فردا آیا دوباره از چشمانت برمی‌خیزم؟
می‌شنوی:
آمده‌است
خانه به خانه چو انتظاری هرروزه
جایی در زیر پلک‌ها پیدا کرده‌است.
می‌شنویم:
روشنی ساده‌ی ملافه‌ها را خاموش کرده‌است.
خونی لخته شده‌است در جایی از ساعتی.
خانه صدای فرود آمدنی را شنیده‌است.
کوچه سنگینی عبوری را دیده‌ست در خاموشی.
می‌شنوند:
بالشی از خواب برنمی‌خیزد.
پرهیز می‌کنند بچه‌ها از کنج اتاقی که هر شب باهم
می‌خوابیدند.
گشنمه. می‌دونم که الآن منطقی‌ترین کار اینه که برم قرمه‌سبزی پخته شده از دیشب‌‌م رو گرم کنم و سالاد درست کنم و درحالی که یکم از فیلم مسی رو می‌بینم غذا بخورم. اما باید بنویسم تا یادم بمونه که امروز چی دیدم و چه جرقه‌ای توی ذهن و چشمم زده شد؛ ب. یک آدم معمولی‌ه، مثل همه‌ی ما؛ هر از گاهی میاد دانشگاه، سر کلاس‌هایی می‌شینه که ما هم داریم -معمولاً روی یکی از صندلی‌های ردیف آخر. با دقت استاد رو بررسی می‌کنه و گاهی سوال‌هایی می‌پرسه که به نظر میاد جوابشون رو نمی‌دونه، اما با توجه به تجربه‌ی حرفه‌ایش قطعاً جوابشون رو می‌دونه و احتمالاً هدفش از پرسیدن سوال سنجیدن استاد یا همچین چیزی‌ه. کارهای بزرگی کرده، مهارت‌های زیادی داره، و شخصیت‌ش کاملاً مستقل و نسبتاً بزرگ‌سال‌ه. امروز در اثر جبر زمانه مجبور بود در جلسه تیمی مربوط به پروژه‌ی یکی از درس‌ها حاضر بشه -که تقریباً سروقت اومد- و باهم درباره‌ی موضوع‌های تهیه‌ی نرم‌افزار صحبت کردیم که در مقیاس کارهایی که اون تا به حال انجام داده، این کار مسخره و کم‌وبیش غیرعملی به نظر میاد. با این‌حال با حوصله و دقت همکاری کرد و مسئولیت‌ها رو بین اعضا تقسیم کرد و با حفظ همون لحن دوستانه، روی ددلاین‌ها تآکید کرد.
می‌فهمم که وقتی می‌گه برو دنبال فلان چیز و حتتی لینک‌های به‌دردبخوری که خودش پیدا کرده رو بهم نشون می‌ده، همون فرصتی بهم داده‌شده که خیلی وقت‌ها آرزوش رو داشته‌م. می‌دونم که دو سال اخیر رو تلف کردم اما می‌تونم جلوی ادامه‌ی این روند باطل رو بگیرم. سعی می‌کنم با مناسب‌ترین ادبیات ممکن شرح پروژه و نیازمندی‌ها رو بنویسم و به این فکر کنم که چطوری از فرصت‌ها استفاده کنم. دوره‌ی یک‌ماهه‌ی میان‌ترم‌ها و تحویل پروژه‌ها سخت‌ترین و مفیدترین دوره‌ی زمانی هر ترم‌ه. با این حساب من به ازای هر ترم، دو تا دو و نیم ماه زمان تلف‌شده داشتم؛ و یعنی به ازای سه ترم گذشته، شش تا هشت ماه زمان تلف کردم. فا گفت شاید وقت تلف نکردی؛ چیزهای دیگه‌ای به‌دست آوردی. بهش فکر کردم؛ شاید آدم‌های خوبی رو شناختم؛ ایده‌های آدم‌های جدید رو فهمیدم؛ بعضی وقت‌ها خودم رو بیشتر شناختم و با مقایسه‌ی خودم و رفتارهام، متوجه بعضی از تغییراتم شدم. نمی‌دونم. شاید این اتفاق‌ها به‌هرحال میفتاد و من واقعاً وقت تلف کردم. هنوز تصمیم مشخصی راجع به آینده ندارم؛ فقط مجموعه ای از اگرها-آنگاه‌‌ها-شایدها.
