دل گفت داغ یأس غنیمت شمار و هیچ

 دلم سخت تنگ چیز یا چیزهایی‌ست که نمی‌دانم چیست. چیزی شبیه دلشوره هم هست که گویی با گذر زمان در روز و شب ارتباط دارد.

 شب‌ها بیدار می‌شوم و در عین خستگی، آرزو می‌کنم بتوانم بلند شوم چراغ را روشن کنم. با همان خستگی آن‌قدر در کشمکش آرزوی چراغ روشن یا خواب ناز غرق می‌شوم که باز خوابم ببرد. کابوس‌هایی را که می‌بینم در نیمه‌روز به‌ یاد می‌آورم. شب قبل گویی در جنگی در سرزمین غریب گرفتار شده‌بودم و برای هیچ‌کس اهمیت نداشت که من در هیچ سر آن جنگ نیستم؛ مردم اطرافم برای جان فرزندانشان و خودشان تقلا می‌کردند. ناگهان موشکی را می‌دیدند که با دقیق‌ترین زاویه‌ی پرتابی به سمتشان می‌آید، و آن لحظه ناامیدی را در چشمان خیره به موشک می‌دیدم؛ خود مرگ بود که به سمتشان می‌آمد.

 امروز روی چمن نیمه‌جان کنار دانشکده، کنار درختی نشستم و درحالی که عینکم را از روی چشم‌هایم برداشته‌بودم و آفتاب ضعیف بعدازظهر پاییزی روی صورت و دستانم افتاده بود، نارنگی می‌خوردم. مردم را به مانند اشباحی می‌دیدم که می‌روند و می‌آیند. قرار بود دل‌تنگی‌ام کمتر شود، که شد. اما به خودم که آمدم، آن من را نشناختم. چندوقتی‌ست که دوباره حس زمان‌ومکان اشتباه بی‌قرارم کرده‌است. این خاطره است؟ خاطره‌ی عشق است؟ این چیست؟

تنهایم از آن زمان که شیداییِ خجسته‌ام از من ربوده‌شد.

 روزبه‌روز کرخت‌تر و بی‌تفاوت‌تر می‌شوم. امروز در حمام را روی خودم بستم، به آینه زل زدم و در شمارش ۵ تا ۱ به خودم فرصت دادم تا تصمیم بگیرم موهای بالای پیشا‌نی‌ام را کوتاه کنم یا نه. درست به شماره‌ی یک که رسیدم دستم سرخود قیچی را فشار داد و موهای خیسم را هم‌سطح ابروانم کرد. راضی نشدم. در لحظه فهمیدم که موهای خشکم بسیار کوتاه‌تر از موهای خیسم است و تا چندماه آینده باید این دسته‌ی بیش‌ازاندازه کوتاه موهایم را با گیره بپیچانم درهم و گیر بدهم به یک گوشه‌؛ درست مثل هشت ماه اخیر. البته شاید روزی حالت موهایم را صاف کنم و رنگشان را خاکستری؛ و اندازه‌شان کوتاه، تا زیر گوشم.

 

 سبک زندگی غریبی دارم؛ هیچ‌کس را نمی‌بینم، احتمالا کسی هم نیست که مرا ببیند. مدتی قبل، «چیزها» را می‌دیدم. حالا قدرت دیدن همان را هم ندارم. هیچ.

 بدون هیچ انتخابی، دلداده‌ی هاج‌وواجی هستم، دچار شکی فسفرین. خودم را برای مبادایی آماده می‌کنم که نمی‌دانم آرزویم هست یا نیست.

 امروز میم کمی راجع به فردی که به‌تازگی شناخته‌بود، نوشت. تا می‌نوشت، چندبار خواستم خواهش کنم «بگوید». صدایش یکی از اجزای دلتنگی‌آور وجودش است که گاهی می‌ترسم از فراموش کردنش. اما خواهش نکردم. نخواستم به این رویای یخ‌زده نور بتابانم.

 فوراً پشیمان شدم. رویای یخ‌زده تمام مرا در بر گرفته‌است؛ ذره‌ای نور هم در این برهوت روشنایی، زندگی‌بخش خواهدبود.

ای‌کاش می‌دانستم از جان این جهان چه می‌خواهم. 

من این روز را داشتم چشم

 نگارا بدین زودسیری چرایی؟

 نگارا بدین زودسیری چرایی؟

 نگارا بدین زودسیری چرایی؟

 نگارا بدین زودسیری چرایی؟

 نگارا بدین زودسیری چرایی؟

...

این سان که ماه قصه می‌کند با تو، گل از تو بیشتر سخن گفته‌است.

