رندی آموز و کرم کن که نه‌چندان هنر است؛ حیوانی که ننوشد مِی و انسان نشود.

 کجا بودم من این مدتی که حافظ باز نمی‌کردم؟ چیکار می‌کردم تمام این مدت باطل آلودگی‌م رو...

 امروز اتود بغل‌دستی‌م رو قرض کردم و چون معذب بودم، محاسباتم رو نصفه‌نیمه گذاشتم و اتودش رو برگردوندم. 

 بعد از کلاس رفتم انتشارات دانشگاه، کتابی رو که یک هفته بود قصد تهیه کردن‌ش رو داشتم، بخرم؛ تموم شده بود. کِی میاد؟ شنبه. صبح امروز استاد مهلت تحویل تکلیف‌ها رو یک هفته تمدید کرده بود، شنبه میومد یا چهارشنبه، واسم فرقی نداشت. اما معمولاًاین سوال واکنش طبیعی و تاحدی ناخودآگاه ما به جمله‌ی «تموم کردیم»ه.

 دیگه نرفتم داخل دانشگاه، حافظ رو گرفتم برم بالا، اما به طالقانی که رسیدم پیچیدم توش؛ خراب‌شده داشت منِ خسته‌ی عاطل‌وباطل رو به سمت خودش می‌کشید. رسیدم به بن‌بست خوش‌بختی، می‌تونستم حدس بزنم چقدر طولانی‌ه، اما نگاش نکردم. کپچرش کردم و گذشتم.

با دیدن لوازم‌تحریری سر چارراه، ماجرای اتود یادم اومد. رفتم از فروشنده خواهش کردم هرچی اتود داره بهم معرفی کنه؛ ایشون بر اساس قیمت کنار هم چیدشون؛ از ۲۵۰۰ تا ۱۵هزار تومن. واسم جالب شد که یه مارک آلمانی دیگه تونسته با اختلاف دوتومن رودستِ استدلر رو بیاره از لحاظ قیمت! اما هیچ‌کدوم به دلم نبود. از ۲۵۰۰ی‌ه تا ۱۵۰۰۰ی‌ه، هیچ‌کدوم به سبکی و خوشگلی و خوش‌دستیِ اتود گم‌شده‌ی خودم نبود. گفتم آقا، من زیاد گم می‌کنم. شما بفرما کدوم مناسب‌تره؟ همونی که توی دستم بود رو تٱیید کرد و باقی اتودها رو از روی پیشخوان جمع کرد. یه تراش قرمزرنگ هم گرفتم که اگه اتود جدید به دلم ننشست، با همون مدادهای قدیمی و آشنای خودم روزم رو شب کنم...

 اگه این آخرهفته بتونم خودم رو برسونم به هایده، اگه درک کنم تفاوت set function و get function و ارتباطشون با constructor function رو، یک نفس آسوده می‌کشم.

 اما دلم با ریاضی‌۲ه، دوست دارم انقدر مسئله حل کنم که خوب بشم. که وقتی استاد میگه یادتونه فلان‌جا بهمان‌چیزو داشتیم، سر به نشانه‌ی تأیید تکون بدم. آخر سر برم یه ماچ‌ش کنم بگم دیدین بقیه اشتباه می‌گفتن؟ دیدین من تلاش‌تون واسه فهموندن مطلب رو قدر می‌دونم؟ دیدین حضوری نزدین و من بازم موندم. دیدین اگه پای هندسه‌تحلیلی وسط نباشه من مشکلی ندارم؟

 گلوم از سرِ صبح درد می‌کنه. نارنگی افاقه نکرد، آخرشبی یه کلداکس مصرف می‌کنم، تا سحر چه زاید باز...

 اما بدم نمیومد مریض بشم؛ بیماری جسم توجه‌م رو از روان بیمارم میگیره و به خودش معطوف می‌کنه. بعد میتونم با یه ذهن تروتازه‌تر برگردم سراغش...

