هر ناله و فریاد که کردم نشنیدی، پیداست نگارا که بلند است جنابت.

من این باران تفتیده را می‌شناسم.

روزی -بهتر است بنویسم شبی- که وحشتش را می‌کشیدم رسید. کسی که پاره‌تنم شده بود یک‌شبه اعل‍ام دل‌زدگی کرد. درست چند شب بعد از یک عشق‌بازی مفصل، بعد از این که گفت از همه چیز من خوشش می‌آید، بعد از این که کسی که قهرمانش بود نشست ده دقیقه کنار من و اصرار کرد که در زندگی من رسالتی‌ست که او در من دیده‌است. حال‍ا رسالت که هیچ، هنری اگر داشته باشم این است که زیر بار غصه‌ی ازامروزبه‌بعدهرگزنبودنش سر پا بمانم. باید شغلم را که آن هم در معرض خطر جدیست نگه دارم و درس‌های این ترم را که درست ال‍ان وقت رسیدگی بهشان است به مقصد برسانم. از همه مهم‌تر، باید زنده بمانم، با اطلاع از این که دیگر هیچ صبحی چشم که باز کنم صورت ماهش را نمی‌بینم. آن لبخند که دلم را آب می‌کند، چشم‌هایی که از روز اول شیفته‌ام کرد، نمی‌بینم. پوست و موهای کم بدنش را لمس نمی‌کنم. دست در سرش نمی‌کشم. با صدای نفس کشیدنش در گوشم آرام نمی‌گیرم.

من خوش‌بخت بودم و آرام، چهره‌ی عشق را هر روز و هر شب بر سینه‌ام می‌فشردم. عاشق واصل بودم. متوجهید این یعنی چه؟ یعنی دنیا زیر پای من می‌چرخید، و به اراده‌ی من. رمز جاودانگی در سینه‌ی من بود. بوسه‌هایم گرمی داشت، اشک‌هایم برای چیزهایی ورای امکان بود. حال‍ا چهار شب شده که گریه آماده‌ی خوابم می‌کند. اولین شب در بغل خودش گریه کردم. حال‍ا در اتاق یک شخص که لطف کرد حال مرا که دید نگذاشت تنها بمانم. خجالت می‌کشم بگویم یک دوست، چون او هم درست یک نصف‌شبی نیاز به پناه داشت و من خوابیدن را به دردسر پناه دادن آن مستِ خرابِ دل‌شکسته ترجیح دادم. خاک بر سرم.

امروز از داخل مترو اشک‌هایم شروع به ریختن کرد تا خود دفتر محل کارم. صورتم را شستم و نشستم پشت لپتاپ به امید این که حواسم پرت شود. اولش نمی‌توانستم تمرکز کنم، بعد کمی بهتر شد. هر یک ساعت ریه‌هایم را حرام یکی دو نخ سیگار می‌کردم. گرسنه بودم اما اشتها نداشتم. شب همین دوست دل‌سوز املتی پخت و چند لقمه با بی‌میلی خوردم. درست بعد از یک فصل گریه سر این که من با این حال و روز چطور می‌توانم کار کنم، چه برسد به این که خودم را از مهلکه‌ی شغلی موجود نجات بدهم. 

به گمانم متوجه نیست با من چه کرده است. بی‌رحم نبود. ولی انتظاری نیست دیگر. می‌دانی؟ یک وجه غم‌انگیز ماجرا این است که نمی‌توانی به جایی یا کسی شکایت ببری. خصوصاً به خودش، همان کسی که هرچه شکایت داشتی به همو می‌بردی و دلت را خنک می‌کرد.

من هنوز نمی‌فهمم که چه کم بود، چه ایرادی، چه دردی، چه نقصی. فکر می‌کردم فقط اتفاقی مثل مهاجرت کردن اوست که ما را از هم جدا می‌کند. حال‍ا حس ساده‌لوح بودن هم اضافه شده. انگار من در عالم دیگری سیر می‌کرده‌ام.

بی‌چارگی ما آن‌جاست که اگر بخواهیم به تمامی دل بدهیم -که من در مورد این رابطه هم مدت‌ها مقاومت کردم در برابر این اتفاق- بال‍اخره به این حال و روز میفتیم. اگر برای حذر از این حال و روز دل ندهیم، آن‌وقت عشق را تجربه نمی‌کنیم. همان یک مدت صاحب زمین و زمان بودن را.

