این چه استغناست یارب؟

کمی دل درد، پتوپیچ شده، پشت میز مطالعه، مسائل عزیز PH، و شیرکاکائوی گرم مامان.

عاشق چو مستتر شد٬ بر وی ملامت آید.

مزحرفات دم‌دست‌تر.

۴.۶ بیلیون‌ سال پس از آغاز هستی بخشی خورشید (یک زمانی حالا٬ هرچی.) دختری در نقطه‌ای از گستره‌ی پهناور کره‌ای خاکی رویایی در سر داشت. و در جستجوی رویای‌ش زندگی می‌کرد. یک روز ناامید بود و یک روز پرشور٬ یک روز عاشق بود و یک روز معشوق. اما همیشه انسان را رعایت کرد٬ و همیشه ایمان داشت به رویای‌ش٬ حتی اگر بیلیون‌ها سال تا محقق شدن فاصله داشت٬ حتی اگر محال بود.

که دل به دست کمان ابروییست کافرکیش.

و گاه حرف هایی میزنی که انگار از خشمی دیرین ریشه گرفته است، مثل خشمی که همیشه از معاون خبیث دبیرستان داشتیم، اما هرگز در قالب یک اردنگی بر ماتحتش محقق نشد، و التهابش بیخ گلویمان ماند.

تو نبودی، اذیتم کردند.

آنچنان بیقرارم که از خواب میپرم و در بیداری خواب میبینم. اعصاب خراب یا دل تنگ یا گم شدگی در هامون، به هر تعبیر، مرد این بار گران نیست دل مسکینم.

بر من نمرده به فتوای حافظ نماز کنید.

دیگه یادمون رفته اون های و هوی و نعره ی مستانه رو.
بیا او را صدا بزن.

:)

 میم یه دنیا داره که هرروز بزرگتر از دیروز میشه. همیشه سعی داره دیوارهای این دنیاش رو بریزه و اون رو گسترش بده. به همین دلیل٬ برخلاف خیلی از ماها که توی منجلاب افکار کهنه‌ای که حالا تبدیل به باور شدن زندگی نباتی‌مون رو دنبال می‌کنیم٬ همیشه درحال تغییره.

 و این تفاوت گاهی باعث رنج می‌شه. رنج ما و رنج میم.

نه دیگه، این درد واسه ما سر نمیشه.

یکی از مشمئزکننده ترین اتفاقات زندگی اینه که با سردرد بخوابی، و با سردرد بیدار شی.

قربونِ اون شکلِ کج‌ت...

یک وقت‌هایی هم فقط وقت می‌خواهم که دانه به دانه موزیک‌های بی-بند را پلی کنم و فارغ از سوئیچ کردن‌های دیوانه‌وار بین موزیک و بلاگ‌های این و آن٬ تصوّر کنم آن‌چه را که می‌شنوم.

 اما حالا ببین٬ مدت‌هاست که نیم ساعت هم برای خودم نبوده‌ام. بنده‌ی کتاب و کلاس و خانواده و هزار حاشیه شده‌ام. دیگر آن نور سابق راهم را روشن نمی‌کند. انگار قرار است که خراب شوم٬ و کسی از راه برسد و بسازدم از نو. تو فرض کن غریبه٬ ولی از آشنا هم شانس آورده‌ام٬ از ازل زندگی‌ام تا به حال. 

 

 دیروز هول و ولا در جانم افتاده بود٬ که مباد با حمام رفتن‌های ما و این بحران رودخانه‌خشکان٬ آب دنیا تمام شود و میلیاردها انسان از تشنگی بمیرند٬ قبل از گرفتار شدن به سرطان و جنگ و خون‌ریزی. خلاصه‌ی کلام٬ با امروز می‌شود دو روز که حمام نرفته‌ام. شاید اگر سرم به مسائل دیگر گرم شود٬ از سر حواس‌پرتی سری به حمام بزنم و تنی از عزا در بیاورم. اما باز هم در بهترین حالت زیر دوش یادم می‌افتد و از شدت اضطراب دلم می‌ریزد کف شکمم. ماهی‌ها٬ ماهی‌ها چه گناهی کرده‌اند؟

   

 

در حمایت از فلان و غر زدن به بهمان

به نظرم شیمی۲ توطئه طور بدنام شده.
شما فصل اول شیمی۳ رو ملاحظه بفرمایید، ستم نیست؟

با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام٬ نی گرت زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش.

