.Forming words into thoughts and thoughts into words

 وقتی غذا درست می‌کنم و از ترس کپچرها، سعی می‌کنم همه حواس‌م رو جمع آهنگی که می‌شنوم بکنم، یادم میاد که چه‌قدر بادقت غذا درست می‌کرد؛ به ذره‌ذره‌ی غذایی که می‌پخت، ایمان داشت و مراقب‌شون بود. دلم تنگ می‌شه، دلم مچاله می‌شه و هوس می‌کنم بشینم زانوهامو بغل کنم؛ چندوقت پیش ع. گفت باز که زانوهاتو بغل کردی! هروقت احساس ناامنی می‌کنی این‌طوری می‌شی. گفتم عه؟ یادم اومد خونه‌ی س. زانوهامو بغل کرده بودم، همون موقعی که س. قطعه‌ی محشر از آقالاچینی می‌زد و ع. پاهاشو دراز کرده بود، خاک‌برسرترین سه‌تایِ شهر بودیم. پیش خودم فکر کردم شاید به همین خاطر اینو گفت، اما من اون موقع احساس ناامنی نداشتم؛ دلم تنگ شده بود. فهمیدم این‌‌طور زانو بغل کردن کاری‌ه که وقتی دلم تنگ می‌شه انجام می‌دم. ولی به ع. چیزی نگفتم. با خنده پرسیدم از تعالیم مادر روان‌شناس‌ته؟ خندید ولی چیزی نگفت‌. یه پک دیگه به قلیون‌ش زد و خودشو وارد بحث بقیه‌ی جمع کرد.

نصف بشقاب رو با بستن چشمام و فشار دادن پلک‌هام روی‌هم، التماس خودم به خودم و البته حضور شفابخش سالاد، خوردم. اما باز هم یه‌چیزایی اشتباه بود. کِی قراره من با ماکارونی کنار بیام؟

نامه ای به یک واو دیوانه

چند قدم دورتر از ورودی دانشکده ا. رو دیدم که چطور ملتمسانه توضیح می‌داد به س. فکر می‌کرد س. میتونه بهش برگرده؟ با توضیح دادن و فرصت گرفتن و اظهار همه فکر و علاقه‌ای که راجع بهش داره، احساسِ نداشته‌ی س. برمی‌گرده؟ من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود. التماس هم کردم. و ناامید مطلق هم شدم. میفهمم ا. چه حالی داره، ولی هنوز نمیفهمم س. با چه منطقی این‌قدر بی‌ملاحظه‌ست. می‌دونی؟ یه چیزی درست نیست. انگار یه سالن پر از آدم نشستن به تماشای یک کمدی سیاه، و صدای خندیدن یک تماشاچی خاص به گوش نمی‌رسه. نمی‌دونم کدومشون، نمی‌دونم چرا، نمی‌دونم اصلا درست حس می‌کنم یا نه، ولی یک نفر هست که نمی‌خنده.

 و. سرگردان، تو هنوز نمیدانی آدم ها به چه سادگی تظاهر به دل کندن میکنند و ته ته دلشان هنوز تکه هایی متعلق به خاطرات هست که کم کم وقتی بماند و به آن رسیدگی نکنند، میگندد و فاسد میشود؛ بوی آن تمام دلشان را میگیرد و دیگر فضایی برای نفس کشیدن تو در دلشان باقی نمیماند. و. تو هنوز فکر میکنی فراموش کردن وجود خارجی دارد، یا دلت میخواهد اینطور فکر کنی تا بتوانی دختر مورد علاقه ات را با اطمینان در بغل بگیری و انقدر به او فکر کنی تا در خیالت بچه هایی که او به دنیا آورده، پدر صدایت کنند؛ خوب میدانم که تو عاشق بچه ها هستی. از من میشنوی، برای خراب شدن روحیه ی لطیفت آماده شو؛ با یک نفر از دوروبری ها دعوا راه بیانداز، سوار مترو شو و به کتف یک بینوا تکیه بده تا عصبانی شود و حالت را بگیرد. به لباسفروشی ها برو و از فروشنده تقاضا کن همه ی ویترینشان را بیاورند جلویت، بعد بگو که خوشت نیامده و زیر نگاه تحقیرآمیز فروشنده له شو. حوصله ندارم باز هم مثال بزنم، باید برسم به کلاس تی ای ریاضی با عباس زاده جان. نگران روحیه ی لطیفت نباش، خداحافظ.

