شربت آلبالو، چهل‌پنجاه صفحه خوندنای بی‌وقفه‌ی کتاب، دوبار دوش گرفتن روزانه، پروژه‌های فریلنس یک هفته‌ای، بستنی‌های توی فریزر، بدن کوفته‌ی دردناکم از شروع ورزش، تابلو‌های روی میز مطالعه‌م، صندلی دوست‌داشتنی پشت میزم، بازی با پارچه‌ها و مثلاً دوختن دامنِ تنگ! باز کردن جعبه‌ی ویولن هرموقع که دوست دارم، جنگا بازی کردن عصر -دم غروب- روی گلیم کف اتاقم، و نامجو که می‌خونه «تف و لعنت به این سرنوشت، سرنوشت، خط بکش.»
تابستان فرا رسید تا عطش آب‌ها را گواراتر کند.
بعضی وقتا که تصمیم می‌گیرم خودمو دِق بدم، براهنی گوش می‌کنم و لحظه به لحظه‌ی روزهایی که زیاد براهنی گوش می‌کردم یادم میاد؛ روزهای روشنی که حس می‌کردم توی شکمم یه گیاه لیموی تر و تازه گل داده و همه‌ی وجودم پر شده از بوی محشر لیمو. اون روزها فقط از امروز می‌ترسیدم. امروز ترسی ندارم؛ غصه دارم. همین.
حتی دیگه حرفم نمیاد؛ همه‌چیز بدیهی و سیاه شده انگار؛ دلم به هیچ‌کس و هیچ‌چیز خوش نمیشه.
این خاطره است؟ خاطره‌ی عشق است؟ این چیست؟
چون روح وسوسه در یک نسیم، سوی تو خواهم آمد؛ آن‌جا کنار پنجره خواهم ماند، با شور و شوق، داغِ تماشا...
و پاسخم را هم من مطمئنم، خواهم گرفت. زیرا سوال‌های پس از مردن هرگز بلاجواب نمی‌ماند.
یادم نرفته. حتی هر روز و هر شب یادم‌ه.
امید دارم که خیاطی و ساز و کتاب و راه‌رفتن توی این شهر آشنا از یادم ببره همه‌شو. حالا همه‌ش هم نشد٬ نشه؛ یه ذره‌شو. اما مگه میشه؟ این همه نشونه‌ها و اشارات و کپچرها رو چطوری نبینم وقتی توی سرم تاریکِ تاریک‌ه؟
ای‌کاش می‌توانستند از آفتاب یاد بگیرد، که بی‌دریغ باشند، در دردها و شادی‌هایشان، حتی با نان خشکشان. و کاردهایشان را جز از برای قسمت کردن بیرون نیاورند.
شاملو
- این‌چنین با همه درساخته‌ای یعنی چه؟
+ نسازم بشم مثه تو؟ که از هیچکی خوشت نمیاد؟
- من؟ من اگه می‌تونستم... من اگه می‌شد... [sigh]
خواستم راجع به فیلم «بانو» بنویسم که چه‌قدر هامون رو تداعی کرد؛ بیتا فرحیِ زیبا، خسرو شکیباییِ عزیزترین، فضای دهه شصت-هفتاد فیلم، اون زمستون بی‌روح و برفِ زیاد، اولش یادآور هامون بود، ولی بعد تبدیل شد به خودش، به «بانو»
چطور می‌تونی بشنوی که عزیزترینت بهت بگه واسه‌ش خوب نبودی، و یکی دیگه رو دوست داره و به‌خاطر آن دیگری ترکت می‌کنه، و نمیری از غصه؟ جمع. اول به نظر میاد دوای دردِ بی‌درمان جمع‌ه، منم همین فکر رو می‌کردم و هنوز گاهی بهش معتقد می‌شم. بعد می‌بینی که دستِ جمع به سوراخ‌های اعماق روحت نمی‌رسه، و اون سوراخ‌ها بزرگ میشن، تبدیل میشن به چاله، توی جمع هارهار می‌خندی درحالی که چاله تبدیل میشه به چاه؛ یه چاه عمیق که همه‌ی روحتو می‌بلعه و دیگه جمع هم نمی‌تونه نجاتت بده.
توی اتاق تنها بودم؛ همون یه نفری هم که به‌خاطر پروژه‌ش مونده بود تهران رفت احیا و من یکه و تنها توی اتاقی بودم که همیشه پر بود از سروصدا. اومدم روی پشت‌بوم، نشستم همون‌جایی که چندماه پیش می‌نشستم و لبخند می‌زدم،گاهی فکر می‌کردم به انتها و غصه‌م می‌گرفت. نشستم و زل زدم به آسمون ابری تاریک؛ خودشه، همون که همیشه بود؛ آروم، ساکت، جاری، بی‌انتها.
هوا سرد نیست، گرم هم نیست. ماه بین ابرها گم میشه و پیدا، اما از چشمم دور ...
همین الان فکر کردم که یه صدایی شنیدم، بالای سرمو دیدم، یه سایه رفت عقب. ترسیدم و بلند شدم، منتظر بودم یه آدم یا یه گربه ببینم روی شیروونی؛ چیزی ندیدم اما سریع اومدم پایین. رفتم در نزدیک‌ترین سوئیت رو زدم، صدایی نیومد، درو باز کردم، کسی نبود. ترسیدم. از چی؟ یه دراکولا که درو باز کنه و دندونای تیزشو فرو کنه توی گردنم؟
« اگر بپذیریم که زندگی انسان به‌طور ضمنی دارای یک ارزش دلاری است، این ارزش را چگونه می‌توانیم اندازه‌گیری کنیم؟ روشی که برخی اوقات دادگاه‌ها برای جبران خسارت حوادث منجر به مرگ (دیه) به‌کار می‌گیرند به این صورت است که کل پولی که شخص در صورت زنده بودن کسب می‌کند، ارزش زندگی او به حساب می‌آید. اقتصاددانان معمولاً از این روش انتقاد می‌کنند.
