن خسته و همان مشکلات قبل، غصه‌ام گرفت. خواستم بگویم گل‌گاوزبان دم کن اما می‌دانستم که این که کار را نخواهی کرد. شاید این پاییز گاهی برایت گل گاوزبان گرم با لیمو بیاورم.
مراقب خودت باش.
دیشب Blue از سه‌گانه‌ی Three Colors رو دیدم و ذهنم سنگین شد از حزن این روایت. دم‌دمای صبح رو به پنجره‌ی اتاقم دراز کشیدم و اونقدر به گرگ‌ومیش آسمون زل زدم که خوابم برد.
چهار ساعت بعد بیدار شدم. گرسنه‌م بود اما توی خونه نون نداشتم. پرده رو روی پنجره کشیدم و دوباره خوابیدم.
دو ساعت بعد بیدار شدم. باید لباس‌ها و کوله‌ی خردلی‌رنگ‌م رو میشستم، ملحفه‌ی بنفش رو از روی بند رخت برمیداشتم و به گیاه گلدون‌سفید توی تراس آب می‌دادم.
غذای عجیبی درست کردم و به‌نظرم رسید که شربت آلبالو می‌تونه این مجموعه عجیب رو کامل‌تر کنه. وقتی که تنهام ترجیح می‌دم درحال فیلم دیدن غذا بخورم؛ Red.
مرد، قاضی بازنشسته‌ای بود که در حومه‌ی شهر و تنها زندگی می‌کرد. بعد از چند اتفاق، یک دسته کاغذ و روان‌نویس قدیمیش رو برداشت؛ چیزی متعلق به سال‌ها قبل توی ذهنم تکون خورد.
شاید چهار سال پیش یا بیشتر، بعد از چند روز بی‌خبری از میم، بهم گفت که برای تمام آدم‌هایی که می‌شناسه نامه نوشته و همه رو پیش خودش نگه می‌داره.
شک کردم. شاید این اتفاق زاده‌ی توهم منه که اصلاً از شخصیت میم دور نیست. شاید هم واقعی باشه. خواستم بپرسم اما، ممکنه پرت بشه به گذشته و این اذیتش کنه.
میم عزیز، از آن وقت‌هاست که بیشتر از هر زمان دیگر نیاز دارم تو باشی؛ در گوشم با صدای دل‌آرامت شعر بخوانی، موهایم را نوازش کنی و دلم را قرص کنی که هیچ‌کس دیگر در عالم نیست، یا اگر هم باشد اهمیتی ندارد. «زین همرهان سست‌عناصر دلم گرفت» و در این حال، معمولا شما بودید که یادآوری می‌کردید تنها نیستم. حالا البته جزئی از شما مانده است و همه‌ی من. مهر شما در دلم هنوز گرمابخش است، اما نه آن‌قدر که حالا این تن ضعیف را به حرکت درآورد یا خاطر مغشوشم را سروسامان بدهد. دیگر حتی تنهایی هم برایم بی‌معنی شده‌است.
این روزهای من تاریک است. حتی حال شما هم تعریفی ندارد. درواقع از صبح که فهمیدم اوضاع شما به‌هم ریخته است، سیاهی ذهنم قوت گرفت. دیگر هیچ چیز نمی‌شنیدم.
امیدوارم گذر زمان حال هردوی ما را بهتر کند.
امشب هم از مسیر معمول پیاده‌روی‌م می‌گذشتم و رفتم که از آبمیوه‌فروشی محبوبم یک لیوان هویج‌بستنی بخرم. اسم مغازه‌ش رو روی کارتخوان خوندم و متوجه شدم با وجود این که تاحالا بیشتر از بیست دفعه ازش هویج‌بستنی خریدم، تا همین لحظه اسمش رو نمی‌دونستم.
