.But, my dear, this is not Wonderland and you are not Alice

 می‌دونی چیه؟ دیگه اون حس گناه و صدای ملامت‌گر درونی سراغم نمیاد وقتی کسی غرورشو کنار می‌ذاره و بهم میگه که دوستم داره.

 وقتی بهش گفتم ممنون، خودم رو از بالا دیدم که چقدر پست و متکبرانه با این قضیه مواجه میشه و چقدر عادی شده واسه‌ش این کار. حس گناهم بخاطر نداشتن حس گناه برگشت. منظورم اینه که بالاخره هنوز حس گناهی هست، کی اهمیت می‌ده که دلیلش چی باشه.

 اما شما خوب می‌دونید؛ به همه‌تون گفتم و می‌دونید که دلم به هیچکی جز اون راضی نمی‌شه. می‌دونید که القا کردن امکان جا دادن به کسی غیر از اون توی قلبم خیانت به خود شماست، و به حس خاص خودم. 

 شما هیچ‌وقت نخواهید فهمید، که من یک‌نفرم، و با خیال و خاطرات یک‌نفر دیگه زندگی می‌کنم‌؛ فقط یک‌احمقِ تمام‌ می‌تونه به این میزان از تباهی دچار بشه. و تنها امیدش عادت‌ه؛ عادت به این فساد و ازدرون‌پاشیدگی؛ عادت به توهم نبودن، حتی وقتی که هست. این انسانِ خاطیِ فراموش‌کار، گند همه‌چیز را در آورده‌است.

 گاهی دلم می‌ره واسه لمس چونه‌ی قشنگ‌ش، فرورفتگی زیر لب پایینی‌ش و برجستگی لب بالایی‌ش. آخ که چقدر قشنگ می‌خنده‌...:)

.Had a voice, had a voice but I could not talk

 خوابم میومد، از خواب بیدار شده‌بودم و می‌تونستم توی تنهاییِ خودم باز بخوابم. سردرد دیروز و دیشب هنوز دست از سرم برنداشته‌بود، دلم می‌خواست گردنم رو از باقیِ بدنم جدا کنم و بندازم توی سطل آشغال. پتو رو کشیدم روی سرم؛  نور کمتر تحمل سردرد رو راحت‌تر می‌کنه. مثل هردفعه‌، باید به چیزی فکر می‌کردم که حواسم رو از حالِ نزارم پرت کنه و یکم آروم‌تر بشم. ذهنم رفت سمت وقتی که سرم رو می‌ذاشتم روی شونه‌ش و چشمام رو می‌بستم؛ تاریک بود و خوش‌بو،؛ آروم‌ترین بودم و خوش‌حال‌ترین. کپچرها همدیگه رو ری‌کال کردن و دونه‌به‌دونه ظاهر می‌شدن توی ذهنم‌. حالم هم خوب شد و هم بد. هم آروم شدم و هم بی‌قرار. کِی تموم می‌شه؟ کِی تموم می‌شه هجوم‌های یهوییِ این حجم از غصه؟ من خیلی کوچولوام؛ زورم نمی‌رسه این‌همه کپچر رو به کول بکشم و لبخند بزنم و غصه‌م بگیره که دیگه نیست‌، و چیزی نگم. هیچی نگم. هیچیِ هیچی نگم‌.

این داستانِ ناتموم، این هیچیِ هیچی نگفتن، منو می‌کُشه.

از ناله‌ها و غصه‌ها ( یا سیاهی در باهار)

 اون‌قدر گیج و گنگ شدم که وقتی اطرافیان باهام حرف می‌زنن متوجه می‌شم، خودم نیست؛ خودِ قدیمی و البته همیشگی‌م، این نیست.

 نمی‌دونم از کِی این‌طوری شدم. شاید از وقتی که رفتم تهران و هفته‌هایی رو می‌گذروندم که هیچ‌کس نبود باهام غذا بخوره. هیچ‌کس بیشتر از سلام‌احوال‌‌پرسی باهام حرفی نداشت، و من هیچ تمایلی برای نزدیک شدن به غریبه‌ها نداشتم. حتی هیچ‌کس نبود که باهام قدم بزنه.

