طبع چون آب و غزل‌های روان ما را بس.

 ش. نصف شبی پیام داد نیت کن؛ نیت اول و آخرم رو کردم. فال‌م رو با صدای قشنگش واسه‌م خوند؛

باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش، بر جفای خار هجران صبر بلبل بایدش.

ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال؛ مرغ زیرک چون به دام افتد تحمل بایدش.

 رند عالم‌سوز را با مصلحت‌بینی چه کار؟ کار ملک است آن که تدبیر و تأمل بایدش.

 تکیه بر تقوی و دانش در طریقت کافریست؛ راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش.

 با چنین زلف و رخش بادا نظربازی حرام٬ هر که روی یاسمین و جعد سنبل بایدش.

 نازها زان نرگس مستانه‌اش باید کشید؛ این دل شوریده تا آن جعد و کاکل بایدش.

 ساقیا در گردش ساغر تعلل تا به چند؟ دور چون با عاشقان افتد تسلسل بایدش.

 کیست حافظ تا ننوشد باده بی آواز رود؟ عاشق مسکین چرا چندین تجمل بایدش؟

دوست‌داشتنی‌های این روزها

 امروز روز خوبی بود؛ با تشکیل نشدن کلاس آن مردکِ پیرِ معرکه‌گیر شروع شد که عوضش نشستم توی لابی و دو دور شطرنج آنلاین بازی کردم. (بعد از مسابقات درون‌دانشگاهی هفته‌ی پیش یادم افتاد که شطرنج هم سرگرمی مفرحی‌ست.) منتظر موندم تا گرامی‌جان از کلاس بیاد و رسیده نرسیده بهش بگم بریم نگاه. اونم ازون باشه‌های قشنگ‌ش بگه و طبق معمول هر آدم دوست‌داشتنی که اطراف پیدا میشه رو هم ببریم با خودمون؛ س.ر و س. و ف. هم اومدن؛ آفتاب افتاده بود روی صورتمون و انقدر گرم صحبت بودیم که یکم گم شدیم. س.ر مپ رو بررسی می‌کرد و ف. غر می‌زد که « با GPS سر از خونه‌ی مردم در میاریم بابااا». پلاک‌ها رو دونه دونه نگاه می‌کردیم تا بالاخره رسیدیم به ۶۳. طبقه‌ی پنجم؛ ماجراهای بامزه‌ای که هنوزم واسه‌م خنده‌آوره. کتاب‌هام رو تحویل گرفتم. پیشنهاد دادم نون خامه‌ای بخوریم و س.ر نون‌ خامه‌ای‌های «مٙرد» میدون انقلاب رو پیشنهاد کرد. تندتند رفتیم میدون و چهارتا نون‌خامه‌ای واسه اون چهار دوست‌داشتنی و کاپ‌کیک شکلاتی واسه خودم گرفتیم و تندتند برگشتیم دانشگاه که گرامی‌جان به کلاس برسه.

و گرامی‌جان، آخ گرامی‌جان؛ چه‌قدر دلم واسه مسخره‌بازیات تنگ می‌شه.

عصر باز شطرنج بازی کردم؛ یه دور با گرامی جان- که مثل دفعه‌ی پیش پات شدیم. یه دور هم با س.ر که خسته بود انگار.

 قدرتون رو می‌دونم، هزاران‌بار.

صوفی ار باده به اندازه خورٙد، نوشش باد.

« اول که صحبت ۲۰ میلیون دلار می‌شود تصور می‌کنی که با آن می‌شود هر خانه‌ای را در هر جای دنیا خرید ولی خانه‌های ۱.۲ میلیون دلاری‌ای در وودساید دیدیم که هیچ زمینی اطرف آن‌ها نبود و عملا هم به مخروبه تبدیل شده بودند. مناسبترین خانه‌ای که دیدیم ۵ میلیون دلار قیمت داشت. این را باید بدانی که وقتی ۲۰ میلیون پول داری، نصفش صرف مالیات خواهد شد پس از این ۲۰ میلیون فقط می‌شود روی ۱۰ میلیونش حساب کرد و نکته وحشتناک این است که خرج یک خانه ۵ میلیونی، سالیانه ۶۰ هزار دلار است پس باید پولی هم برای این کار کنار گذاشت. نمی‌دانم. این اولین و احتمالا آخرین باری است که این قدر پول نصیب من شده و نمی‌خواهم زندگی‌ام را طوری گسترش دهم که بعدا از پس ادامه زندگی برنیایم. هیچ وقت هم دوست ندارم وام بگیرم.»

فقط برای تفریح

 لینوس توروالدز، دیوید دایاموند-

 ترجمه جادی.

و انگار ما همه عاقل بودیم...

 حمید هی حمید...

 رفیق خوش‌صحبت، پیرمرد همراه، آقای مهربون؛ کاش می‌شد تا صبح باهات قدم زد؛ غرب، جنوب، شرق، شمال... هرجا.

 اگه به‌خاطر تحویل تمرین‌های بی‌فایده‌ی OS نبود، تو و این هوای آلوده‌ی ابری رو وا نمی‌دادم. نیم ساعت بعد هم بارون گرفت. می‌بینی؟ همه‌ برگزیده شدیم.