چند روز اخیر پر شدم از م. در تنها مسیری که همراه او قدم زده‌بودم، قدم زدم. از جلوی تنها کافه‌ای که آنجا مقابلم نشسته‌بود و من خیره به چشمان خندانش صبحانه خورده‌بودم، عبور کردم. صبح دیروز، یک‌دقیقه شعر با صدای آرامش‌بخشش پیدا کردم؛ انگار به جایی که قبلاً به آن تعلق داشته، بازگشته‌باشد. خدا می‌داند چند بار آن یک دقیقه شعر را گوش کردم و لبخند زدم به چهره‌ی آٰرام و لبخند هوشمندانه‌اش که مدت‌هاست در ذهنم نفش بسته‌است. صبح امروز چهار تکه شعر که نوشته‌بود را خواندم و چشمم به عکسی خورد که بسیار جوان‌تر از خودش می‌نمود. شعری از بیدل با صدای محشرش شنیدم. انگار خواندن هزارباره‌ی شعر در تنهایی غریبش را تاب نیاورده باشد؛ نوعی میل به جاودانگی شعر در صدا. «چون می‌شناسمت، می‌دانم، هیچ آتشی بی‌مژه‌ات نسوخت. وین عادت نژاد ماست، که ناگهان در خنده‌ای بلند، می‌پژمرند.»

 امشب بعد از دو سال آرزوی دیدن مستند بهمن محصص، بالاخره تماشایش کردم. حسرتی درونم شکل گرفت که نمی‌دانم چیست؛ مثل حسرت فقدان یک آدم بزرگ بر روی زمین است، اما ارتباطش با خودم را متوجه نمی‌شوم. شاید زیر سر همان وهم به دوش کشیدن بار تمام هستی‌ست.

 دلم می‌خواست کشیدن بلد بودم؛ منظورم آن تصویر کردن مثل ذهنی بر روی کاغذ، به روش درست و صحیح است. آن‌وقت می‌توانستم ح. را قانع کنم که شب‌ها دزدانه بر روی دیوارهای شهر، گوش خر و سُم بز و پوزه‌ی شغال بکشیم.

 بسیار فکر می‌کنم که زندگی‌ام اکنون به چه می‌گذرد، و رضایت عمیقی در وجودم حس نمی‌کنم. همه‌چیز در گروی آینده‌ است و امروز آن کسی که میل دارم باشم، نیستم؛ به دلایلی که بعضی به انتخاب خودم و بعضی دیگر به انتخاب دیگران است. روزی دوهزار بار ماهی قزل درشت را پرت می‌کنم در راه‌پله و دست‌های لزج‌شده‌ام را بالا می‌گیرم و در دل می‌گویم «باید یه فکر اساسی کرد، باید یه فکر اساسی کرد». گویی انتظار منجی خویش را در راه‌پله‌های روزمرگی می‌کشم.

شاید بیفته روزای بهاریش یادش...

چای دارچین با بیسکوییت می‌خورم و کامپایلر از پسِ کامپایلر نصب می‌کنم. استاد خوش‌اخلاق تکلیف بسیار عبثی بهمون داده؛ نصب قریب به ۲۰ تا کامپایلر/مفسر و چاپ Hello World با تک‌تکشون.

دیروز صبح از خونه پیاده رفتم متروی فردوسی، از اونجا دوتا ایستگاه بعد پیاده شدم؛ مفتح. رفتم اورامان، درحالی که صداش توی گوشم بود، از جلوی کافه بارن‌ گذشتم. از پشت شیشه یک میز رو دیدم که دورش چندتا خانوم جاافتاده نشسته‌بودن؛ احتمالاً دوست‌های قدیمی. دور یک میز دیگه خانوم و آقای جوانی نشسته بودن. بقیه میزها خالی بود. اگه تاب تنهایی کافه رفتن داشتم، بازهم وافل سفارش می‌دادم.

از خیابون «بهار» که انگار همیشه پر از زندگی‌ه، برگشتم سمت خونه.

به برادر ناتنی‌ام، که جان مطلب را خواهد گرفت.

در عین حال که دلم می‌خواهد با کسی صحبت کنم، هیچ دلم نمی‌خواهد چیزهایی را به زبان بیاورم که ذهنم مشغولش است. مسئله این نیست که مشکل و ناامنی خاطر زندگی‌ام را سخت می‌کند، مسئله ترس از دست دادن چیزی‌ست که بعداً پشیمانم کند. مثل حفظ رژیم غذایی در برابر نوعی نون‌خامه‌ای مرغوب و کمیاب. این میان چیزی درست نیست؛ اما نمی‌دانم حماقت است یا دیوانگی. حماقت اگر باشد مستحق تاوانش هستم. دیوانگی اگر باشد پشیمانی حقیقی به‌دنبال نخواهد داشت.