می‌خوابیدم. چشمانم را باز می‌کردم، ساعت را نگاه می‌کردم، به خودم حق می‌دادم که یکی دو ساعت بیشتر بخوابم، و باز می‌خوابیدم و بیدار می‌شدم و...
این‌بار ساعت ۲ بود. شوخی را کنار گذاشتم، ده دقیقه به خودم مهلت دادم. پشه‌ها تمام بدنم را نیش زده بودند؛ تقصیر خودم بود که قبل از خواب در تراس و پنجره‌ی آشپزخانه را باز گذاشته بودم.
خورشت قیمه‌بادمجانی که قبل از خوابیدن پخته بودم را گرم کردم. با آخرین تکه کاهویی که داشتم سالاد درست کردم، و این غذای بی‌وقت را رو در روی اسکرین لپتاپم خوردم.
حالا، حوصله خواندن نیست. حتی حوصله‌ی رفتن به آن ویران‌کده و محاوره داشتن با آن آدم‌ها هم نیست. مدام به ساعت نگاه می‌کنم؛ قبل از ۶ صبح تفاوتی نمی‌کند؛ انگار زمان بی‌انتها در اختیار دارم. از ۶ تا ۷ گذر زمان برمی‌گردد به روال سابق، بعد از ۷ همه‌ی عذاب رفتن یا نرفتن هجوم می‌آورد؛ زمان سریع می‌گذرد و من کُند فکر می‌کنم. از ۸ تا عصر که برمی‌گردم خانه، خودم نیستم. و چه فرقی می‌کند زمان برای خودی که خودم نیست چگونه بگذرد؟
" Debugging is twice as hard as writing the code in the first place. Therefore, if you write the code as cleverly as possible, you are, by definition, not smart enough to debug it."
Keringhan's law
اینجا بودن در این زمان، این باهم بودن، این دوستیِ پنج‌ساله (و حتی بیشتر)، آرزومون بود قدیم‌ترا. می‌بینی نیلوی عزیزِ جان؟ الانا آرزومون رو زندگی می‌کنیم.
یاد اون روزی که کوله‌هامون رو عوض کردیم باهم بچه‌م کرد باز؛ یادم اومد که توی دنیای کوچیک خودمون چه وقت‌ها چه کارهای عجیب غریبی می‌کردیم؛ دلمون معمولاً گرم بود. هروقت هم دل‌سرد بودیم، بلد بودیم که چطوری حال همدیگه رو خوب کنیم. یه بار اون ناظم بی‌سروپا اذیت‌ت کرد و تو که دیگه طاقتت طاق شده بود کلاس مرد مهربون رو گذاشتی و رفتی ته حیاط؛ دور از همه گریه می‌کردی. ما می‌دیدیم‌ت و اعصابمون خرد می‌شد که چرا کاری از دستمون برنمیاد. به مرد مهربون گفتیم که باز اون زنیکه‌ی بی‌سروپا اذیت‌مون کرده؛ فرستاد دنبالت. آروم‌تر شدیم؛ مرد مهربون مایه‌ی آرامش همه‌مون بود وقتی که هیچ زمین سفتی زیر پامون حس نمی‌کردیم.
حالا دنیامون بزرگ‌تر شده؛ جایی هستیم که یه موقع آرزو داشتیم؛ باهم هستیم -همون‌طور که آرزوشو می‌کردیم.
به نظر می‌رسه که ما همراه با آرزوهامون بزرگ می‌شیم؛ فاصله‌ها قد می‌کشه؛ مثل آرزوها. آدم‌های جدید رو می‌شناسیم؛ خودمون رو به آدم‌های جدید می‌شناسونیم؛ اما هر از گاهی که یکی از دوستای قدیمی رو می‌بینی، همه ترس‌هات می‌ریزه؛ دنیات امن میشه؛ دلتنگ می‌شی اما حضور اون آدم دستتو می‌گیره؛ نمی‌ذاره بیفتی توی دریای دلتنگی.