یاد زمانی افتادم که زیاد بین اصفهان و تهران در رفت‌وآمد بودم، و یک اتوبوس محبوب داشتم که اگه موقع رزرو صندلی شماره ۱۳ش خالی بود، ایده‌آل‌ترین سفر ممکن رو درپیش داشتم. یک روز راجع بهش به میم توضیح دادم و ازم پرسید شماره پلاک این اتوبوس محبوبم چنده؟ نمی‌دونستم. گفت مدت‌هاست باهاش میری و میای و اونقدر واسه‌ت مهم هست که واسه من تعریفش کنی، و شماره پلاکش رو حفظ نیستی؟
توی روزمره‌ترین اتفاق‌های زندگی هم یادش می‌کنم. «من»ی که میم رو داشت - هرچه‌قدر هم خام و کودک- هنوز یک جزء جدانشدنی منه، که احترام غم‌ناکی واسه‌ش قائلم.
فیلم‌ها رو بالا پایین می‌کردم و چشمم به پرتقال خونی افتاد. قبل از این هم دو سه بار این فیلم رو دیده‌بودم. از اواسط فیلم شروع کردم به دیدن و تا چشمم به والا افتاد، فهمیدم چرا اون همه وقت قیافه‌ی م. واسه‌م آشنا بود. و هردو مردان میان‌سالی هستن که دخترک جوانی رو شیفته ی پختگی و مهربونی خودشون می‌کنن. تقریباً بعد از زمستون دیگه خبری ازش ندارم. شاید بالاخره ازدواج کرده و شب و روز به چیزی جز غرغرهای همسرش فکر نمی‌کنه. احتمالاً بیشتر از قبل سیگار می‌کشه، اما سعی می‌کنه داروهای افسردگی‌ش رو چشم همسرش دور نگه داره.
من گاهی، نصفه‌شب بعد از خواب‌های مزخرف بیدار می‌شم و بی‌خوابیم میفته. اون‌وقت، صدای آرومش رو گوش می‌کنم که با سنگینی تمام غم‌های عالم زمزمه می‌کنه «برای تو در اینجا نوشته‌ام.» کلمه‌ها میاد جلوی چشمم؛ همه‌چیزهایی برای من نوشته...
سالم باشه و آرام، مثل صداش.
این دو روز تماماً با مسائل و تسک‌های واقعی سروکار داشتیم. هیجانم بیشتر شده‌است و کمتر گذر زمان را حس می‌کنم.
به این فکر می‌کنم که شناختن این افراد از بهترین فرصت‌هایی‌ست که می‌توانستم داشته باشم. شب‌ها با مهسا راجع به اتفاق‌ها یا رفتارهایی که نظرم را جلب کرده‌است صحبت می‌کنیم؛ فهمیده‌ایم که برخلاف انتظار بی‌اساس ما، دانشگاه تعیین‌کننده‌ی هیچ‌چیز نیست. بزرگی و کوچکی در دنیای واقعی ورای معیارهای تنگ‌نظرانه‌ی آکادمیک است. کودکانه به این محیط دور از انتظارهای کودکانه‌ی خود پا می‌گذاریم و یاد می‌گیریم که با تفاوت‌ها راحت باشیم، برای هدف مشترک تلاش کنیم و کم‌کم به‌جای یک جزٕ بی‌شکل، قالب یک تکه‌ی پازل را به خودمان بگیریم تا در کل نقش داشته باشیم. در فضای آکادمیک هیچ «کل»ی وجود نداشته، و ما در ابتدای ورود به این محیط بنا به عادت دیرین، اصرار داریم آن جزٕ بی‌شکل باقی بمانیم.
این محیط جدید مثل یک خانواده، این کودک تازه‌وارد را پرورش می‌دهد؛ کمکش می‌کند که خودِ بی‌شکل‌ش را بشناسد؛ در مواجهه با مسائل، نیاز به همکاری را درک کند و کم‌کم به شکل تکه‌ی پازلی که برای کل مفید است، سوق پیدا کند.
تنها مسئله‌ی حل‌نشده‌ای که باقی می‌ماند، زنده نگه داشتن خودِ درونی‌ست؛ بدون ناجی. شاید هم صورت مسئله اشتباه باشد و جواب، همان ناجی.