فکر می‌کنم می‌توانم تا ابد گریه کنم برای این فقدان. جانم دو نیم شده. نیمه‌جانم.

انگار آدما از دردِ زیاد نمی‌میرن.

بلکه می‌شن زخم و هرچی بشی زخم می‌شی سخت.

Where does love go when it goes?

حالا در خانه‌ام من نشسته‌ام پشت میز و او روبه‌روی تلویزیون، سرگرم گوشی‌اش است تا نیمه‌ی دوم بازی فوتبالی که تماشا می‌کرد شروع شود. من هم مشغول نوشتن مشق‌های خرد ۳ بودم که به دلم افتاد این لحظه را بنویسم. برای شام سعی کردم یکی از غذاهایی که تعریف کرده‌بود مادرش می‌پخته را بپزم. انگار عدسی بود با برنج و رشته‌ی پلویی -که من نداشتم و به جایش رشته‌ی آش ریختم در غذا. همان‌طور که انتظار داشتم نتیجه با آن‌چه که باید باشد فاصله داشت، اما گوشه‌ی دلم به من گفت همین که تلاش می‌کنم برای پختن غذایی که دوست دارد کافیست برای خوش‌حال شدنش.

چند روز پیش که بعد از گذراندن آخر هفته همراه با سردرد، در اولین روز کاری‌ام هم سردرد داشتم، تصمیم گرفتم به درمانگاه بروم برای گرفتن سِرم و متعلقات. پرستار ازم خواست که کسی را خبر کنم بیاید برای همراهی‌ام، چون باید دیازپام همراه سِرم تزریق می‌شد. تنها کسی که به خودم اجازه می‌دادم به او زنگ بزنم و خواهش کنم کار و زندگی‌اش را رها کند بیاید سراغ من، الف. بود. سرم تمام شد، مقداری هم با گیجی و با حس سرما در لابی درمانگاه نشستم، تا الف. رسید. بغلش کردم و گرمم کرد. اما تمام مدت، از لحظه‌ای که پرستار گفت باید همراه داشته باشم تا آخر شب فکرم درگیر مسأله‌ی «همراه نداشتن» شد. من در این شهر خانواده یا دوست صمیمی ندارم. الف که کمتر از یک سال است دوست صمیمی و معشوقم شده است، حضورش همیشگی نیست. او هم خواهد رفت و شاید روزی، وقتی که نمی‌توانستم سر پا بمانم و به یک همراه نیاز بود، هیچ‌کس را سراغ نداشته باشم. اتفاق آن روز و مسأله‌ی همراه نداشتن از این جهت برایم جالب بود که من سال‌ها به مسأله‌ی تنهایی فکر کرده بودم، اما هیچ‌وقت فکر همچین وقتی را نمی‌کردم. شاید چون پیش نیامده بود یا خیالم راحت بود که موضوع هرچه باشد می‌شود ۵-۶ ساعت کشش داد تا خانواده‌ام برسند. از طرف دیگر فکر می‌کنم این هم از جان‌دوستی و خودخواهی آدمیست که تا می‌فهمد کسی را دور و اطراف ندارد که وقتی پایش لب گور است صدایش بزند بیاید زیر بغلش را بگیرد، اول وحشت می‌کند و بعد غمگین می‌شود. اگر خیلی حوصله داشته باشد نقشه‌ای هم می‌ریزد که چه ترکیبی از دوستی‌ها را از این به بعد بسازد و سر پا نگه دارد، بلکه به درد چنان روزی بخورند. ضمناً به کاربرد ازدواج در چنین شرایطی هم فکر کردم. اما هنوز معلوم نیست مزایایش به دردسرهایش می‌چربد یا نه.