جوش‌های صورتم بهتر شده؛ «دکتر بلتر عزیز، کرم لیمویی شما دشمن رده اول این مادربه‌خطاهاست. بدین‌وسیله، مراتب سپاس و احترام خود را به عرض جناب‌عالی می‌رسانم.»

گوش‌کنید

اشمئزاز و سربار بودنِ توأمان

 اگه دستِ من بود٬ الان نشسته بودم توی کتاب‌خونه دانشگاه - و مقنعه بلندم افتاده روی شونه‌هام- و بخارهای چای رو نگاه می‌کردم توی لیوان لاجوردی‌م. درحالی که برگه‌های جزوه‌ دست‌نویس ریاضی‌۲م جلوم چیده شده بود و تازه داشتم از توابع چند متغیره سر درمیاوردم.

 حالا؟ نشستم کنار دو نفری که فکر می‌کنن مبهم حرف‌ زدن‌شون باعث می‌شه که من حس نکنم از حضور بی‌فایده‌‌ی منفعل‌م توی تیم‌شون ناراضی‌ هستن. سرم درد می‌کنه. دلم می‌ره واسه مریم و نیلو؛ وقتایی که مکمل‌ترین سه‌تایی‌های دنیا بودیم توی حلّ مسائل و خوش گذروندن. سرمون هم اگه درد می‌گرفت می‌خندیدیم به مغزای خاک‌گرفته‌ی خنگ‌مون که overloading شده‌بودن. حیف که هرکدوم یه‌وری‌م این روزا...

سوسک گنده‌ی توی دستشویی بیداره؟

 داشتم فکر می‌کردم چی شد که یه چیزایی یادم رفت؟ 

گردن‌م درد می‌کنه. راضی‌م که بخاطر درس دوست‌داشتنی‌م زحمت می‌کشم، درحالی که به آهنگ‌های دوست‌داشتنی گوش می‌کنم. 

س. سراغم رو گرفت؛ ازین‌که سفره‌ی دل باز نکردم متوجه می‌شه که اوضاع بهتر شده، یا اقلاً من کنار اومدم. لبخند نشست روی لبام؛ اون‌قدرا هم دورافتاده از عالمیان و آدمیان نبودم‌، یا اقلاً کنار اومدم.

بعد از مدت‌ها شطرنج بازی کردم. آخرین‌بار که بازی کرده بودم روبه‌روی میم نشسته بودم؛ هیچ حرکتی یادم نیست. می‌دونم که هرطور شده خودم رو از یک باخت زشت نجات دادم. «گرچه شاهیم، برای تو چو رُخ راست رویم.»

رفتم وسّط پیلوت طبقه اول، سرمو گرفتم بالای بالا؛ نورگیر شیروونی‌طور رو دیدم؛ دلم هوس بارون کرد.

6:28 AM. Good Morning Tehran

این شهر اول صبح بی آزارتر از طول روز به نظر میرسه. آپارتمان های قد و نیم قد که چراغ های تک و توکی از طبقاتشون روشنه، و اتوبان هایی که هنوز ترافیکشون سنگین نشده، و جرثقیل هایی که هنوز به کار نیفتادن، مظلومیت عجیبی به شهر میده.

هق‌هق...

 در راستای آرزویی که کردم واسه یک شب بیشتر اینجا موندن، و البته اشتباه خودم که زودتر بلیت رزرو نکردم، هیچ بلیتی باقی نمونده. شاید جدی جدی یه شب دیگه بمونم و دوتا کلاس چهار واحدی رو از دست بدم:)) خاک‌برسرم:))

کی‌برد گوگل حریم‌شخصی‌ام را تهدید می‌کند!

 مدتی‌ست اتفاق‌های اطراف‌م آن‌قدر عجیب‌غریب شده‌اند که فکر کردن به آن‌ها مرا به ناکجا می‌برد؛ در بیداری چنان غرق وهم و رویا می‌شوم که زمان از دست‌م در می‌رود. به خودم می‌آیم و سرزنش می‌شوم که با فکر و خیال، هیچ چیز درست نمی‌شود.