 آخر من چه می‌دانم که درون تو چه می‌گذرد و تو چه می‌دانی که درون من...

 احساس نزدیکی ما تنها از سر حدس‌های گاه به گاه است٬ و همین باعث می‌شود که یک روز تمام دنیای من باشی و روز دیگر٬ بخشی از آن.

 این اصطکاک‌ها تمامی ندارد٬ و اگر واقع‌گرایانه به داستان‌مان نگاه کنی٬ طبیعی‌ترین شکل زندگی همین است. حال اگر هر از چندگاهی به تنگ می‌آییم و گمان می‌کنیم رابطه به بن‌بست رسیده است٬ احتمالاً واقعیت امر چیز دیگری‌ست؛ شاید ما توانایی تحمل نوسان‌های زندگی را از دست داده‌ایم. به این ترتیب کز می‌کنم در دخمه‌ی تاریکِ ذهنم و کمتر دهان به سخن باز می کنم. احتمالاً دو سه روز به همین منوال می‌گذرد٬ و به لطف و تدبیر آفریدگار٬ کم‌کم از یادم می‌رود که رنجیده بودم یا رنجانده بودم. اگر از من بپرسید٬ می‌گویم اولین موهبت سلامتی و دومین آن فراموشی‌ست.

  

از دل درد تا در دل.

غم را لطف لقب کن ز غم و درد طرب کن، هم ازین خوب طلب کن فرج و امن و امان را.

شاید ار ناله کنیم اُستن حنّانه شویم.

 آمدم خُرده کلامی بنالم و بروم پی کارم. شکم‌م از صبح تاحالا درد می‌کند. خواستم بنویسم که یا آستانه‌ی تحمل دردم کم شده٬ یا دردم شدیدتر شده است. بهرحال مسکّن نمی‌خورم چون اگر بخورم بدون شک معتادش می‌شوم و دردی بر دردهایم اضافه خواهد شد.

 درس‌ها تلمبار شده است روی‌هم و سه روز است که هیچ نخوانده‌ام. درس‌ها کم‌کم می‌گندد و من پی می‌برم که این‌بار هم باخته‌ام.

 مدتی‌ست رویا را کنار گذاشته‌ام. اصلاً شاید یکی از دلایل اخلاق عن و بی‌حوصلگی‌ام همین حضور بی‌وقفه در واقعیت باشد.

 دیشب مرد لبخند را دیدم با همان عکس اتوکشیده‌ی همیشگی‌اش. اما دستم به سلام و احوال‌پرسی نرفت که از سوال ملولیم و از جواب خَجل.

 دلم هوای روزهای ابری کرده است٬ چه ببارد چه نبارد٬ روزهای خاکستری و ماتم‌زده‌ حالم را بهتر می‌کند. شاید هم بهتر نکند٬ اما به عنوان هم‌دردی باعث تسلی خاطرم می‌شود. از وقتی گم شده‌ام غمگینانه آزادم.

 مموری گوشی بی‌نوا را فرمت کرده‌ام٬ چند روزی در بی‌آهنگی جان می‌دادم. حالا که می‌خواهم انتخاب کنم و پلی‌لیست‌هایم را مطابق با سلیقه‌ی امروزم بچینم٬ هیچ آهنگی در نظرم آن درخشش سابق را ندارد. هیچ چیز دلم را نمی‌برد٬ چه برسد به هوش و حواس.

 دلم هوای ساز کرده است. آه از این انسانِ فراموش‌کار. دلم می‌خواهد یک بار دیگر استاد بزند و من بشنوم. بروم خانه و تا جان دارم بزنم٬ بزنم٬ و بزنم. آه از این انسان...

 حال خوشی ندارم. و نجات‌دهنده‌ نمی‌آید. نمی‌خواند. نمی‌نویسد. نمی‌نوازد. نیست. یا نمی‌بینم‌‌ش.

 چه خیال‌ها گذر کرد و گذر نکرد خوابی.

  دل‌تنگ روزی هستم که فارغ از هر غدغه‌٬ بنویسم که کوله‌ی سفر بسته‌ام. بنویسم عاشق هستم. بنویسم فارغ هستم٬ و به راستی که فارغانه زیستن ساده‌ترین مفهوم آرامش است.