 از فعل ماضی استفاده می‌کنم ولی اوضاع هنوزم همونه. هر لحظه که اینجام می‌دونم چی کشیدم و چی در انتظارمه. می‌دونم که «مرد این بار گران نیست، دل مسکینم.» اما اینجا هم آروم و قرار ندارم. هیچ‌جا خونه نیست؛ هیچ‌جا امن‌ترین جای دنیا نیست از وقتی که می‌دونی. از وقتی که فهمیدم تنهام...

 ما کِی اینقدر تنها شدیم؟

...I know. I see the way you look at her

رسید به لحظه‌ای که هرماینی ایستاده بود اون پشت‌مشت‌های جمعیت دانش‌آموزایی که واسه بازی محشر رونالد شادی می‌کردن. می‌دونست که رون معجون Liquid Luck خورده بود و این شادی موقتی‌ه٬ با این وجود رونِ‌متقلب رو هم دوست داشت٬ فکر می‌کرد «گر خطایی رفت٬ رفت.»

 وقتی اون دختره‌ی از-رو-نروی صورتی‌پوشِ عن دهن‌شو چسبوند روی لب‌های بی‌رنگ‌وروی رون و اون هیچ تقلایی واسه پس زدن‌ش نکرد٬ هرماینی با اون حجم از غصه‌ای که از چشماش وارد قلب‌ش می‌شد٬ به دستِ رون که حالا قلاب شده‌بود دور کمرِ دختر نگاه کرد؛ نتونست تحمل کنه٬ نتونست بین جمعیت بایسته و تظاهر کنه اتفاق مهمی نیفتاده. تیکه‌های پاره‌شده‌ی دل‌ش رو از کف لابیِ گریفندور جمع کرد و دوید سمت راهرو. جای‌جای راهرو هم پر بود از عشّاقی که اون لحظه آروم‌ترین بودن توی بغل هم. رفت و نشست روی پله‌هایی که جلوش دیوار بود؛ دیوار سنگی سخت و بلند٬ که انگار خوب می‌فهمید دل‌ شکسته چه حالی داره.

 هری متوجه نبودن هرماینی شد؛ این کاری‌ه که بهترین‌دوست‌ها توش واردن. می‌دونست که ناراحت شده و می‌تونه توی راهرو پیداش کنه. رفت سراغ‌ش و از صدای هق‌هق گریه‌ش فهمید که چقدر غصه داره. آروم نشست کنارش و به زمین خیره شد. چیزی برای گفتن نداشت. هرماینی یکم آروم شده بود٬ چون یادش اومد که تنها نیست و یک بهترین‌دوست داره که متوجه احساس‌ش هست. ازش پرسید «این چه حسی داره هری٬ وقتی دین و جینی رو باهم می‌بینی؟ می‌دونم. می‌بینم که چطور نگاش می‌کنی.» دوست داشت بدونه تنها کسی نیست که احساس پرت‌شدگی می‌کنه؛ نیاز داشت بشنوه. 

 رونِ -موقتاً-خوش‌حال با دختر از راه رسید و دردی به دردها اضافه کرد؛ انگار بوسیدن بی‌شرمانه‌ی وسط لابی برای شکنجه‌ی هرماینی کافی نبوده و حتی توی خلوت خودش هم اجازه‌ی غصه‌خوردن نداره. هرماینی بلند شد و با چشمای خیسی که حالا پر از حس‌های متضاد بود٬ زل زد به رون. انتظار نداشت رون همه‌ی نگفته‌ها رو از چشماش بخونه٬ اما به قدرِ نشون دادن مزاحمت‌ش گویا بود. رون رفت و توی این فاصله٬ بهشتی‌ترین اتفاق دوستی افتاد؛
 هری با تمام نگرانی‌ش یک پله پایین‌تر نشست تا وقتی هرماینی هم می‌شینه٬ بتونه سرش رو بذاره روی شونه‌ی محکم هری و آروم گریه‌ کنه٬ گریه کنه٬ گریه کنه. هری درحالی که بهترین‌دوست‌ش بازوش رو گرفته و هق‌هق گریه می‌کنه٬ به دیوار نگاه کنه و بگه «همین حس بهم دست می‌ده.»