انجیر می‌خورم با چایی که گوشه‌ی دلم برایم در لیوان شازده‌کوچولو -که مهسا در تولد سوم دبیرستانم هدیه داد- ریخته. مشق‌ها مانده. زیاد. کار هم تمام‌وقت ادامه داشته تا امروز. راستی امروز اسمم را در سایت المپیاد دیدم. وضع اقتصاد دانشگاهی کشور هم مثل اقتصاد شهودی‌اش آن‌قدر خراب است که یک تغییررشته‌ای مثل من که منابع اصلی را هم هنوز کامل نخوانده‌است برگزیده‌ی المپیادش می‌شود.

گفتمش در عین وصل این ناله و فریاد چیست؟!

نوشتن را به کلی یادم رفته بود. همین یک جمله را هم که نوشتم این لحن کتابی به نظرم اضافه‌کاری آمد.

از دیشب که آمده‌ام پیش گوشه‌ی دلم تا ال‍ان در همین خانه‌ی امن هستم. امروز فیلم بلند پرجزئیاتی را شروع کردیم به دیدن، که به خاطر ناخوش‌احوال شدن من ناتمام ماند. روده‌هایم به هم پیچید و سردرد برای دومین بار در یک روز حمله کرد و گرفتگی کمرم هم که از صبح تا حال‍ا با من مانده است. گوشه‌ی دلم برایم عرق نعناع آورد، کنارم دراز کشید تا خوابم بگیرد، هزاران بوسه بر صورتم زد، نوازشم کرد. او با مهر و محبت بی‌نظیرش بیماری را هم مثل عسل بر من شیرین می‌کند. رفت که فوتبال تماشا کند، یک ربعی در تاریکی ماندم اما سردرد که به لطف تریپتان‌ها فروکش کرد و از تنهایی که چهره‌های خاکستری بی‌هویت جلوی ذهنم پدیدار شدند، بالش و پتو را برداشتم رفتم پیشش، جلوی تلویزیون. رو به تلویزیون دراز کشید کنارم و بغلم کرد. با هر گل که تیم مورد عل‍اقه‌اش می‌زد، آرام پیشانی‌ام را می‌بوسید. گرمی بدنش تسکینم داد. بوسه‌هایش، محبتش، صورت آرام مثل ماهش. من همان‌طور که تنگ -روی کاناپه و به پهلو- در بغلش جا شده بودم برای سرگرمی خودم سعی می‌کردم نفسم را با نفسش متضاد کنم‌؛ درست همان‌کاری که در کودکی می‌کردم وقتی در بغل مادر می‌خوابیدم.

نمی‌دانم چه‌طور از این همه لطف و حُسن قدردانی کنم. گاهی با فکر کردن به این موضوع بغض می‌کنم. حسیات عجیبی را در من برانگیخته است. ناچارم کرده‌است. ناچار شده‌ام از بختِ خوش.

به یاد آر محبّان بادپیما را.

مادربزرگ فوت کرد. من چیزی حس نمی‌کنم. حتی دیگر آن‌قدرها نگران نمی‌شوم که چرا چیزی حس نمی‌کنم. من این‌طوری‌ام. وقت‌هایی غصه می‌خورم که هنوز به نظر فاجعه اتفاق نیفتاده است، وقتی اتفاق افتاد، ظرف غصه‌هایم خالی‌ست.

تماشای هر پیر شدنی مرا ناراحت می‌کند. سرطانی که ژنش در عمه‌های جوانم نشسته منتظر یک فرصت، مرا ناراحت کرده است. اما من چیزی بیشتر از خودتان نمی‌دانم. همه‌ی ما همین‌طوریم، می‌دانیم که هزار درد و مرض در جوانی هم اگر نه، به هر حال پیر شدن در انتظارمان است. شاید من آن‌قدر ترسیده‌ام از آینده‌ی نابودی‌ام که فقط زندگی می‌بینم، انگار اگر سری بچرخانم و نگاهی به مرگ بیاندازم از دویدن باز می‌مانم. پس سر نمی‌چرخانم و با همه‌ی توانم می‌دوم. وقت برای تماشای مرگ هست، آن وقت زار می‌زنم.