بعد از شیرینی شاد حامد برای کسب نمره‌ی پاسی در درس ماتریس، در جریان صحبتی به او قول دادم که دیدگاه خودم را نسبت به او بنویسم. اصل ماجرا این است که چندباری به شوخی گفته‌ام نمیخواهم مثل او شوم، و او هربار در کمال فروتنی و آرامش، چیزی نگفته‌است؛ امیدوارم ناراحت هم نشده باشد. برای همین می‌نویسم از دید من حامد چگونه آدمی‌ست تا به نوعی بیان کنم که پشت «نمیخواهم مثل تو شوم» منظور بدی نیست.
درست یادم نیست که با حامد چطور آشنا شده‌ام یا سر صحبت را چطور بازکرده‌ام. اما یادم هست که مدتی یک آقای بلندقد ناآشنا -که گاهی یک دوربین هم داشت- در دانشکده زیاد به چشمم می‌خورد؛ حامد بود.
اوایل فکر می‌کردم عکاسی می‌کند. یک دوست عکاس/فیلم‌بردار قدیمی دارم و می‌دانم که اگر در این حرفه خوب کار انجام بدهی، مدام معرفی‌ات می‌کنند به همدیگر و احتمالا همیشه کاری برای انجام دادن خواهی داشت. یک‌موقع فهمیدم که حامد با ح. دوست است و بنابراین، اعتباری که در ذهنم داشت، بیشتر شد.
بعدها فهمیدم طراحی وب می‌کند و با توجه به دست‌به‌دوربین بودن و مهارتش در گرافیک، احتمالا کارش را خوب انجام می‌دهد. همان زمان‌ها بود که فهمیدم زیاد سفر می‌کند؛ پس آن پختگی نسبی و دید جامع‌ش توجیه شد.
آشناتر که شدیم، راجع به مسیر و حال و آینده بیشتر صحبت کردیم. با وجود اخلاق‌‌های عجیبش در حرف زدن یا حرف نزدن یا وارونه حرف زدن راجع به بعضی چیزهایی که نمی‌خواهد آدم-معمولی‌ها بدانند، فهمیدم ارزش‌های بزرگی در زندگی دارد که در عمل برای تحقق‌شان تلاش می‌کند؛ کمتر حرف می‌زند، اما اگر قصد کند، حرفش را می‌زند. تا به اینجا، به نظرم حامد فردی آرمان‌گراست. آرمان‌گرا نه به معنای رویاپردازی و پرداختن ایده‌آل‌های دست‌نیافتنی؛ آرمان‌گرا به معنی اعتقاد داشتن به ارزش‌هایی که برای حفظ یا رسیدن به آن‌ها از چیزی کم نمی‌گذارد؛ رفاقت، کاری که دوست دارد و اهدافی که در اعماق ذهنش دارد.
این ویژگی‌های حرفه‌ای و اخلاقی حامد باعث شد در ذهنم حسابی جدا از حساب اکثریت قریب به اتفاق دانشکده باز کند. هم از لحاظ تجربه‌ی کاری و شغلی، هم از لحاظ تخصص و پختگی، کسی بود که می‌توانستم دغدغه‌های کاری‌ام را با او درمیان بگذارم و راجع به مسیرهای ممکن پیش‌رو در ذهنم با او مشورت کنم؛ هیچ‌وقت ناامیدم نکرد و گاهی از اشتباه‌ها یا ترس‌های خودش گفت. یاد گرفتم به صرف تخصص در چیزی -حتی اگر نیازهای مالی‌ام را به راحتی تأمین کند- ساکن نمانم. خودش گاهی اسمش را «از این شاخه به آن شاخه پریدن» می‌گذارد. اما من تأیید می‌کنم که باید مدام یاد گرفت و تجربه کرد.