And you know how cold it is

 این داستان، بود و نبود من برای‌ش بی‌اهمیت است؛ حالاحالاها ادامه دارد؛ و این حقیقت خوبی‌ست.

اوووو! ببین تاکجا بردی منو...

 چندباری که اتفاقی یا از سر کنجکاوی عکس‌هایش را دیدم، به نظر آرام‌ترین آدم دنیا می‌رسید؛ حدوداً خام و بی‌آلایش، مصمم به علایق‌ش و کمی متفاوت با ما-سایرین. حتی در عکسی که افتاده بود به جان گیتار الکتریک‌ش و به آن چنگ می‌زد، موهای نسبتاً بلندش ریخته بود روی پیشانی و صورت‌ش و خلاصه سازش در مایه‌ی راک‌ کوک بود، باز هم به نظرم آرام می‌رسید.

 اما وقتی موزیک‌هایش، تلفیق‌ها و تک‌نوازی‌‌هایش را می‌شنوم، یک دنیا برایم به تصویر کشیده می‌شود، که ماهان در آن دنیا پادشاهی می‌کند. دنیایی در کوهستان‌های سبز شمالی با دره‌های پر از آب، آسمان وسیع خاکستری و صدای پیانو.

نگاهش را تماشا کن؛ اگر فهمید٬ حاشا کن.

یک. جناب کینگ‌رام با صدای محکم‌شون چه خوش می‌فرمان که؛

 

 من چرا دستِ کم‌ِت گرفتم؟ شدی خاطره.

 

 وقتی اسم آلبوم‌شون رو می‌ذارن  Songs of the Wolves و من خوب می‌دونم که اشاره‌ای به میشا و لولا هم دارن٬ یادم میاد که؛

 دیگه فرقی نداره؛ این خونه سقف نداره.

دو. حالا یه‌دونه نارنگی توی بشقاب سفیدِ گل‌آبیِ -سابقاً-موردعلاقه‌م کنار دستم‌ه و احساس گرسنگی می‌کنم. نمی‌دونم چه‌طور شد که این‌طور شدم؛ وقتی چیز کوچیکی رو می‌خوام -مثلاً یه‌دونه نارنگی-٬ خیلی راحت می‌تونم خواستنش رو انکار کنم یا اقلاً٬ صبر کنم تا تمایل‌م بهش از بین بره.

 شاید این یه نوع سازش باشه با شرایط موجود و ضعف درونی‌م. شاید چون سال‌ها خواستم‌ش و نداشتم‌ش این عادت ازم آویزون شد٬ و حالا راهی واسه دور انداختن‌ش پیدا نمی‌کنم.

سه. کدها رو دونه‌دونه می‌زنم و سابمیت می‌کنم؛ وقتی با اولین تلاش اکسپت می‌شم٬ به کلمه‌ی سبزرنگ accepted نگاه می‌کنم و دلیلی واسه خوش‌حالی پیدا نمی‌کنم؛ حتی نمی‌بینم که یه سوال آسونِ دیگه حل شده٬ به هزاران سوالی فکر می‌کنم که از پس حل کردن‌شون بر نمیام. اما این فکر چند ثانیه بیشتر دووم نمیاره. روی سوال بعدی کلیک می‌کنم تا خواه‌ناخواه مشغول خوندن صورت سوال بشم٬ بعد دیوانه‌وار هجوم ببرم به SublimeText و دیوانه‌وارتر٬ با خودم رقابت کنم توی استفاده نکردن از چرک‌نویس و trace نکردن؛ مثل مگسی که کلی بال می‌زنه تا برسه به یه ارتفاعی٬ بعد با بال نزدن سعی می‌کنه ادای عقاب رو دربیاره٬ و لزوماً همون لحظه با مغز نمی‌خوره زمین؛ یکم توی هوا خوش می‌گذرونه و بعد با مغز می‌خوره زمین. بعضی وقتا هم شانس میاره و سوار بر باد موافق می‌شه. هاها! 

چار. چندروزی‌ه دلم موهای یه‌رنگِ‌دیگه می‌خواد. گرچه٬ هنوز نمی‌دونم چه رنگی...