بین آن همه ناله و زاری یک چیز خوب یادم ماند. همان اول صبح در حالی که جسم بی‌جان مادربزرگ در اتاق بود، جوان‌ترین عمه‌ام وقتی از بین اشک‌هایش مرا دید، گفت: «نگار، مادر دیگه این‌جا نیست. دیگه نمی‌تونیم مادر رو ببینیم.» آن لحظه من با جدیت زل زده بودم در چشم‌های خیس عمه و نمی‌دانستم چه حرفی بزنم یا نزنم؛ داشتم فکر می‌کردم او همین الآن بهترین تعریف مرگ را به من خبر داده است. مرگ شخص یعنی او دیگر این‌جا نیست، دیگر دست و نگاه ما به او نمی‌رسد، یعنی -به قول کسی دیگر از خویشانمان که در مراسم با پدرم صحبت می‌کرد و من هم مستمع آزاد صحبتشان بودم- کم‌سعادتی ما. هر مرگ یادآور این است که تا برخوردار امکان معاشرت با زندگان هستیم، غنیمت بدانیم. به نظرم من مدت‌هاست که به این موضوع آگاهم. اما کاریش نمی‌شود کرد، یا می‌توانی بروی دنبال تجربه‌های خودت، یا بمانی و صحبت کنی و لمس کنی و بخندی و بخندانی.

کو ستاره‌ی بخت مو؟

این چند ماه فشار درس و کار و رابطه‌ی خصوصی‌ای که با همه‌ی مزایایش بسیار وقت‌گیر است، باعث شده که با همه‌ی تمرکزم فقط سعی کنم که چیزی از دستم در نرود، از چیزی جا نمانم و تحت تأثیر مسائل یک طرف، طرف دیگر را خراب نکنم. مثالم همان مثال بندبازیست. ماه‌هاست که با همه‌ی تمرکزم سعی می‌کرده‌ام. دلم پر می‌کشد برای چند ماه استراحت در یک جای دور افتاده که چشم‌انداز پا به پای نگاه پیش برود. سر حوصله برسم به همه‌ی عقب‌ماندگی‌هایم در تئوری، رؤیا ببافم برای آینده‌ام، نقدی نداشته باشم که مدام بترسم از دستش بدهم.

دو سه روزیست که شک کرده‌ام این رابطه‌ی خصوصی هم با همه‌ی غوغایی که در دلم راه انداخت، حال‍ا ارزش قدیم را ندارد. شاید بهتر شناخته‌ام، شاید حوصله‌ام سر رفته است، شاید هم مرض دارم. همان مرضی که چند ماه پیش فکر می‌کردم بال‍اخره دست از سرم برداشته، شاید برگشته است.

دولت آنست که بی خون دل آید به کنار

همه‌ی چیز یا کسیست که از دنیا می‌خواهم.

افسوسم آستانه‌ی مهتاب را سیاه می‌کند.

چند شب پیش، نصفه‌شب که من بیدار بودم برای درس خواندن و متوجه شدم که الف هم بیدار است، صحبت اشتباهی را شروع کردم که باعث شد فاجعه‌ای رقم بزنم. صحبت که تمام شد من رفتم نشستم یک گوشه و آن‌قدر به روبه‌رو، به هیچ، زل زدم تا گریه‌ام گرفت. بعد مسواک زدم و خوابیدم. آن دو روز از خودم بدم می‌آمد. الف را رنجانده بودم و آن‌قدر خود این مسأله غصه‌دارم کرده بود که دیگر مسأله‌ی اولیه یادم نمی‌آمد. ترسیده بودم که از چشمش افتاده باشم؛ از دست دادنش همین شکل است. دیشب پیام دادم، گفت که احساس صمیمیتش با من بعد از آن اتفاق کمتر شده است. دلم آتش گرفت. یک آن حس کردم آماده‌ام هر کاری بکنم تا برگردیم به همان شکل رابطه‌مان در دو شب پیش، فقط دو شب پیش. شب امتحانم بود اما خواستم ببینمش، هر چه زودتر باید می‌دیدمش و می‌بوسیدمش و ذره‌ای از مهرش را هم که شده به خودم می‌دیدم تا دق نکنم از غصه. آمد پیشم. وقتی با احتیاط نزدیکش شدم تا ببوسمش، و او مثل سابق آغوشش را برایم باز کرد و مرا بوسید، انگار سلامتم را بازیافته بودم. آن‌قدر محکم بغلش کردم تا با زبان بی‌زبانی از او، از خودم، از هر کسی که بند دل ما دستش است بخواهم که دیگر جانم نرود. اما هنوز، افسوسم...