یک‌وقت‌هایی فکر می‌کنم ارزش همه‌ی چیزهای ممکن‌الوقوع در زندگی، کاملاً حساب‌شده است و حتی شاید در معادلات ریاضی مربوطش صدق کند.

مثل همین که آدم احمق مستحق تاوان حماقتش هست و آدم دیوانه بعداً از دیوانگی‌اش پشیمان نمی‌شود و آدم عاقل همواره از عاقل بودنش راضی‌ست.

اما سال پیش به ن. گفته‌بودم اوضاعم آن‌قدر مطلوب است که مانع تلاشم می‌شود. بی‌نیازی به تلاش، مانع استقلال می‌شود و این شروع بدبختی من خواهد بود. بعد سعی کردم با قرار دادن خودم در شرایط نسبتاً پرفشار و سخت، آن نیاز به تلاش را ایجاد کنم و حالا، اوضاع به گونه‌ای‌ست که با قدمی ناخواسته به عقب و برگشتن به شرایط اوضاع نامطلوب‌تر، این نیاز به تلاش واقعی‌تر می‌شود. نهایت امر این است که مدتی به یک آبادی در کردستان پناه ببرم، به کشاورزها کمک کنم و فراموش کنم هرچه پشت‌سرم بود یا پیش رویم.

خطی سیاه و محو نگاهم را می‌خواند

 دیوانه شدم با شعر «جستجو»ی مختاری. امشب دیوانه شدم با ساعت‌ها خوندن و بلعیدن «جستجو»ی مختاری.

« سیب گلویم را چیزی انگار می‌خواسته‌است له کند

 له کرده‌است؟»

زنده نیستی ولی قدر یک زندگی شعر گذاشتی واسه‌م.

دیوانه شدم و انقدر جستجو رو زمزمه کردم که گلوم درد می‌کنه...

+Montreal Love

روز نخست چون دم رندی زدیم و عشق، شرط آن بود که جز ره آن شیوه نسپریم.

صبح دیروز با صدای باران بیدار شدم. هوا سرد شده و دوش گرفتن دم صبح کمی سخت‌تر است. امروز بارانی نیست؛ اما هوا خنک است و آسمان سفید. از خواب که بیدار شدم تصمیم گرفتم پن‌کیک درست کنم. این چهار یا پنجمین پن‌کیک سه‌ماهه‌ی اخیر است، که بد هم نشد.

 مدتی‌ست که کمبود یا نقص چیزی را در خودم حس می‌کنم. چیزی معنوی که به روزهای گذرنده‌ی این فصل‌های عمرم معنی بدهد. حدس اولم یک شخص بود؛ شاید این به‌خاطر نبود شخص عزیزی‌ست که به او تعلق‌خاطر داشته‌باشم و او هم حضور مرا معنادارتر تلقی کند. چندبار به فکرم رسید که شاید با کتاب خواندن‌های بیشتر و احاطه‌ی ذهنم با موضوع‌های نو، این کمبود یا نقص برطرف بشود.

 درحال تماشای فیلم Autumn Sonata 1978 بودم که با دیدن دختر معلولی که از ملاقات کسی به‌وجد آمده بود، یادم آمد که مدت‌هاست کاری که به معنای واقعی «خیر» باشد و درد کسی جز خودم را درمان کند، انجام نداده‌ام. حتی مدت‌هاست آن‌چنان به کسی جز خودم فکر نکرده‌ام. اصلاً مدت‌هاست دغدغه‌ی کسی را در کنار دغدغه‌های خودم متصور نشده‌ام.

روح تمامی نگرانی، در چشم‌های منتظر؛ متمرکز...

 حمید آی حمیدی که هامون نیست اما «به دریا زدن»ش برای من تمثیل بریدن هامون‌وار از زندگی‌ه. خستگیت به همون اندازه واسه‌م جذابه که با شوق حرف زدنت راجع به دلبر و تمام چیزهای دیگه‌ای که توی ذهنت جایی دارن. دیوونگیت اون جوهری‌ه که به نگاه من رنگ می‌ده. چشمات وقتی می‌درخشه، دل من گرم می‌شه. حتی اگه پاییز خردسال رو دست‌کم گرفته باشیم و از سرما به خودمون بلرزیم، ته‌وتوی دلم گرمه که کنارت نشستم و واسه‌م حرف میزنی؛ با آرامش خاص خودت، یا ساکتی؛ معصومانه ساکت.

