The literal definition of missing someone is to perceive with regret the absence or loss of that person in your life. The emotional impact of missing someone is much more complex.
...
Many believe that missing someone is associated with the knowledge that person brought into that person's life. A student misses a teacher because that teacher opened new worlds to that student by introducing the student to his or her insights.
بی‌خواب شده بودم و دلیلی هم برای خوابیدن نداشتم. یک دوست در شهری دور، غریبانه در بخش داخلی بیمارستانی بستری‌ست، و شب از هجوم تنهایی، معلوم نیست چطور دوام می‌آورد. می‌گویم غصه نخور. چه فایده. غصه را تماماً سر کشیده‌است.
اما خودت بهتر می‌دانی که این ذهن لعنتی در گیرودار چیست. تو گناهکارترین، که مدت‌ها شکم افکارت را با دروغ سیر کرده‌ای و حالا، از آرام کردنشان عاجزی.
همه‌ی روزهایی که در یادم هست، تو همان حوالی نفس می‌کشیدی. شب‌ها صدای خس‌خس سینه‌ات را هم می‌شنیدم. انقدر نزدیک بودی که امکان دور شدنت ترسناک نبود؛ غیرممکن بود. همه‌ی رفتن‌ها، گم‌شدن‌ها، انزواها و غریبگی‌ها کار توست. نزدیک شدن‌ها، سفره‌ی دل پهن کردن‌ها، برگشتن‌ها -هرچند موقت و کوتاه، تکیه‌ی دست روی شانه‌ی دیگران، کار من است. دلداری دادن را بعدها یاد گرفتم؛ هم رگه‌هایی از خودمحوری تو دارد و هم ریشه‌هایی از دگردوستی من.
وقتی تنهایی و سکوت باهم می‌آمیزد، دلم سرد می‌شود و هرچه می‌بینم، خاکستری‌ست، تویی که بهانه‌ات را گرفته‌ام.
وقتی سردرگمم و هیچ دلم به روزهای موهوم آینده‌ای نامعلوم خوش نیست، منم که بهانه‌ات را گرفته‌ام.
با صدای گرفته غر می‌زنم که «مٙرد! کجایی پس.» و تو می‌خندی. جواب نمی‌دهی؛ فقط می‌خندی.
به سمت پنجره‌ی آشپزخانه می‌روم؛ به گیاه زیبای گلدان‌سفید یک چهارم لیوان، و به گیاه کوچک گلدان‌چوبی چند قطره آب می‌دهم. تو با د‌ل‌سوزی به برگ‌های خشک‌شده نگاه می‌کنی. لیوان آب را روی میز می‌گذارم؛ کنار پنجره می‌نشینم، و به چشم‌انداز آبادمان خیره می‌شویم.
Five silent philosophers sit at a round table with bowls of spaghetti. Forks are placed between each pair of adjacent philosophers.
Each philosopher must alternately think and eat. However, a philosopher can only eat spaghetti when they have both left and right forks. Each fork can be held by only one philosopher and so a philosopher can use the fork only if it is not being used by another philosopher. After an individual philosopher finishes eating, they need to put down both forks so that the forks become available to others. A philosopher can take the fork on their right or the one on their left as they become available, but cannot start eating before getting both forks.
Eating is not limited by the remaining amounts of spaghetti or stomach space; an infinite supply and an infinite demand are assumed. The problem is how to design a discipline of behavior (a concurrent algorithm) such that no philosopher will starve; i.e., each can forever continue to alternate between eating and thinking, assuming that no philosopher can know when others may want to eat or think.
Dining Philosophers Problem - Wikipedia
ش. نصف شبی پیام داد نیت کن؛ نیت اول و آخرم رو کردم. فال‌م رو با صدای قشنگش واسه‌م خوند؛
باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش، بر جفای خار هجران صبر بلبل بایدش.
ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال؛ مرغ زیرک چون به دام افتد تحمل بایدش.
رند عالم‌سوز را با مصلحت‌بینی چه کار؟ کار ملک است آن که تدبیر و تأمل بایدش.
تکیه بر تقوی و دانش در طریقت کافریست؛ راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش.
با چنین زلف و رخش بادا نظربازی حرام٬ هر که روی یاسمین و جعد سنبل بایدش.
نازها زان نرگس مستانه‌اش باید کشید؛ این دل شوریده تا آن جعد و کاکل بایدش.
ساقیا در گردش ساغر تعلل تا به چند؟ دور چون با عاشقان افتد تسلسل بایدش.
کیست حافظ تا ننوشد باده بی آواز رود؟ عاشق مسکین چرا چندین تجمل بایدش؟
امروز روز خوبی بود؛ با تشکیل نشدن کلاس آن مردکِ پیرِ معرکه‌گیر شروع شد که عوضش نشستم توی لابی و دو دور شطرنج آنلاین بازی کردم. (بعد از مسابقات درون‌دانشگاهی هفته‌ی پیش یادم افتاد که شطرنج هم سرگرمی مفرحی‌ست.) منتظر موندم تا گرامی‌جان از کلاس بیاد و رسیده نرسیده بهش بگم بریم نگاه. اونم ازون باشه‌های قشنگش بگه و طبق معمول هر آدم دوست‌داشتنی که اطراف پیدا میشه رو هم ببریم با خودمون؛ س.ر و س. و ف. هم اومدن؛ آفتاب افتاده بود روی صورتمون و انقدر گرم صحبت بودیم که یکم گم شدیم. س.ر مپ رو بررسی می‌کرد و ف. غر می‌زد که « با GPS سر از خونه‌ی مردم در میاریم بابااا». پلاک‌ها رو دونه دونه نگاه می‌کردیم تا بالاخره رسیدیم به ۶۳. طبقه‌ی پنجم؛ ماجراهای بامزه‌ای که هنوزم واسه‌م خنده‌آوره. کتاب‌هام رو تحویل گرفتم. پیشنهاد دادم نون خامه‌ای بخوریم و س.ر نون خامه‌ای‌های «مٙرد» میدون انقلاب رو پیشنهاد کرد. تندتند رفتیم میدون و چهارتا نون‌خامه‌ای واسه اون چهار دوست‌داشتنی و کاپ‌کیک شکلاتی واسه خودم گرفتیم و تندتند برگشتیم دانشگاه که گرامی‌جان به کلاس برسه.
و گرامی‌جان، آخ گرامی‌جان؛ چه‌قدر دلم واسه مسخره‌بازیات تنگ میشه.
عصر باز شطرنج بازی کردم؛ یه دور با گرامی جان- که مثل دفعه‌ی پیش پات شدیم. یه دور هم با س.ر که خسته بود انگار.
قدرتون رو می‌دونم، هزاران‌بار.