حامد عزیز، اگر گاهی می‌گویم «می‌ترسم مثل حامد شوم»، منظورم این نیست که تو وضعیت نامطلوبی داری؛ برعکس، تو راهی که باید برویم را سال‌ها زودتر از ما رفته‌ای و به زعم خودت تجربه‌های لازم برای ادامه‌ی راه را هم به دست آورده‌ای. دغدغه‌ام همان نتیجه‌ای‌ست که گرفته‌ای و به من هم یاد داده‌ای؛ ساکن نماندن؛ درجا نزدن؛ تجربه‌کردن و دنبال کردن چیزهایی که مرا به وجد بیاورد.
امیدوارم سالم باشی و خوش‌حال؛ در مسیر اهداف و خواسته‌هایت راضی باشی و موفق؛ و با انسانیت، اخلاق‌مداری و حرفه‌ات در زندگی افراد بیشتری تاثیرهای خوب بگذاری.
با اینکه دیشب تا دیروقت سعی می‌کردم پروژه‌ی تمرینی‌م رو پیش ببرم و فقط ۵ ساعت خوابیده‌بودم، بعد از کابوس عجیبی که دیدم بیدار شدم و میلی به بیشتر خوابیدن نداشتم.
امروز تا ظهر پروژه‌ی تمرینی‌م رو تموم کردم و رفتم سراغ کورس بعدی. به نظر خودم خوب پیش رفتم. داشتم داکیومنت می‌خوندم که رسیدم به جمله‌ای که فهمیدم برای پیاده‌سازی ایده‌ی س. راجع به تاس به‌کارم میاد. رئیس گفت مثل تیکه‌های پازل داری چیزایی که لازم داری رو به‌دست میاری. امیدوار شدم. از شرکت زودتر رفتم سمت دانشکده تا بشینم سر کلاس آقا ب. و ببینم دنیا دست کیه. از مبحث خوشم اومد. آخر کلاس با ح. و ش. و گرامی‌جان رفتیم شاد تا ح. بابت ماتریس نیفتادنش مهمونمون کنه.
صبح با شنیدن «دخترِ بابا و دخترِ بابا» بیدار شدم. بابا صبحانه آماده کرده بود و تقریبا یک ساعت زودتر از زمانی که معمولا بیدار می‌شدم هم بیدارم کرده‌بود؛ هنوز خسته بودم.
رفتم شرکت و نشستم پای پروژه‌ی تمرینی. سردردم شروع شد. احتمال دادم با خوردن چیزی حواسم از سردرد پرت بشه (که بی‌تأثیر هم نبود)؛ از بیزینس جمع‌وجور س. خوراکی خریدم و یه مشکل کوچیک توی سایتش دیدم؛ روی سورس‌کد خودش واسه‌م توضیح داد که این مشکل چرا به‌وجود میاد و من از این که یه کد واقعی می‌دیدم باز هم به وجد اومدم!
سر نهار طی موضوعی که مطرح شده بود، یکی از سوال‌هایی که توی ذهنم بود رو پرسیدم و مطمئن شدم که درست فکر می‌کردم. هم‌زمان یه نگرانی پیدا کردم؛ که نکنه نشستن من سر یک میز دیگه و جدا از ۵ نفر دیگه، بی‌احترامی به هدف مشخص از سر یک میز نشستن باشه. توضیح دادم که به‌خاطر اینه که سر میز مشترک سخت می‌تونم تمرکز کنم و حواسم پرت میشه؛ مشکل اصلی خودم توی ذهنم اومد «چرا بعد از بیست سال هنوز نمی‌تونی مثل بقیه تمرکز کنی؟» یادم اومد که دهبد دو ترم پیش که TA اتوماتام بود با توضیح این که همه‌ی تمرینام رو بررسی کرده،گفت به نظرش ADHD دارم و باید به روان‌شناس مراجعه کنم.
توی پروژه‌ی تمرینی‌م با وجود اینکه همه‌چیز مشخص‌ه، گاهی به مشکل‌های آزاردهنده‌ای برمی‌خورم که بعضا از سر بی‌دقتی خودم بوده و زمانم رو تلف می‌کنه. امیدوارم فردا تموم بشه و یک نفس راحت بکشم.