بیم است کو دگر صدایی نشنود از رخوت؛ بیا او را صدا بزن:)

 قرارداشتن در بلک‌لیست استاد احتمال- مورد تأیید واقع نشدن نزد استاد ادبیات- هنزفری کاملاً خراب- خواب‌وخوراک بد- پسورد گم‌شده‌ی پروفایل امورخوابگاهم- کفش‌ کتونی خوشگل می‌خوام خب- ف. سیاه پوشیده‌بود، ناراحت بود؛ ناراحتی‌ش ناراحتم کرد با اینکه هیچّی نگفت.-  پ. با دوستاشون از روبه‌روم رد می‌شدن وقتی خسته و کوفته از چهارمین کلاس روزم تعطیل شده بودم؛ دستشو تا ته برد بالا واسم دست تکون داد. پ. جان تو چرا انقدر خوبی بی‌انصاف؟- ازون دختره بدم میاد و ازون پسره هم به این دلیل که ازون دختر مذکور خوشش میاد، بدم میاد. یس، آیم عن اس‌هول اند آی نو دت!- زنگ می‌زنم به مامانم درحالی که بدون بابا رفته سینما، لال می‌شم و نمی‌گم که از دیشب دل‌درد دارم و قطع نمی‌شه دردم- دلم می‌خواست توی همین روزای ابری گاهاً بارونی می‌نشستم توی اتاق‌م توی خونه‌، «هامون» نگاه می‌کردم واسه پنج یا ششمین‌بار- امروز ورزش نکردم، دل‌درد و خوابالودگی توأمان از پا درم آورده بودن-ولی همه‌ش بهونه‌ست؛ میل شدیدی به نظم‌شکنی داشتم و دارم- علاوه بر سبزی پلویی، صیفی‌ خوردشده‌ی دکتربیژن‌جان رو گرفتم چون رنگ‌رنگیو خوشگل بود، اما نمی‌دونم باهاش چی و چطوری بپزم- یک لپ‌تاپ لینوکس‌دوستِ جدید می‌خوام خب- شیرینی ببریم بشینیم سر دفاع آ. وقتی تموم شد، چای ببریم واسه‌ش توی لیوان سبزمشکی خودش و بهش بگیم: Hey man! You rock!- کتابخوانی رو باید زود شروع کنیم، ولی هنوز نمی‌دونم چه کتابی رو انتخاب کنم- آقاحاتم رو دوست دارم با اون جمله‌ی «خواستیم تیری در تاریکی زده‌باشیم، مثل اینکه اصابت نکرد.» وقتی عضلات صورتشو منقبض می‌کرد که نخنده-

 تهِ‌تهِ‌تهِ همه‌ی اینا، هرچقدرم از چرندیات گوشه‌کنار ذهنم بگم، مگه می‌شه دلم تنگ‌ش نباشه؟:) دیر زمانی‌ه چشممون به در خشک شده بس‌که نیومدی؛ نباش خسیس. تو بیا.

عنوان نداردِ یک

« تقاضای سیگار نسبت به تغییر قیمت آن چه مقدار تغییر می‌کند؟ اقتصاددانان برای پاسخ، به بررسی این مسئله می‌پردازند که با اخذ مالیات بر تولید آن چه تغییری رخ می‌دهد. پژوهش‌ها نشان می‌دهند که با افزایش ۱۰ درصدی قیمت سیگار، مقدار تقاضای آن ۴ درصد کاهش می‌یابد. جوانان حساسیت بیشتری نسبت به تغییر قیمت از خود نشان دادند: در این گروه از مصرف‌کنندگان، ۱۰ درصد افزایش قیمت سیگار باعث ۱۲ درصد کاهش تقاضای سیگار شد.

 یک پرسش مطرح دیگر این است که قیمت سیگار چه اثری بر مواد مخدر (مانند ماری‌جوانا) دارد. مخالفان اخذ مالیات بر تولید و فروش سیگار می‌گویند  توتون(سیگار) و ماری‌جوانا کالاهای جانشین هستند.

 افزایش قیمت سیگار این نظریه را که سیگار دروازه‌ی ورود جوانان به تجربه‌ کردن سایر مواد مخدر است رد می‌کند. بیشتر مطالعات به نتایج زیر رسیده‌اند: کاهش قیمت سیگار با افزایش مصرف مواد مخدر مانند ماری‌جوانا همراه بوده‌است! به‌عبارت دیگر سیگار و ماری‌جوانا بیشتر کالاهای مکمل هستند تا کالاهای جانشین.»

مبانی علم اقتصاد - گریگوری منکیو

اسفنج خشکیده‌ی افتاده در اعماق این بلاگ.

