دوشنبه‌ها در خرونینگن

همه راه‌های دنیای من به تو ختم می‌شود، و این حقیقت غم‌انگیزی‌ست. در فکر کردن به تو، خودِ درونی‌ام برمی‌خیزد و همه‌ی پرده‌های ذهنم را می‌کشد؛ در آن تاریکی بی‌خلل، نوری در میان جرقه می‌زند، رشد می‌کند و همه‌ی ذهن تاریکم را تسخیر می‌کند؛ آرام می‌شوم و بی‌قرار؛ تو می‌شوم و خودم. عادت کرده‌ام. قدیم‌ترها فکر می‌کردم زیاد رویا می‌پردازم. حالا اصلا به چنین چیزی فکر نمی‌کنم؛ همین است که هست. رویا نیست، واقعیت هم نیست؛ «تو شدن و خودم ماندن» است.