دوست داشتم فردا بجای جمعه، پنجشنبه بود. دوست داشتم یک روز بیشتر اینجا بمانم و در تخت خودم -نامحدود- بخوابم. در کشوهای اتاقم دنبال یک نشانه، یک میراث از سال‌ها قبل خودم می‌گشتم؛ کتاب‌ها، دست‌نوشته‌ها، چند چیز دیگر...

اما خوب به یاد نیاوردم که سه‌چهار سال پیش که بودم و چه آمالی داشتم. انگار از بدو تولد در همین وضع بوده‌ام و گذشته‌ای درکار نیست...

 

ردّپایی ازت نیست...

 اتودم توی جامدادی‌م نبود؛ گم شده. واسه دومین بار توی عمر مشترکمون گم شده و من دل توی دلم نیست. حواسم جمع نمی‌شه به کتاب، دوست دارم زودی برم دانشکده عمران‌جدید، سه طبقه برم بالا، برسم به کلاس سیصد و نمی‌دونم چند، و زانو بزنم کف اون کلاس به امید پیدا کردن اتود عزیز. چرا هنوز وسایلمو گم می‌کنم؟ چرا بزرگ نمی‌شم؟

 بابا چقدر ذوق داشت وقتی برنامه‌ی شمال رفتن‌مون رو واسم توضیح می‌داد. من خوب گوش کردم، پرسیدم انزلی دوره؟ توضیح داد که واسه رفتن به رشت باید از قزوین بریم و درمجموع ده ساعتی توی راه خواهیم بود. تایید کردم و به خودم وعده‌ی انزلی در روزهای دور دادم.

 یاد روزهایی افتادم که جز این اتاق و جز این خونه و جز این شهر تصور دیگه‌ای از محیط زندگی‌م نداشتم. و این احساس موقتی بودن هرجا، این بی‌قراری‌ها و وابستگی‌ها، مثل سم حل می‌شه توی لحظه‌هام؛ هرجا که باشم.

یارب از ابرِ هدایت برسان بارانی...

لطفا رفتار تصادفی داشته باشید، جهت روشنگری!

انقدر خوابالودم که یهو زیر دستم خالی شد و متوجه شدم که ناهشیارم! شرمسارم و نادم!

!Delster lemon rocks

,I know the life on Mars would be difficult

!!But the life here on earth is no picnic

سفری دیگر، ای دوست، و به باغی دیگر.

بعدازظهر عزیز، با دانه‌های سفید برف غیرمنتظره، پیاده‌روهای خیس، متروسواری به قصد رسیدن-اما گم شدن و باز، پیدا شدن؛ بازپیدا شدن، انتظار، یک انتظار خوب با یک‌ذره دلهره‌ی خوب. دیدن میم، با همان تیپ و استایل خاص خودش و بوی جدید، از آن‌طرف یک چهارراه بزرگ، شصت‌ثانیه‌ی چراغ قرمز که به شصت‌سال بی‌شباهت نبود، طی کردن عرض خیابان و رسیدن به میم؛ از نزدیک، از نزدیکِ نزدیک دیدن‌ش.

 

 آقای عزیز، این برف و این هوای پریشان، کارِ شخصِ خودتان نبود؟ می‌خواستید دل ما را بیشتر از آن‌چه که می‌رفت، ببرید؟

 

 پیاده‌روی، پایین، بالا، پایین، مترو-که چندان شلوغ نبود، بالا، پایین، مترو-منجمد شدن با شنیدن یک جمله، بالا، پایین، بالا، تاکسی، چند قدم پیاده‌روی، غرغرهای بامزه‌اش، پایین، دنج‌ترین گوشه‌ی کافه- که خالی بود.