‌از ‌بی‌وقفه خندیدن‌ها و نفس‌نفس‌زدن‌های این دختر در یک‌گوشه‌ی سایت٬ به مزه‌پرانی‌های نه‌چندان خنده‌دار پسری که می‌خواهد تظاهر کند بسیار بی‌خیال و کول است٬ بدم می‌آید. باور کنید لبخند به اندازه‌ی کافی گویاست؛ صدای قهقه‌زدنتان هیچ‌ چسبی را چسبناک‌تر نمی‌کند. من هم موبایل‌م شارژ ندارد وگرنه هنزفری نیمه-خراب را می‌چپاندم در گوشم و سیتیزن‌کوپ عزیز گوش می‌کردم و درباره‌ی دیگران غرغر نمی‌کردم. این بلاگ شده‌است پر از غرهایی که پیش از این به میم می‌زدم٬ او هم مثل تمثیلی که زوربای بزرگ از خداوند دارد٬ اسفنج خیس‌ش را برمی‌داشت و می‌کشید روی ذهن بیمارم؛ افکار باطل٬ غرغرها و ناله‌ها٬ شکایت‌ها٬ و گناهان‌م؛ همه پاک می‌شد.

 حالا فکر کن که چه تنهاست اگر ماهی کوچک٬ دچار دریای بی‌‌کران باشد.

 ‌پ.ن۱: امروز سایت دانشکده بهشت‌ترین جای ممکن بود و هست. آخ اگه یه‌دوستِ مهربون هم از آقایعقوب نسکافه می‌گرفت می‌آورد واسم و دودقه صندلی می‌ذاشت می‌نشست کنار دستم و یکم ‌joke around می‌کردیم٫ بعد خودش پا می‌شد می‌رفت پی کارش. هق‌هق که ندارم همچین دوستی.

 «خانمِ خیّری که جوابای فصل۶ رو گذاشت توی گروه شمایی؟» «با چی کد می‌زنید؟ اجازه بدید یه‌ ‌IDE خوب نشونتون بدم.»
 و بزرگان و غریبگان به این ترتیب فرهنگ گیک‌مداری را اشاعه نمودند.

 پ.ن۲: تا الان هفت‌تا سوال زدم. به ۹ راضی‌م ولی٬ یک‌ربع دیگه باید سرکلاس اقتصادجان باشم.

 بارون. بارونِ تند. بارون. بَه‌بَه و چَه‌چَه به امروز. 

یه عمری راه رفتن روی پنجه‌های پا نصیبت‌ه.

 سعی دارم همه‌ی تفکراتم رو در جهت این نتیجه‌گیری سوق بدم، که عشق در لایه‌های افرادی مثل من وجود نداره و به‌وجود هم نمیاد؛ تنها شهودی که ما از عشق داریم، بر اساس منافع خودمون و گاهی، منافع دیگران‌ه؛ یک بده بستان با یک اینترفیس فریبنده‌؛ این انسان، این موجود ساده‌لوح پیچیده‌انگار، چقدر بی‌چاره‌ست. به همون نسبت، چقدر راحت می‌تونه خوش‌حال باشه و آروم.

 شاید بت‌پرست‌ها کافر نبودن؛ یا همه‌مون بت می‌پرستیم و همه‌مون کافریم. چه جهنمی در انتظار من و امثال من‌ه؟

کابوس‌های خصوصی‌ام را برای چه‌کسی تعریف کنم؟

ذکر روز

 I can talk to hundreds of people in one day, but none of them compare to the smile you can give me in one minute 

Actually, things are not quite this Rosy.

 ص. محترم، شما هیچ خبر دارید که ایستادنتان در راهرو به انتظار تمام شدن صحبت چند کلمه‌ای من با استاد، و بعد از آن دیدنتان و دلداری دادن‌تان چقدر برایم ارزش داشت؟ شما هم شنیدید و دیدید که وقتی استاد اجازه نداد حتی به اواسط داستان‌م برسم، چطور یکه خوردم و چشم‌های گودافتاده از بی‌خوابی‌ام را با بی‌خیالی بستم و از سکوی کلاس آمدم پایین. شما هم مثل آن سایرین صدای شکستن‌م را شنیدید، اما منتظر ایستادید تا با خستگی ازپادرآورنده‌ام به انتهای راهرو برسم و به من بگویید که داستان‌م بسیار هم جالب بود. بگویید سلیقه‌ی بسیاری از افراد این سبک را نمی‌پذیرد و شما می‌فهمید که نوشته‌ی خود آدم چقدر برایش عزیز است. سعی کردم خودم را بی‌تفاوت نشان بدهم و تظاهر کنم که خرد نشده‌ام. گفتم فقط نظر پدرم برایم مهم است که او هم چندان خوشش نیامده بود؛ احتمالاً طنز سیاه جمله‌ام را متوجه نشدید، چون نخندید و حتی لبخند هم نزدید، با تعجب اخم کردید.