 

 

 

 

ما ترکِ سر بگفتیم٬ تا دردسر نباشد.

پ. عزیز٬ گفتی امیدت را از دست نده٬ یادت هست؟ یک‌وری نشسته‌بودم روی صندلی چوبیِ بغل‌دستت و تو بین tabهای شلوغ‌پلوغ‌ت می‌گشتی تا برای‌م امید پیدا کنی؛ نشان‌م می‌دادی که چطور خودت و دوستانت مدام در سروکله‌ی هم می‌زنید٬ از تلاش‌کردنتان راضی هستید و با وجود ۹۱ی بودن٬ به سال بعد امیدوارید. من یک جرعه از شربت پرتقالی که بچه‌ها در لیوان کاغذی برایم ریخته بودند خوردم٬ لبخند زدم و گفتم «امیدی نیست که بخوام از دست‌ش بدم.» کم‌کم اعصابت از من خورد می‌شد٬ اما ضعف باطنی‌ام را در قیافه‌ی عزاگرفته‌ام نشان می‌دادم تا تو امیدت را برای امید دادن به من از دست ندهی. کمی مکث کردی تا جمله‌ی مناسب را پیدا کنی. احتمالاً اگر کمی بیشتر صمیمی بودیم٬ می‌گفتی اه اینقدر عن نباش. اما با همان ادبیات آدم‌حسابی‌طورت پای سازماندهی آخر کلاس را پیش کشیدی و تقریباً خیالم را راحت کردی که تیم خواهم داشت؛ حتی با آدم‌های رندوم -اما کامپیوتری-. اما من طی اولین جلسه‌ی کلاس از آن‌ موبورِ مهربان خوشم آمده بود و بین هفت هشت نفر کامپیوتری احساس امنیت جالبی داشتم؛ حسی از جنس تعلق بود٬ اما ناراحت نبودم که در واقع به دانشکده‌ی روبه‌رویی متعلق هستم و نه جایی که در آن نشسته‌ام و احساس امنیت می‌کنم. 

 وقتی کوله‌ام را از روی کفش‌م بلند کردم (کف کوله‌ام را روی سطح کفش‌هایم می‌گذارم که کمتر کثیف بشود٬ یادم نیست از چندسالگی این عادت در من شکل گرفته‌است.) تو برای هزارمین‌بار گفتی ناامید نشو. گفتم باژه. گفتی اصلا هندل کدفورس‌م را می‌گیری و از دور مراقبت می‌کنی که کار کنم. خندیدم و تأیید کردم.

 من هم دو روز است که به روال روزهای المپیاد برگشته‌ام؛ گوگل می‌کنم و کد می‌زنم و گوگل می‌کنم و حتی مطمئن نیستم این کلنجار رفتن‌ها روزی برای‌م فرصت می‌آورد یا نه. 

پ. جان٬ راستش را بخواهی٬ حتی شک دارم یک کدر خوب بودن روزی برای‌م هم‌تیمی می‌آورد یا نه. من معمولاً آدم ضعیفی بوده‌ام و هستم. با چندتا رانگ‌انسر هم به مسیرم شک می‌کنم. تقصیر تو یا هیچ‌کس دیگر نیست. اما لطف‌ تو و کسانی که مثل تو متوجه ضعف من هستند را هیچ‌وقت از یاد نمی‌برم- اقلاً تا زمانی که در بلاگم بنویسم تا برایم ابدی‌ شوید. 

 قربانت٬ از طرف یک عدد نِگ در تعطیلات نوروزی ترم دوم.

دلم می‌خواهد‌ش.

 هرچقدر با عقل بچگی خودم سبک‌سنگین می‌کنم، به نتیجه‌ی قابل قبولی نمی‌رسم‌.

 پشت این قیافه‌ی ماتم‌گرفته، یه بچه‌ی فسقلی سفید و موفرفری‌ه که جفت‌پا می‌پره بالا پایین، در حالی که با انگشتش اشاره کرده به اون سمت و میگه: فقّط اون.

