به من گفت؛

وسیع باش،
و تنها،
و سربه زیر،
و س.خ.ت.

یادِ بعضی نفرات در حاشیه‌ی یک رویاپردازی.

 دلم میخواهد برف ببارد، و من یک دوربین نیمه‌ حرفه‌ای کنکون داشته باشم. صبح زود، با همان حال سفید و تاریکی که آسمان دارد، به سین زنگ میزنم و ۳۳پل را در عرض یک ساعت وعده می‌کنیم. شلوار کتون یشمی و پالتوی حجیم قهوه‌ای رنگم را می‌پوشم و پیاده به راه می‌افتم.

بعد از دیدن چهره‌ی روشن و روشنی‌بخشِ سین، کمی از لاک اندوه خودم بیرون می‌خزم و صحبت این یکی دو سال بی‌خبری را پیش می‌کشم. سین برایم تعریف می‌کند که عکاسی یاد گرفته و جز این، باقی امور را به روال سابق ادامه داده است.

من برای سین تعریف می‌کنم که سعی داشتم چیزی از کتاب‌های گنگِ دبیرستان بفهمم و به ذات هستی نزدیک‌تر شوم. حتما برایش خواهم گفت که هندسه‌ی تحلیلی مادرِ همه‌ی سختی‌هاست، و او از این بابت در امان مانده است.

بعد شروع به عکس گرفتن می‌کنیم؛ از ۳۳پل با چراغ‌های زرد و نارنجی٬ تم سفید برف و آسمان ابری. از جای کفش‌هایمان که با اختلاف واضح اندازه، روی برف‌ها نِشسته است. از چهارباغ و آن تیرهای چراغ برق زیبایش، از صندلی‌های چوبی دوَاری که از برف پوشیده شده و اجازه‌ی نشستن نمی‌دهد. از زمستان عکس خواهیم گرفت، و سین همه ی تجربیات عکاسی‌اش را یک‌جا در اختیارم می‌گذارد. درست مثل صدها چیز دیگری که به من آموخت.

‏‎ ‎شاید به هیچ کداممان بد نگذرد و تا ظهر مشغول عکاسی باشیم. اگر پیشنهاد نهار داد، مسلماً رد خواهم کرد؛ چون به میم قول داده‌ام که مدتی فست‌فود نخورم، از طرف دیگر از غذاهای رستورانی بی‌زارم و هر غذایی که اسمش با "خوراک" آغاز شود را مردود می‌دانم. می‌توانم به سین تعارف کنم که برود همان اطراف چیزی بخورد و من تا آمدنش کمی قدم بزنم. ولی او نمی‌پذیرد و از روی مهربانیِ ذاتی‌اش، می‌گوید که خودش هم گرسنه نبود و بخاطر من پیشنهاد نهار را عنوان کرده است.

بعد از منتفی شدن قضیه‌ی نهار، شاید به امید تماشای شهر سفیدپوش از بالا، به سمت صفه برویم. من تا به حال کمتر از سه چهار بار آنجا رفته‌ام، ولی سین زیاد میرود؛ سین اصولاً انسانِ فارغی‌ست و زیاد این طرف و آن طرف میرود. یکی از دلایلی که دوست دارم یک روز برفی را به همراه او باشم، همین است.

پس از سین خواهش می‌کنم که مرا بالای کوه ببرد. از آنجا می‌توانم شهر را زیر پایم ببینم و در عظمت آن گم شوم. درست همان حالی را پیدا خواهم کرد که همیشه در میدان «نقش جهان» حس می‌کنم. توجیهی عملی در این حدود که؛ حتی اگر منِ ریز و ناچیز در این میدان، در این شهر، در این سیاره، و در این جهان نباشم، «نقش جهان» محکم و قاطع بر روی ستون‌هایش خواهد ایستاد، شهر همچنان عظیم و پرهیاهو خواهد بود، و جهان صحنه‌ی بازیگری ۷ میلیارد انسانِ دیگر باقی خواهد ماند. درباره‌ی این مهملات چیزی به سین نخواهم گفت. این مسئله‌ای خصوصی بین من و آفرینش است٬ که هردویمان امیدواریم روزی بر سرش توافق کنیم.

احتمالا چند عکس دیگر از شهر سفیدپوش و مِه‌اندود می‌گیریم، و به خانه‌ی امن و گرم خود باز خواهیم گشت.

سخنی با جاخالی!

تحلیلی سخته. تحلیلی سخته. تحلیلی سخته. تحلیلی سخته. تحلیلی سخته. تحلیلی سخته. تحلیلی سخته. تحلیلی سخته.

از سرمای خارج تا آمالِ کودکی.

 احساس می‌کنم باید موهام بلوند باشه٬ لپ‌تاپ Lenovo داشته باشم و توی روسیه زندگی کنم. :|

من گنگِ خواب‌دیده و عالم تمام کَر٬ من عاجزم ز گفتن و خلق از شنیدنش.