 صدات، به شکل حزن پریشان واقعیت است؛ به شکل خلوت خودت هستی. خودت هستی که می‌تونم بی‌اتهام، خودم باشم و دوش به دوش‌ت بالا و پایین کنم خیابون‌ها، کوچه‌ها و محله‌های این شهر رو که شهرِ تو نیست، و شهرِ من هم نیست.

 زنده باشی تو، که این راز را هم می‌دانستی.

ای پیک راستان؛ خبرِ یار ما بگو.

 درحال بالا پایین کردن کتاب Operating System Concepts آقای پروفسور Silberschatz و دوستان بودم که متوجه شدم -اقلاً توی چند قسمتی که دقت کردم،- ضمیر مونث برای اشاره به شخص developer و philosopher استفاده شده.

 ای‌کاش کتاب کاغذی‌ش رو داشتم. یا ای‌کاش یه EBook-Reader مرغوب داشتم. :[

 سرصبحی لینک پدلت‌م رو پیدا کردم و آخ که چه‌‌ کودک بودم.
 «یه فرصتی پیش اومده آدم شیم.»

بی‌خوابی و افکار باطل

 درحالی که پتو رو تا زیر گلوم کشیدم، تصور چاقویی که با دو دست یک شبح سیاه‌پوش روی گلوم فرود میاد، ذهنم رو درگیر می‌کنه. به این فکر می‌کنم که چه‌قدر احتمال داره یه نفر واسه دزدی از خونه وقتی که خوابم وارد بشه و من رو درست لحظه‌ای که چشم باز می‌کنم بکشه. همین بین، همسایه‌ی دیوار به دیوار در دستشویی خونه‌ش رو باز می‌کنه و از شدت ترس ضربان قلبم دو سه برابر می‌شه.

 صبح زود قراره ن. رو ببینم و باهم خیابون‌ها رو راه بریم.

صدبار پیر میکده این ماجرا شنید.

 وضع همه‌ی ما شبیه به هم است؛ هرکدام در یک گهستان مخصوص به خودمان پاگیر شده‌ایم؛ نه برای مقابله آماده‌ایم، نه نجات‌دهنده‌ای در کار است، و نه راه فراری.

« از خودم فاصله گرفته‌ام.» این حرف را دو نفر دیگر در مورد خودشان گفتند، و من سومین‌شان هستم.

 دلم می‌خواهد با تک‌تک آدم‌های باارزشم قدم بزنم. آن‌قدر وقت کم است و متفرعات بسیار که جرئت ندارم به هیچ‌کدامشان بگویم که چه‌قدر دل‌تنگ هم‌راهی‌شان هستم؛ دل‌تنگ حریم امن یک دوست محترم که حتی فقط برای چند ساعت، می‌توانی خودت را در سایه‌ی آن پیدا کنی.

 اما این هم یک فرار موقتی‌ست؛ باز برمیگردی به همان گهستان، با حضور همان آدم‌های به ظاهر متشخص که بلدند چطور سرت را با پنبه ببرند، قبل از این‌که صدایت به گوش کسی دیگر برسد.

 مادر گفت، که تو هم مشکل پدرت را داری؛ آدم‌های خوبی هستید، لطف‌ بسیار می‌کنید، اما یک‌بار مثل بمب منفجر می‌شوید و همه خوبی‌هایتان را در دل دیگران آتش می‌زنید. بعد از آن س. گفت، که کاری نکن که سال‌های بعد، وقتی من یا س.ر یا حتی خودت به تو فکر کردیم، بگوییم فلانی چرا چیزی که دارد این‌قدر با حق‌ش فاصله دارد؟

باید یاد بگیرم که صبر کنم. باید حرکت‌های خوب را نگه دارم برای زمانی که بهترین نتیجه را خواهد داد.

آیا فقط من ترانه‌های فراموشی را زمزمه می‌کنم؟ یا این رسم مرگ است؟

 پرنده‌ای در آفتاب رخنه می‌کند؛ صدایی در آسمان.

 منم که در برابر خاک ایستاده‌ام؛ به کوه خیره می‌شوم، و سنگ ساکت می‌ماند در سینه‌ام.

 اگر گلویم یک دم شکفته می‌شد، که نعره‌ای زمین را بشکافد، تمام عالم را بر دوش می‌کشیدم.

 درون حنجره‌ام قارچ‌های زهر روییده‌است؛ دهانم از خزه انباشته‌است، و در نگاهم آوارِ حسرتی‌ست، که استخوانم را می‌ترکاند.

 کم از پرنده و آب، غبار می‌پوشاندم. و خوشه‌های سنبله در پایم قد می‌کشد؛ چنین که می‌گذرد، مگر که بادهای قرون نوای استخوانم را بشنود.

 بتاب بر من ای آفتاب، بتاب؛ که تاب این‌همه‌ام نیست. ببار بر من ای ابر، ببار؛ که بردباری ویرانم کرده‌است.