تو همون دوست قدیمی عزیز من هستی، نیلو؛ زنده باشی و سربلند، رفیق.
یک‌بار نهنگی دیدم که با سه ژوبین در بدنش شنا می‌کرد؛ یک روز کامل طول کشید تا بمیره. ما دوباره نهنگ رو دیدیم، بهش نزدیک شدیم؛ نزدیک‌تر از همیشه... به‌خاطر ژوبین‌هایی که من بهش زده بودم ضعیف‌تر شده‌بود. بدنش پر از زخم‌هایی بود که در اثر حمله‌هایی که بهش کرده‌بودن به‌وجود آمده بود.
" In 1998, the united states Department of Justice filed suit against Microsoft, in essence claiming that Microsoft included too much functionality in its operating systems and thus prevented application vendors from competing. (For example, a Web browser was an integral part of the operating systems.) As a result, Microsoft was found guilty of using its operating-system monopoly to limit competition."
Operating System Concepts - Silberschatz
افسانه‌های سرگردانی‌ات
ای قلبِ دربدر
به پایانِ خویش نزدیک می‌شود.
می ترسیدم از وهم بودنت. این سایه ها و صداها خاطراتی شدن که حس ناامنی می دن بهم. نبودنته که منو بی حوصله کرده اگه نه این غریبه ها و نگاه ها و غم توشون گناهی ندارن. لااقل سکوت نبودنت رو می شکنن. نشکنن هم به محض اینکه گرسنه ام میشه -یا حداقل تظاهر می کنم که شده- مجبور میشم این موهای بلندی که به خاطر تو صبوریشو کردم، ببندم و تو آشپزخونه ی تاریک این خونه که هزار بار گفتم چراغشو عوض کن، من قدم نمی رسه و نکردی وایستم نیمرو درست کنم و غم این که دو ماه دیگه هوا گرم تر از این میشه و زمان از حرکت می ایسته دیوانم کنه و من همچنان فکر کنم روزام بی اهمیت تر از اونیه که ناچار شم کرختی سر شبشو با دویدنای زورکی فراموش کنم. نبودن تو این وسط حس یه جنگل بی سر و ته رو داره... جنگل نمناک سرد بی سر و تهی که هر گل و درختی رو توش می بینی شبیه یه پیکره ی کج و معوج دل از دست داده به نظر میاد. نبودنت این نیمرو رو می سوزونه. تابستون تو راهه درست... سر پاییز چی...؟ بر می گردی؟
نوشین م.
وهم - سایه‌ها - صداها - ناامنی - بی‌حوصله - غریبه‌ها - نگاه‌ها - غم - سکوت - گرسنه - تظاهر - موهای بلند - تاریک - غم - دو ماه - حرکت - بی‌اهمیت - ناچار - کرخت - دویدن - جنگل - دل‌ازدست‌داده.
هنوز هم صدای شعر خوندش - صدای براهنی و مختاری خوندنش- یه‌جور عجیبی‌ه. یادش می‌کنم. اما نمی‌شه چیزی گفت. مقید هستیم به حصار کلمات. هرازگاهی برای همدیگه عرض ارادت می‌کنیم. خوب که یادش میفتم، از فردای خودم می‌ترسم.
۷ساله، ۲۰ساله، ۳۳ساله...
من سال‌هاست دور مانده‌ام از تو.
ویولن خاک‌گرفته رو کوک کردم، سعی کردم یکی از تمرین‌های ساده‌ای که قبلاً دوستش داشتم رو بزنم؛ خیلی بدتر از قبل. صفحه‌های اول کتابم رو ورق زد. یکی رو انتخاب کردم؛ هیچی‌ش یادم نبود. از دست خودم عصبانی شدم. تمومش کردم. موزیک مریض امروزم رو واسه هزارمین بار پخش کردم، چشمم افتاد به پنجره‌ی آشپزخونه که انگار با منظره‌ی همیشگی یه فرقی داشت؛ دیوار روبه‌رو تیره شده بود! پنجره رو باز کردم؛ بارون تندی می‌زد... موزیک مریض رسید به مریض‌ترین ریتمش. پنجره رو نیمه‌باز گذاشتم.