.Had a voice, had a voice but I could not sing

 انقدر تیره و گم‌راهم، انقدر سنگین و زمین‌گیر شدم، که نوشتن هم واسم عذاب‌ه. من دوست داشتم هیچ تعلقی نداشته باشم. اما خاطرم متعلق شده و باز، مثل پنج‌ماه پیش، وقتی که همه‌چیز خوبه و دوست‌داشتنی، غصه‌م میگیره که میم پیشم نیست. 

 با شش‌هفت نفر دیگه جلوی سردر اصلی دانشگاه تهران وعده کردیم، و. به آقای نگهبان گفت امیرکبیری‌ایم، و آقای نگهبان پرسید همه‌تون؟ گفتیم بله. (البته آ. و ث. دانشگاه تهرانی بودن و ج. بهشتی.) رفتیم نشستیم کف زمین و سعی داشتیم به‌همدیگه تکیه نزنیم. زانوهام رو بغل کردم و خیره شدم به چهار ستون روبه‌رو، به شمارش معکوس. وقتی اون صدای محشر شروع به حرف زدن کرد و اون‌همه نور رنگی قشنگ جادویی می‌افتاد روی ساختمون سفید روبه‌رو، و من ریزه‌میزه از پایین نگاه می‌کردم که چقدر بزرگ بود همه‌چیز، حسرت خوردم که میم پیشم نیست همه‌چیزهایی رو که من میبینم و می‌شنوم و حس می‌کنم، ببینه و بشنوه و حس کنه‌. و حسرتم بیشتر شد وقتی که شنیدم آخرین روز اجراست. یه گولّه غصه رفت نشست بیخ گلوم. دلم می‌خواست زمان برمی‌گشت به دو ساعت پیش و زنگ می‌زدم میم رو راضی می‌کردم که آب دستشه بذاره زمین و بیاد پایین... بهش تکست دادم ای‌کاش بودی. نمیتونستم درست توضیح بدم چی رو دیدم و چی شنیدم و چه حسی داشتم، اما می‌دونستم که یه تیکه از حالِ خوبم رو پیشش جا گذاشته بودم و بدون اون، تجربه‌ی هیچ‌چیز کاملاً خوب نبود.

دو روزی که شمال بودم و هوا ابری بود و دریا آروم بود، باز همون حسرت اومد سراغم. این‌بار جرأت نداشتم تکست بدم که ای‌کاش بودی. حسرتم بیشتر شد...

زیاد خوابشو می‌بینم. خواب می‌بینم که خوبیم باهم، لبخند قشنگشو می‌بینم و دلم قرص می‌شه. بیدار می‌شم و یادم میاد که ای دادِ بی‌داد...

چه‌هاست در سر این قطره‌ی محال‌اندیش.

لبت شکّر به مستان داد و چشمت مِی به مِی‌خواران؛ منم کز غایت حرمان نه با آنم نه با اینم.

 هنوز یه تمرین پدردرآر سی‌پل مونده و من دلم نمی‌خواد هیچ‌کاری توی زندگی‌م کنم. نه دوست دارم بمونم اینجا نه اشتیاق زیادی واسه رفتن به خونه دارم. دوست دارم عید بشه و با مام‌بابا بریم خونه‌ی این و اون؛ اقوام و خویشان رو بعد صدسال ببینم و گوش کنم به حرفای تکراری‌شون. هرکی پرسید دانشگاه چطوره، لب‌ولوچه‌م رو این‌ور اون‌ور کنم و دنبال کلمه‌ی مناسبی بگردم که هنوز پیدا نشده.

