دوشنبه‌ها در خرونینگن

دلگیرم. وقتی مصیبتی از این دست به انسان‌های بی‌گناه وارد می‌شود، ناتوانی و کوچکی خودم را بیشتر از همیشه حس می‌کنم. به کمی دلگرمی احتیاج دارم. یک نفر که شب کنارم باشد و اجازه ندهد افکار بی‌سروته امانم را ببرد. راجع به مسائل صحبت کنیم و خیالم را راحت کند که اکثر راه‌‌حل‌های ممکن را بررسی کرده‌ایم.

حوصله‌ی هیچ‌چیز ندارم. حتی درد شکم سرتاسر امروزم به نظر مسخره می‌رسد. ای‌کاش یک نفر بود، و برایم حرف می‌زد.