دوشنبه‌ها در خرونینگن

 ان‌قدر عصبانی‌م که تمایل دارم زمین رو گاز بزنم و سرم رو بکوبم به دیوار و فراموشی بگیرم که دیگه یادم نیاد یه نفر چه‌قدر می‌تونه بی‌مسئولیت و ناآدم باشه که بهم بگه پروژه رو می‌بنده و بدون مکث پروژه رو با یه مجری دیگه ببنده و حتی به من خبر نده که منصرف شده و من چه‌قدر باید آماتور و کودک باشم که قبل از اطمینان از اینکه پروژه با من بسته شده سی درصدش رو انجام بدم. خاک دو جهان بر سر من و اون‌. اه. اه. اه.