 دانشگاه چون دانشگاهه یا چون امیرکبیره یا چون رشته‌م csه یا چون درک درستی از هم‌کلاسیام ندارم یا چون اتاق شوراصنفی شرایط نوری دل‌نشین با آدمای دل‌نشین داره، هم خوب هست و هم خوب نیست. خوابگاه مطلقاً خوب نیست. تهران خوبه، غربت می‌کُشه آدم رو ولی خودم خواستم و می‌دونم این مُردن واسم خوبه. اما از معنویت خیلی دور شدم، بی‌ریشه، بی‌آرزو، ناامید شدم. چارشنبه عصر توی کلاس دویست‌وچند دانشکده‌ کامپیوتر، با سقف کوتاه و کلاسای دنج، فکر کردن به سوال‌های المپیادطور درحالی که با همه جز بغل‌دستی‌م غریبه بودم. رفتن پای تخته و توضیح دادن الگوریتمم واسه آدمایی که نه من اونا رو تاحالا دیده بودم نه اونا منو‌. ولی با دقت گوش می‌کردن، سعی داشتن باگ توی الگوریتمم پیدا کنن و اون ۹۲ی موبور عزیز که حواسمو به اولین و آخرین المنت جمع‌ کرد و باگمو گرفت؛ من خوش‌حال شدم. یه‌دقه آرزو کردم کامپیوتری می‌بودم. یادم افتاد به پوریای خودمون، تعمیم دادم به کل شوراصنفی‌نشینان و فهمیدم که csی‌ها هم بزرگ‌ترای خوبی دارن؛ کافی‌ه باهاشون بجوشی. و جوشیدن با کسایی که خودشون جمع هستن واسه من سخت‌ترین کاره‌، اما مهربونی‌شون کمک‌کننده‌ست.

 یک‌شنبه که مسئول سایت بیرونم انداخت، خسته و خندان متظاهر به عصبانی تندتند رفتم شوراصنفی و بعد از یک سلام‌خوبی؟ لاینقطع غر زدم به آزاد. پوریا تعریف کرد که قبلا رفته دعوا و فرستادن‌ش کمیته انضباطی، آروم شدم. اما آزاد سر شوخی داشت و درحالی که ماگ‌ش رو دو دستی چسبیده بود، خیلی ریلکس گفت که تو نه و شما، من دو برابر تو سن دارم. پوریا با چشماش یه‌طوری علامت داد جدی نگیرم آزادو، که خنده‌م گرفته بود. ولی خطابه‌ی آزاد جدیت می‌طلبید؛ ادامه داد که کلید اتاق‌شورا دست اونه، گفت‌م بفرما؛ وکیل وکلای ما شمایی خب. چه نشسته‌ای؟ گفت این صندلی مال من‌ه. گفتم صندلی مال ماست که به عنوان حق‌الزحمه‌ی وکالت تو بهت دادیم‌ش. پوریا بی‌طرفانه بهم گفت اشتباه نکن، صندلی مال شما نیست؛ ۹۴ی‌ها! و خندید. منم که دستم رو شده بود خندیدم و گفتم سال دیگه که میشه! تندتند خدافظی کردم رفتم نشستم سر کلاس هایده. تمرین تغییر دادن محتوای آبجکت با operator overloading رو درست انجام دادم و هایده بالای سرم گفت که بنویسم پای تخته؛ نمی‌دونستم من که هنوز دو فصل دایتل رو نخوندم چطور this* یادم بود.

 اگه تمرینم رو تا چارشنبه بزنم و تحویل بدم، عید عزم کامل کردن کورس جاوا می‌کنم و اگه بهم خوش گذشت، اندروید رو شروع می‌کنم‌. حتی اگه استاد استیوجابزنمای احتمال ترس بزرگی از درس‌ش انداخته باشه توی دلم. 

 

اما حتی اگر بمیرم، چیزی نمی‌رود از یادم.

 حالم خوب نیست؛ همه‌چیز جلوی چشمم میاد و قیافه‌ی آرومِ مرگ‌پذیر خودم رو تصور می‌کنم، وقتی دنیا رنگ داشت؛ آلبالویی بود.

 آخرین‌باری که این دکلمه رو گوش می‌کردم، با اشتیاق دوستش داشتم؛ امیدی در دلم بود به دیدنش و بوسیدنش و بوییدنش. 

  من دوست داشتم که سرم را روی سینه‌ی محکمی بگذارم، و بمیرم. اما چنین نشد، و نخواهد شد؛ هستی خسیس‌تر از این‌هاست...

آقا ما زیاد بود آقا؛ هرچه می‌کشتیم، تمام نمی‌شدند.

 این همه آدم، این همه زندگی، این همه عرضه‌ی کم‌تقاضا، این همه تقاضای کم‌عرضه، این همه فقدان قدرت خرید، دل‌ شما رو نمی‌گیرونه؟ شاید هنوز هیچی نمی‌دونم. این زجر نادونی‌ه.