مده به خاطر نازک ملامت از من زود

دیروز صبح کنارش بیدار شدم، بیشتر ساکت بودیم. هردو می‌دانستیم اتفاق ناشناخته‌ای در انتظار رابطه‌مان است که هنوز حسش نکرده‌ایم. تا سر میدان پیاده رفتیم، کمی روی نیمکت نشستیم منتظر تاکسی‌هایمان. او سی ثانیه زودتر از من رفت. بلند شدنش از کنارم روی نیمکت، ایستادنش جلویم و دست دادنم با او آخرین تصویریست که احتمالاً تا یک ماه آینده از او در ذهنم خواهم داشت. در روز بارها مطلبی به ذهنم می‌رسد یا اتفاقی میفتد که بخواهم برای او بازگو کنم، و پیام می‌دهم. هنوز دل‌تنگش نشده‌ام. طوری حس دل‌تنگی نمی‌کنم که نگرانم تا آخر این دوره هم چنین بمانم. این اتاق سال‌ها عاشقیت من برای معشوق دور از دسترس را شاهد بوده است، تجربه‌ای که مثل روز برایم روشن است که تکرار نخواهد شد، نه فقط به این دلیل که همان یک‌بار تجربه کردنش به قدر کافی گران بوده که تکرار کردنش دور از عقلانیت است، بلکه چون من آن‌قدر تغییر کرده‌ام پس از آن سال‌ها که توانایی عاشق بودن به آن شکل را از دست داده‌ام. دیگر نمی‌توانم شب با فکر کردن به یک شخص بی‌عیب‌ونقص، به یک معشوق تمام‌عیار، آرام بشوم، چون به وجود چنین شخصی بی‌اعتقادم. شاید همان که کارایی خدا را داشت برایم یک زمان منعکس شد در معشوقی و حال‍ا هم که گم شده، نیست.

به‌هرحال یکی از کنجکاوی‌هایم برای فاصله گرفتن همین بود که بفهمم هنوز هم آثاری از آن نوع شیدایی و شاعرانگی در دوردستی پیدا می‌شود یا نه. کاش می‌شد.

یک سایه که بُرده شب از پیکرش شکیب

درست از آخرین‌باری که نوشتم تصمیم گرفتم خودم را رها کنم در خواستنش. امروز متوجه شدم وقت‌هایی که نیست، فواصل زمانی‌ای هستند میان بودنش. این مرا ناراحت کرد. زیاد به او فکر می‌کنم، دیگر شبیه خوابی که قبلا دیده‌ام نیست، بیشتر شبیه اتفاق خوبی است که می‌دانم در روزهای بعد برایم رخ خواهد داد. این بی‌قراری، کلافه‌ام کرد. فکر کردم؛ دو راه بیشتر به نظرم نرسید: یکی این که باهم بودنمان را از همین که هست بیشتر کنیم، که امکان ندارد. دوم این که فاصله را بیشتر کنیم و همدیگر را کمتر ببینیم، بلکه بتوانم برگردم به حال سابقم. تصمیم گرفتم برای چند هفته بروم اصفهان. فاصله داشتن تمرین مناسبیست برای فاصله گرفتن. این هم هزینه‌ی آن خوشی‌های کم‌نظیر است لابد.

بدان سان که کنونم، شب بی‌روزن هرگز، چنان نماید که کنایتی طنزآلود بوده است.