 

 میم لم داده بود و با همان صورت جدی مناسب پیپ کشیدن‌ش، پیپ می‌کشید. دومین هدیه‌ی تولد نوزده‌سالگی‌ام را از دست‌های عزیزترین گرفتم؛ درِ جعبه‌ی مشکی مرموز را باز کردم و بوی خاص همیشگی میم زبان‌م را بند آورد. مجموعه‌ای مکانیکی از چرخ‌دنده‌ها، دندانه‌های ریز و اجزای دیگر، حرکت بی‌ارزش دست مرا به موزیکی جادویی تبدیل می‌کرد. اما می‌خواستم زودتر درش را ببندم؛ تاب نمی‌آوردم که دود در جعبه‌ی عزیز رخنه کند.

 

 یک میز چوبی محاط در آدم‌های خوب، با حرف‌های خوب، و زمان که بی‌رحمانه می‌گذشت و من سعی می‌کردم به انتها فکر نکنم‌. مخاطب‌منفرد نبودن مجال داد که از زاویه‌ی جدیدی چهره‌اش، طریقه‌ی صحبت کردن‌ش و لبخند زدن‌ش را تماشا کنم. چقدر حرف‌هایش آشنا بود، با خودم گفتم واقعاً چقدر می‌شناسم‌ش؟

 

 پیاده‌روی در انقلابِ شب، حس خوشایند همراه بودنِ میم، خداحافظی کوتاه و حواس‌م که در جیب پالتوی سرمه‌ای‌ او جا ماند.

 

 آقای عزیز، هنوز هم آرامش خاص‌ شما تا مدتی پس از خداحافظی‌ در دل‌م می‌نشیند. حتی وقتی کنارتان نشسته‌ام دلم تنگ می‌شود. اما دورشدن شما و رفتن‌تان به معنی نبودن‌تان نیست؛ یک تکه‌ی بزرگ از دل ما در گوشه‌ی چمدان شماست. امید دارم که به همه‌ی چیزهای قشنگی که در انتظارتان است، می‌رسید.

 

 

+بدرود.

-بدرود، و به همراهت نیروی هراس.

 

 

 

"?Come on, don’t be sad. Want some ice cream"

 داشت می‌گفت ف. و ر. بهم نمیان. گفتم چطور؟ گفت نمی‌دونم... پرسیدم حسی‌ه؟ گفت مثلا قدشون بهم نمی‌خوره؛ تقریباً هم‌قدن. خواستم بگم عوض‌ش راحت‌تر همدیگه رو می‌بوسن، نگفتم. هرموقع می‌بینمشون ر. داره صحبت می‌کنه و غر می‌زنه گاهاً، اما ف. یا پوکرفیس‌ اطراف رو نگاه می‌کنه، یا به چشمای ر. خیره می‌شه و می‌خنده. به نظر میاد مکمل همدیگه‌ باشن. اون‌قدر خوب‌ بودن که ما هم‌زمان باهم بگیم این‌دوتا همّیشه باهم‌ن!

نوشین گفت بعد از یه مدت می‌فهمی که زندگی، دنیا، هیچی نیست. بعد فقط لحظه‌های قشنگه که دل‌ت رو گرم می‌کنه؛ حتی اگه تو نساختی‌شون، مال تو نباشه.

مگه می‌شه یه روزی حالِ آدم اونقدر خوب بشه که ببینه و نگه چرا من نه، چرا منِ لعنتی نه؟

ابرِ دل‌زدگی هنوز می‌بارد.( یا گه بگیرد این زندگی.)

 چه‌کسی گفته‌است پشت‌بام همه‌حالی را خوب می‌کند؟ از یک‌جایی به بعد دلت می‌شود لجن‌زاری که به هیچ طریق، پاک نمی‌شود.

گاهی انقدر خسته میشم که میخوام بشینم سر جدول خیابون گریه کنم.

باید بنویسم که هم کلام شدن به سه چهار نفر آدم حسابی در این برهوت، لذت نوشیدن چای به لیمو را دو چندان کرد. مثل لحظه ای از غرق شدن، که سرت از آب بیرون می آید و نفس میگیری...