 حمید آی حمیدی که هامون نیست، صدبار خواستم بگیرم اون دست لعنتیت رو وقتی سرما هم بهونه‌ی خوبی بود و، نشد. ترسیدم دستای یخ‌زده‌م همون یه‌ذره گرمای وجود تو رو هم بدزده. من نتونستم. اما تو شاید بتونی...

نام تمامی دست‌هایی را که فشرده‌ام، برای تو در اینجا نوشته‌ام.

 فکرم آنچنان مشغول نیست. درواقع به مسائل حل‌شده یا لاینحل همیشگی فکر می‌کنم و آن میان، دلم می‌رود برای یک نفر.

 زمستان به مدت یک ماه، قبل از صبح بیدار می‌شدم و با م. صحبت می‌کردم. راجع به گوشه و کنار زندگی‌اش برایم می‌گفت. آن موقع از روز، غمگین‌ترین و ضعیف‌ترین مرد دنیا بود. بعد از صحبتمان، قهوه دم می‌کرد، دوش می‌گرفت، لباس مرتب آن روز از هفته‌اش را می‌پوشید و به سمت شرکت بین‌المللی که وکالتش را در ایران برعهده داشت، می‌رفت. با سلام‌واحوالپرسی‌های رسمی و بسیار کوتاه از بین میزها می‌گذشت، وارد اتاق شیشه‌ای می‌شد، کتش را با وسواس به جالباسی آویزان می‌کرد، پشت میزش می‌نشست و با مطالعه گزارش‌های روی میز، کارش را آغاز می‌کرد. در هفته بیشتر از ۷ جلسه حقوقی داشت. به خواست خودش و به‌خاطر علاقه‌ی شخصی‌اش آخرین روز هفته‌ی کاری را با رانندگی تا کارخانه، سرکشی و رانندگی تا خانه سر می‌کرد.

 بعد از ظهر یکی از روزهای آخر هفته‌اش را با خط عوض کردن در مترو و بالا و پایین و چپ و راست رفتن در زیرزمین شهر، پر می‌کرد.

 دوستش داشتم. می‌خواستم نجاتش دهم اما نمی‌شد. جایی برای من نبود.

 حالا مثل تمام یک سال قبل از آن یک ماه، صدا و فقط صدایش است که آرامش زهرآگینی را به وجودم تزریق می‌کند.

دیده‌ی بخت به افسانه‌ی او شد در خواب.

 زیاد یادتو می‌کنم.

باور کن سی‌باره نوشته‌ام اسمت را؛ جرئت نمی‌کنم...

من و تو ساده‌ترین شکل سرودن را در معبر باد، با دهانی بسته واماندیم.

 ح. عزیز، دیدنت در این روزهای وحشتناک برگشتن به دانشگاه و دانشکده، بهشتی‌ترین اتفاق است. صورتت هنوز روشن است و لبخندت روشنی‌بخش.

 وقتی گفتی که دوباره دچار بی‌خوابی شده‌ای و ذهن خسته و همان مشکلات قبل، غصه‌ام گرفت. خواستم بگویم گل‌گاوزبان دم کن اما می‌دانستم که این که کار را نخواهی کرد. شاید این پاییز گاهی برایت گل گاوزبان گرم با لیمو بیاورم.

 مراقب خودت باش.

گفتا کجاست آفت؟ گفتم به کوی عشقت. گفتا که چونی آن جا؟ گفتم در استقامت.

از فردا دانشگاه شروع میشه و آماده‌ام که زندگی‌ کمی جدی‌تر بشه. دلم برای چند نفری تنگ شده. اما پست‌های بلاگ آخر شهریور پارسال رو که می‌خونم، می‌فهمم دلم برای سال پیش تنگ نشده.

 نسبت به اون موقع، یک آشنا و یک دوست رو به کلی از زندگی‌م حذف کردم. یک نفر رو شناختم که دوستی‌ش دل‌گرمم می‌کنه. یک غریبه هم اومد و رفت. دقیقاً یک سال از آخرین‌باری که ویولنم کوک شده گذشته. وزنم تقریباً ثابت مونده و موهام کمی کوتاه‌تر شده. لپتاپم عوض شده. هنوز هم دوربین عکاسی نخریدم. کانورس‌های خاکستری رو دیگه نمی‌پوشم و عوضش دو جفت کانورس دیگه دارم. هنوز هم زیاد خیال‌بافی می‌کنم. کمی بیشتر شعر خوندم اما متأسفانه، طی این یک سال کتاب‌های خیلی کمی خوندم.

 چندتا برنامه توی سرم هست که طی چند هفته‌ی آینده با ارزیابی روال زندگی تصمیم می‌گیرم کدومشون رو اجرا کنم.