 به چشم‌هایم بسیار اندیشیده‌ام؛ که گفته‌است که سنگ در تبار من، همیشه سنگ می‌ماند؟ پرنده‌ای در آفتاب؛ جرقه‌ای در جنگلی؛ به روی رخنه‌ی خورشید خیره می‌مانم، و گوش‌هایم شکاف آسمان را حس می‌کند.

شعر محمد مختاری.

به هرچیز واقعی هنوز می‌خندم!

 ح. عزیز؛

 حضور شما دل‌پذیراست؛ از آن آرامش‌هایی دارید که آدم را می‌گیرد، آرام می‌کند. شوخی‌هایتان مرا به خنده می‌اندازد. کنارتان نشستن و تماشای شهر در یک بعدازظهر ابری لذت‌بخش است. راه رفتن در کنار شما وقتی آوازهایتان را زمزمه می‌کنید، یا نشستن روبه‌رویتان و چشم دوختن به زمین وقتی شعر سهراب را با آواز قشنگتان می‌خوانید، حالم را خوب می‌کند.

 کنار شما می‌شود ساکت بود و متهم نشد.

 و ح. عزیز؛ زنده باشی تو، که راز سکوت‌ها را هم می‌دانی.

با یک روز تأخیر.

دوست‌صمیمی؟-مهربونای‌قشنگ-فرصت-سردرد-خواب-نگ.-طرّه-شن‌های‌ساحلی-دسته‌کلید-لاچینی-خسته‌ست؛خیلی.- گرسنگانیم- می‌دونستم، اما نخواستم توجه اطرافیان رو به خودم‌وخودش جلب کنم.- چای‌انگور- منتظر بمونم؟- آقای قشنگ ریاضیات‌کاربردی‌خونده‌ی متخصص در شاخه‌ی رمزنگاری‌- هوای خنک آخرسال- صحبت س. جان و گرامی‌جان همین کنار، توی انجمن‌علمی- اسکرین شکسته‌ی لپ‌تاپ‌م- اندرویداستودیوی دارک؟ مگه شکلاته:))- خنده‌های بامزه‌ی گرامی‌جان- آخ گرامی‌جان؛ گرامی‌جان... دلم واسه تو یه‌نفر تنگ می‌شه قطعاً.- دیروز.

When my thought are gone gray

موهای بالای پیشونیم رو کوتاه کردم.

من این چکیده‌های اول و آخر را هم، برای تو در اینجا نوشته‌ام.

چند روز اخیر مدام حواسم به تولدتان هست؛ دو ماه پیش که سنم را پرسیدید و سنتان را پرسیدم، گفتید که دو ماه مانده تا ۳۳. گفتم که ۳۳ عدد موزونی‌ست برای سن؛ زندگی در تخیل من به قبل از ۳۳ و بعد از آن تقسیم شده‌است(همین فکر را راجع به ۳۷ هم دارم.) پرسیدید در این فرصت چه کنید که زندگی قبل از ۳۳تان کامل‌تر شود. گفتم که به نظر می‌رسد شما زندگی تخیلی من را واقعاً تجربه کرده‌اید؛ حتی بیشتر.

 حالا که سی‌وسومین سالگرد تولدتان است و هنوز، چند ساعتی تا تبریک گفتنم به شما وقت هست، می‌توانم برایتان بنویسم؛

 شما برای من یک‌جور عجیبی بودید، و هستید. مثلاً این که یک سال تمام می‌شنیدمتان و نمی‌شناختمتان؛ صدایتان -یکه و تنها- در ذهنم هویت داشت. شناختنتان اتفاق غریبی بود؛ آن‌قدر غریب، که آرزو کردم دوستان عمری همدیگر بمانیم.

 حالا فارغ از این که زیباترین ۳۳ساله‌ای هستید که می‌شناسم (زیبا نه به این معنی که اجزای چهره‌تان به عدد طلایی نزدیک است و ... منظورم زیبایی انتزاعی ماهوی شماست که به طبع در ظاهرتان هم رخنه کرده است. مثلاً چشمانتان که می‌خندد!) آرزویی برای‌تان دارم؛

 تاکنون بهترین موجودیتی که در این گوشه از جهان و در این بخش از زمان چشمم را گرفته، «آرامش» است. هنوز نمی‌دانم که رابطه‌ی آرامش با پول، عشق، خوش‌بختی، آسایش و ... چیست. اما خوب می‌دانم، که غایی‌ترین آرزوی من برای خودم همین است.

شما انسان بزرگی هستید؛ لیاقت بسیاری از مطلوب‌های بشری را داشته‌اید و احتمالاً به آن‌ها رسیده‌اید. اما از طرف من آرزویی که در شأن شما باشد، این است؛ 

که به آرامش برسید.

 سی‌وسه‌سالگی‌تان مبارک. :‌)

در هزار روزگی بلاگ

 هزار روز نوشتم و شنیدم و خواندم و دیدم؛ یاد انسان‌های مهم زندگی‌ را ثبت کردم در این هشتصد و چند پست؛ برای خودم. 

 اما روز هزارم برای شما، 

 که نور بودید؛ 

و دوهزار روز است که در پستوی خانه،

 نهانتان کرده‌اند.