 از مدرسه تعطیل شدم. برخلاف همیشه٬ به سرعت با دوستانم خداحافظی کردم و به سمت انبوه ماشین های منتظر رفتم. ماشین آشنایم را دیدم و سوارش شدم. میم آنجا بود. با لبخند سلام کردم و او "علیک" همیشگی‌اش را در جوابم داد. ماشین را روشن کرد و به راه افتادیم. در راه شروع کرد به تعریف کردن یک خاطره از پدرش. من نمیدانستم که پدرش فوت شده است، و همیشه یکی از علایقم ملاقات کردن پدرش بود. ابتدا ناراحت شدم٬ کمی بعد در جای خودم به سمت او چرخیدم. دوست داشتم موقع حرف زدن تماشایش کنم. همان موقع بخاطر همین حرکت نسبتا عجیبم و سنگینی نگاه‌های مردم کمی مضطرب شدم. ولی اهمیتی ندادم و با اشتیاق حرفش را دنبال کردم.

 مرا رساند جایی که شبیه یکی از ورودی های میدان نقش جهان بود؛ محوطه ای سنگ فرش با ستون های آجری، پر از بازاری های پرانرژی و مردمی که در حال رفت و آمد بودند. آنجا پیاده شدم. میم هم پیاده شد و کنارم ایستاد. انگار باید سراغ کسی میرفتیم، یا شاید کسی منتظرمان بود.

خواب من در اینجا به پایان میرسد. شاید هم من بقیه ی داستان را به یاد نمی آورم. بیدار شدم و نگاهی نگران به گوشی‌ام انداختم؛ اثری از میم، یا هیچکس دیگری نبود. تنها منِ گنگِ خواب‌دیده بودم٬ و پتوی مخمل زرشکی رنگ٬ و اتاق خنکِ تاریکم، در سحرگاه دوشنبه، دهم آذر.

 دیشب با سردرد دیوانه‌کننده‌ای به تختم رفته‌بودم٬ و تنها راهی که می توانست مرا به خواب نزدیک کند آرام شدن بودن. آرامشی که این‌بار نه با شنیدن پناهی و شاملو٬ بلکه فقط با فکر کردن به چیزی بدست می‌آمد. پس به میم فکر کردم٬ به مهربانی‌اش٬ به بزرگی‌اش٬ به آرامشش٬ به اندوهِ همیشگی در عینِ شوخ‌طبعی‌اش. و به خواب‌ رفتم.

شبی که ماهِ مراد از افق شود طالع٬ بُود که پرتوِ نوری به بامِ ما افتد.

 

یک.امروز ششم آذر ماه است و این یعنی پنج ماه از شروع فرصت‌م گذشته است. راضی نیستم و در هر حالت دیگری هم راضی نبودم. جنسی از همان کمال‌گرایی باعث این نارضایتی‌ست٬ که من بعد از ۱۸ سال زندگی دیگر به آن عادت کرده‌ام.(هنوز افراد نزدیک به این شخص به اشتباه گمان می‌کنند که وی از بیماری وسواس رنج می‌برد.) مسلم است که انگیزه بعد از پنج ماه مسخ شده است و اکنون در قالب نطفه‌ی مغلوب‌شدگی٬ روشنی‌های وجودم را می‌بلعد و رشد می‌کند. من تاریک‌تر میشوم و حسی از ناتوانی در درونم مهیب‌تر می‌شود.

 

دو.مدت زیادی نمی‌گذرد. بازهم برگشته است به آن حالت «هرگز به تو دستم نرسد ماهِ بلندم».این‌طور راحت‌تر می‌گذراند این ایام سرد و تاریک را. می‌دانی چرا؟ بویی از حقیقت برده‌ است و جرئت نمایاندن آنچه که هست را ندارد. به مثابه‌ی یک بزدل دور از هرگونه صحبتی می‌ایستد و با خودش فکر می‌کند که به زحمت‌ش نمی‌ارزد. البته مدت‌هاست این حفره‌ی امنیتی خودش را شناسایی کرده و سعی در اصلاح آن دارد. امیدوار است تا موعد مقرر خودش را به سرحدّ کمال برساند٬ و چه حرف‌های گنده‌تر از دهان که نمی‌زند! ولی هنوز هم پای‌بندِ مکالماتِ تقریبا یک‌طرفه‌‌اش هست؛ خواهد رفت٬ خیلی زود. «دانی که به دیدارِ تو چونم تشنه؟». هانی نیرو‌ی جدید را برای میم فرستاد. یک‌بار در یکی از دفترهای بدریخت‌ش با خطّ بدریخت‌ترش نوشته بود٬ «من هیچ‌چیز جز خوشحالی‌اش نمی‌خواهم٬ حتی خودش را.» مدت‌ها از نوشتن آن جمله می‌گذرد٬ و هنوز به همان جمله معتقد است.

