دوشنبه‌ها در خرونینگن

 چندباری که اتفاقی یا از سر کنجکاوی عکس‌هایش را دیدم، به نظر آرام‌ترین آدم دنیا می‌رسید؛ حدوداً خام و بی‌آلایش، مصمم به علایق‌ش و کمی متفاوت با ما-سایرین. حتی در عکسی که افتاده بود به جان گیتار الکتریک‌ش و به آن چنگ می‌زد، موهای نسبتاً بلندش ریخته بود روی پیشانی و صورت‌ش و خلاصه سازش در مایه‌ی راک‌ کوک بود، باز هم به نظرم آرام می‌رسید.

 اما وقتی موزیک‌هایش، تلفیق‌ها و تک‌نوازی‌‌هایش را می‌شنوم، یک دنیا برایم به تصویر کشیده می‌شود، که ماهان در آن دنیا پادشاهی می‌کند. دنیایی در کوهستان‌های سبز شمالی با دره‌های پر از آب، آسمان وسیع خاکستری و صدای پیانو.