چهار روز پیشم ماند. خوابیدن کنارش مثل مصرف آلپرازولام بود برایم، خصوصاً که یک هفته‌ی قبل خوابم مختل شده بود و خستگی به جانم مانده بود. خندیدن با او آن‌قدر اتفاق طبیعی و به‌جاییست که انگار وقتی پیشم نبوده، دنیا بیش از حد جدی بوده است. یک مینی‌سریال کامل را در طول دو روز باهم تماشا کردیم. به نظرم رسید درست همین سریال را اگر در تنهایی تماشا می‌کردم درک به کلی متفاوتی از آن پیدا می‌کردم، شاید کمی بیشتر هم‌ذات‌پنداری می‌کردم یا اقل‍اً این‌قدر خودمان را برتر از شخصیت‌های تنها به تنهای سریال حس نمی‌کردم. با هم غذا پختیم، بازی کردیم، حرف زدیم، رؤیا بافتیم. دیشب که در صحبت زیرپتویی در تاریکی به زبان آوردم که به راحتی او را از دست نخواهم داد، که توضیح دادم هرچه‌قدر هم به او و تصمیمات یا عدم تصمیماتش انتقاد داشته باشم، چیزی از اشتیاقم به دیدنش و آرام گرفتن کنارش کم نمی‌کند، میل داشتم اشک از چشم و بینی‌ام بیرون بریزد، اما نشد. فقط نفس‌هایم ملتهب شد. به الف گفتم که قبل از او دیگر قبول کرده بودم که من آدم احساسات نیستم، اما او آمد و مرا به خودم ثابت کرد. اگر بگویم دوستش دارم -که البته این را بارها به خودش گفته‌ام- بیان حقیقت را ناقص گذاشته‌ام و انتقال حسیات را واگذار کرده‌ام به درک شنونده -الف- از مفهوم دوست داشتن. می‌گفت چند روزی که این‌جا بوده فقط در لحظه زندگی کرده و این را خوب می‌دانست. داشتم فکر می‌کردم شاید برای من هم همین خاصیت را دارد که باعث شده وقت‌هایی که پیشم نیست، به نظر برسد آخرین‌بار در خوابم حضور داشته است. شاید ما در حضور همدیگر اثری از آینده نمی‌گذاریم، و در آینده‌ی بی‌ حضور همدیگر ریسمانی از گذشته به چنگمان نمیفتد. گاهی حس میکنم چیزی را حرام کرده‌ام. اگر با زبانی که دوستش دارم -اقتصاد- بخواهم اهمیت موضوع را روشن کنم، می‌توانم این‌طور ادعا کنم که اگر وقت گذراندن با او رویدادی بود که از قبل نیاز به تهیه‌ی بلیت داشت و حتی اگر تهیه‌ی بلیت لزوماً متضمن تداوم رابطه‌مان نبود، من همین امروز هرچه داشتم صرف خریدن بلیت‌های آینده می‌کردم. سرش سل‍امت.

ز طاووس دو پر یک پر شکستند.

حالم خوب نیست. نگرانم که چرا حالم خوب نیست و همین حالم را خراب‌تر می‌کند. امشب با تهوع لپتاپ را بعد از ۹ ساعت کار مدام بستم. از خستگی می‌خواستم بخوابم اما خوابم نمی‌برد. گذر زمان را حس می‌کردم اما کاملا هوشیار نبودم. حدود ۱۲ بیدار شدم. تصمیم گرفتم همین فردا آزمایش بدهم. بیشتر که گشتم و فکر کردم، تصمیمم عوض شد به این که همین پس‌فردا بروم دکتر. باید تمام کنم این دغدغه‌ی فاصله‌زا را. بیدار که شده بودم دیدم الف. نوشته فردا بعدازظهر بلیت گرفته‌است. نوشتم: خیلی ازت دورم. تأیید کرد، گفت خودش هم حسش می‌کند.

نیاز دارم که چندوقتی چند منبع مهم را مطالعه کنم. این‌ها مدت‌هاست که جمع شده‌اند روی هم و کار تمام‌وقت و زندگی تک‌نفره و کلاس درس مهلت نداده است سراغشان بروم. ترجیح میدهم مدت کوتاهی منابع را بردارم و بروم در شهر خلوت و خوش‌آب‌وهوایی، به مطالعات عقب‌افتاده برسم. کار را هم باید تعطیل کنم. خانه‌ی والدین در اصفهان شدنی‌تر است. وقت چانه‌زنی برای ادامه‌ی همکاری با شرکت فعلی حدود یک ماه دیگر است. باید تصمیمی بگیرم.

خوابم نمیبرد. چندوقتی‌ست راحت خوابیدن برایم شبیه آرزو شده است. تمام تحرکم محدود شده است به هفته‌ای یک‌بار پیاده‌روی از شرکت تا خانه، با همراهی همکارم. دلم برای استخر تنگ شده است.