 ص. محترم، ممنونتان هستم که بعد از خرد شدنم، به انتظارم ایستادید تا تکه‌های شکسته‌ام را ترمیم کنید. بارانی که می‌بارید می‌توانست یک تراژدی کامل ازین ماجرا برایم بسازد و شما تنهایم نگذاشتید. ممنونتان هستم.

که رویاها تعطیل می‌شوند و ما به گریه رو می‌آوریم...

 سرمو گذاشتم روی دست‌هام که گره شده‌بودن روی زانوهام‌، توی بغلم. چشمامو بستم، قیافه‌ش اومد جلوی چشمم؛ نگاهش، لبخندش، آرومی‌ش و آروم‌کنندگی‌ش؛ دلم گرفت. درست از جایی که می‌خوای دیگه حرفی از اتفاقی که توی ذهنت درحال رخ‌دادن‌ه نزنی، فکر می‌کنی بهتر میشی و صرفاً بدتر میشی. یه شبی، نصف‌شبی، به خودت میگی چقدرررر دوست‌ش داری لعنت. تا کِی...؟ بسّه. من جون‌شو ندارم هرلحظه غصه‌ی نبودن‌شو بخورم، هرلحظه دلتنگش باشم، هرلحظه پاشم از سرجام، راه برم و سعی کنم بهش فکر نکنم -و چه تلاش بیهوده‌ایست، قدم زدن در رویا- بسّه. بسّه. بسّه.

هی! حدیث خود بر که افکنی؟

Instead of this absurd division into sexes they ought to class people as static and dynamic. 

Evelyn Waugh_

I guess I'm a damn static person. You know? I can't pass through my failures by assigning new values. I hate being like this

ای جبر، ای جبر، ای احتمال...

 ولیعصرِ درخت‌کاری‌شده‌ای که آب از بین درخت‌های کنار پیاده‌رو راهشو باز می‌کنه و هوای تابستون‌طور رو خنک می‌کنه، یه‌جور آشنایی دوست دارم.

 هیچ خریدی از سوپرمارکت و کارت کشیدن، جای ایستادن کنار چرخ‌دستی پیرمردی که دندون‌های ۱ تا ۴ چپ‌ش افتاده بود و کلمات رو کمی مبهم تلفظ می‌کردن، نمی‌گیره؛ وقتی سرمو کشیدم کنار شونه‌ش که ببینم ترازوی کوچولوش که بیشتر شبیه نیروسنج‌های آزمایشگاه فیزیک بود، چطور کار می‌کنه، گفت من که بهت کمتر نمی‌فروشم دخترجان. خندیدم گفتم نه این چه حرفیه خواستم ببینم ترارزوتون چطور کار میکنه. پیرمرد زرنگ صفحه ترازوشو گرفت سمت‌م و گفت «اینجوری!»

 خندیدم. پرسید دانشجویی؟ گفتم بله. پرسید دانشجوی بستری؟ فکر کردم درست متوجه نشدم، پرسیدم و دوباره تکرار کرد، همون کلمه‌ی قبلی رو می‌شنیدم. شاید بخاطر دندوناش بود. گفتم نه‌. گفت دخترای بستری(؟) بهم میگفتن برم اونجا چیز بفروشم بهشون. گفتم آها، ولی داشتم حدس می‌زدم منظورش کلمه‌ی پرستاری‌ه. اسکناس ده‌تومنی‌م رو بهش دادم و موقعی که داشت پول خرد از دسته‌ی پولاش جدا می‌کرد، چشم دوخته بودم به پولاش؛ نمی‌دونم داشتم به چی فکر می‌کردم، وقتی گفت نترس پولتو میدم، به خودم اومدم و خندیدم باز. از پیرمرد دوست‌داشتنیِ صیفی‌فروش تشکر کردم و پیاده‌روی ولیعصر رو گرفتم اومدم پایین؛ هوای خنک یک شب تابستون‌طور می‌خورد به صورت‌م، و موهای مرطوب‌م که پشت سرم سفت بسته بودمشون. یادم بود که دلم واسه چی گرفته، ولی یادم هم اومد که دنیا هنوز قشنگیاشو داره.

+

 بار دیگر به حقیقت آن گفته‌ی باستانی پی می‌بردم که گفته بود: « دل انسان چون جوی خون است. آن‌هایی که دوستشان داریم خود را به کنار این جوی می‌رسانند تا از خون آن بیاشامند و جان بگیرند. هرچه برای انسان عزیزتر باشند، بیشتر از خون شخص می‌نوشند.»

 زوربای یونانی-نیکوس کازانتزاکیس، نشر امیرکبیر