 

سه.کافیست بگویم که امسال٬ بخاطر در کمافرورفتگی کنکوری‌طور٬ وابستگی‌ام به دوستانم چند برابر شده٬ و مردِ زندگیِ مشترک ۲۳نفره‌مان-آقای اعلمیِ عزیز- و شکوریِ بَلاشده٬ و خاتون آبادی-مادرِ همه ی دیسیپلن‌های عالم- و «با مُیی؟»های حیرت‌زده‌طورِ سجول‌جان که قند در دل‌مان آب می‌کند٬ یکی دو بیت شعر نوشتن در جزوه‌های یکدیگر٬ و سر بر شانه‌ی همدیگر گذاشتن‌ها٬ و ریزریز خندیدن‌ها٬ و از فاطمه یاد کردن‌ها٬ و شوخی های بی‌مزه برای شستن تلخیِ خاطرات٬ همه‌ی ارکان زندگی من هستند. شاید روزمرگی‌ست٬ شاید هم ترس از آینده و نزدیک شدن به دِدلاینِ هفت‌سال دوستی٬ مرا نسبت به این کلیات و جزئیات حساس‌تر کرده است.

 

چهار.نمیدانم-یعنی نشمرده‌ام- که چند روز از باز شدن زاینده‌رود می‌گذرد. هرروز صبح که خواب‌آلود و معمولا بی‌اعصاب از روی پل بزرگمهر می‌گذریم٬ با دیدن آب روان رودخانه و هوای مه آلودِ اطرافش٬ و انعکاس زردی خورشید در مه٬ به سبب ازدیادِ خوش‌بختی دیوانه میشوم. متأسفانه این دیوانگی فقط تا سر پل خواجو مستدام است و با پیچیدن در شیخ‌مفید همان بی‌اعصابی با شدت کمتر برمی‌گردد.

 

 

 

 

 

ashamed.

لازمه بگم چقدر خرج گذاشتم روی دست مامان و بابا؟
[صدای مبهمی از اعماق دره فریاد میزند: فرزند کمتر زندگی بهتر... ]

در گردش پاییز به انتها.

 می‌دونی قضیه کجا بامزه می‌شه؟ اونجایی که با تصوراتت هم می‌جنگی. میگی خب٬ اون‌طور که فکر می‌کردم پیش نرفت؛ چیکار کنیم؟ چیکار نکنیم؟ نه ببین٬ دلبر با اون لاک قرمز٬ بافتنی٬ خوشـگل عینِ ماه٬ ناز است و نیاز٬ طبیعیه دیگه. باز خودم به خودم می‌گم آخه زشت نیست واسه ما لابه و التماس؟ میگه همینه آبرو...

 چه روزی بود امروز. نیلوفر قبول کن برخلاف پیش‌بینی‌ها٬ خنده‌آورترین روزایی که امسال داریم یکشنبه‌ها اتفاق می‌افته؛ قبول نمی‌کنی؟ غبارِ ره بنشان تا نظر توانی کرد. تنها روزی که من مجالِ مراقبه در منتهاعلیه مرکزی کلاس رو پیدا می‌کنم٬ و تو فرصتِ از دست دادن هوشیاری در عین بیداری پیدا می‌کنی٬ و مهسا و مهرنوش جان‌نثارانه ما رو پوشش می‌دن٬ یکشنبه‌ست. تبدیل مبنا توی این اوضاع غاراشمیشِ چهارم شوخیِ باحالیه! و درباره‌ی هندسه‌تحلیلی٬ دردم از اوست و درمان نیز هم!

 بارون. فکر می‌کردم هفت هشت ماه چیزی نیست. حالا فکر می‌کنم پاییز برم بهتره٬ حس شکست‌خوردگی با پاییز هماهنگ‌تره. بعد می‌تونم مثه نوشین که مرداد رو کذایی‌ترین ماهِ تاریخ می‌دونه٬ ماهِ منفورِ خودم رو داشته باشم. هوم : )

 

 

 

او بالا، من در پست.

او نمیداند که روییدست،
هستی پربار من در منجلاب زهر،
و نمیداند که من در زهر میشویم پیکر هر گریه، هر خنده،
در نم زهر است کرم فکر من زنده...

یا من خبر ندارم، یا او نشان ندارد.

آرزوی دست یافتنی ولی ناممکنی دارم.
نمیدونم ایده ش چیه، امیدوارم به زودی ببینمش و این پرونده رو بیشتر از این باز نگه ندارم.

Do U wanna jump out of the loop? -Im not sure.

هوای منزل دوست آب زندگانی ماست

-زودی خوب شو نگار. وقت نداریم بیشتر از این مریض باشیما...

پاییز بی‌رحم.

 طوری مریض‌م که نپرس. بیچاره مامان و بابا.

 

نیم حدیث گفته شد٬ نیم دگر مگو٬ خموش.

کسی که مصرانه جنگیده و به زمین افتاده است و اگر افتاد٬ روی زانو می‌جنگد٬ کسی که در برابر تهدید مرگ به هیچ قیمتی اطمینان خود را از دست نمی‌دهد و نگاه‌های نافذ و تحقیرآمیزش را در چشم دشمن می‌دوزد جان می‌سپارد٬ مغلوب ما نشده٬ بلکه مغلوب سرنوشت شده است؛ کشته شده ولی شکست نخورده است. گاهی شجاع‌ترین جنگجویان٬ بدطالع‌ترین آن‌هاست...

 مکتب باروک - قرن۱۶و۱۷