روش بهتر برای محاسبه‌ی ارزش زندگی انسان بررسی خطراتی است که مردم به‌طور اختیاری تمایل به مواجهه با آن دارند و این که چه مبلغی باید برای انجام آن دریافت کنند. مثلاً خطر مرگ در مشاغل مختلف یکسان نیست، کارگرانی که به ساختن آپارتمان‌های بلندمرتبه اشتغال دارند در مقایسه با مشاغل اداری و کارمندان دفتری با خطراتی بسیار بیشتر روبه‌رو هستند. با مقایسه‌ی دستمزدها در مشاغل پرخطر و کم‌خطر، مهارت‌ها، آموزش، و سایر عوامل تعیین‌کننده‌ی دستمزد، اقتصاددانان تا حد زیادی می‌فهمند که مردم چه ارزشی برای زندگی خود قائل هستند. مطالعاتی که براساس این دیدگاه انجام شده‌اند، نشان می‌دهند که ارزش زندگی یک انسان حدود ۱۰ میلیون دلار است.»
مبانی علم اقتصاد - گری‌گوری منکیو
با لعنت به چشمان نیمه‌نابینا که باعث شد یک‌‌سری اطلاعات اساسی سوال رو نبینم و مجبور بشم به عنوان ورودی که از کاربر گرفته میشه، آرگومان تابع ویرچوال‌م بزنم و به دلیل متفاوت بودن سیگنچر توابع ویرچوال به یک باگ تاریخی دست پیدا کنم درحالی که خودم می‌دونم دارم چه غلطی می‌کنم و بعد از تحویل برگه‌ی امتحان، به استاد توضیح بدم که آره فلان‌جا فلان اشتباه رو دارم ولی نمی‌دونستم چطور با روش درست اون تسک رو انجام بدم. و هایده بفرماید که خواهم دید، اما شما از شاگردهای مسلط من بودین. بعد من ذوق کنم برم پروژه‌ی تصحیح شده‌م رو ببینم که یه ایراد سوتفاهم‌گونه ازش گرفته بودن، و واسه استاد توضیح بدم که ایده‌م چی بوده و این پروژه تمام و کمال ران شده و خروجی درست داده، و استاد وعده‌ی چک کردن بده بهم با اون لبخند قشنگ دانایانه.
بعد بیام دانشکده به افشای حقایقی راجع به آینده‌ی یک سی‌اس/ریاضی‌خوانده‌ی معمولی تا خفن آقا آشتیانی گوش کنم و بعد از یک ساعت شنونده‌ی مطلق بودن، که برگرده و بهم بگه چرا این‌جوری نگاه می‌کنی؟ بگم من تصمیمم همونه که قبل از صحبتات بود. تصورم از آینده‌م به همون وحشتناکی هست که از بین هم‌دوره‌ای‌هات مثال زدی، و توی این وضع ترجیح می‌دم سه‌سال باقی کارشناسی رو توی کامیونیتی ای‌سی‌ام باشم، تا بعد...
بعد بیام بشینم کنار همیدزشت که دیگه زشت بودن یا حتی شبه‌همید بودنش واسم مهم نیست و شخصیت مستقل میثم بودنش رو به رسمیت می‌شناسم، واسه‌م توضیح بدن که جهان به اعتقاد برخی مدل اون شکل پشت جلد کتاب توپولوژی جبری روی میز لابی‌ه و یه دور کامل که بزنی توش می‌رسی به پشت همون نقطه‌‌ای که از اولش بودی روش. من متعجب نگاه کنم و بگم چه فرقی داره؟ مهدی سرشو بندازه پایین و بگه فرق داره، فرق داره.
بعضی وقتا می‌ترسم این سه سال زودی تموم بشه، بعضی وقتا غصه می‌خورم که ســه‌سال رو چطوری بگذرونم.
[در ناگهان باز می‌شود و از اعماق اتاق شورا صدای آقا آشتیانی به گوش می‌رسد...]
-نگااار؟ چرا اتوبوس این‌جا نمیاد؟
+ چرا بیاد؟
[ ماهان که زاویه دید محدود اما مستقیمی به من داره با قیافه‌ی کره‌ای‌گونه‌ی بامزه‌ش توضیح می‌ده]
• آخه توی وَن جا نمی‌شیم:))
+ اتوبوس از در دانشگاه رد نمیشه.
[صدای کف زدن و فریاد آفرین‌گویانه از شورا به گوش می‌رسه.]
امیدوارم تمام احساسات متناقض و زشتی که این روزها وجودمو گرفته فقط و فقط ناشی از کپک‌زدگی روحی‌م توی این خراب‌شده باشه، و همه‌ی دوماه تابستون رو دچارش نباشم.
+ کم‌کم کراشم روی دریپر داره تبدیل میشه به میل به دریپر شدن.
نمی‌دونم بقیه هم توی ذهن و خلوت خودشون این فکر رو می‌کنن یا نه؛ من توی تصورم دنیایی دارم که همه‌ی آدماش خودم هستن. من‌ها با هم تعامل دارن، آرزوهاشون رو دنبال می‌کنن و به ندرت بینشون اختلاف پیش می‌آد.
به تازگی بیشتر به این دنیا سر می‌زنم؛ گاهی مجبور می‌شم برم پیش من و راجع به دغدغه‌هام بهش بگم. من می‌گه که اونم همین دغدغه‌ها رو داره و وقتی می‌فهمم تنها نیستم، سبک‌تر می‌شم.