مباش بی می و مطرب که زیر طاق سپهر، بدین ترانه غم از دل به در توانی کرد. : )

آرزوی من برای میم عزیز، آرزوی من برای نگار مفلس هم بود. : )

می‌رم که موهام رو کوتاه کنم.

 من؛

 هیچ اختیاری در خودم احساس نمی‌کنم. انگار به رخوتی که تابع گم‌شدگی‌ام است٬ مبتلا شده‌ام.

 محفظه‌ی بسته‌ای را تصور کن که در آن ایستاده‌ام و آب از یک گوشه و کنار٬ بی‌وقفه به درون آن نفوذ می‌کند٬ و کم‌کم بالا می‌آید...

 نون؛ 

 پر که شد درنگ نکن. دهانت را باز کن و یک نفس عمیق بکش. ریه‌هایت را لبریز از آب کن. بعد چشم‌هایت را ببند و بمیر.

 چشم‌هایت را که باز کنی شاید الهه‌ی شجاعت شده باشی(نقطه)

ای بابا.

دل تنگ هستم، چنان که ندانی...
یه بارون بیگیره حالمون جا بیاد در این عصر بی حوصلگی. والا.

تو لطفِ آفتابی بین که در شب‌ها نهان باشد.

 من میم رو حس می‌کنم٬ قریب به همیشه٬ حس‌ش می‌کنم. و این تفاوتی‌ه که وجود داشته و هنوز هم هست٬ گاهی.

 ای‌کاش منم دنگ می‌شدم و کاری با آخر نداشتم. ای‌کاش صابر بودم٬ ای‌کاش عاشق بودم. 

 : [

به رخوت‌رفتگی-اپیزود دوم

 یک‌وقت‌هایی هم که در مهربانی سنگ تمام می‌گذارد٬ خودم را پرت می‌کنم به دره‌ی برفی خیال٬ یک پنجره به سوی شهر سفیدپوش و گلدان گیاهی که هنوز٬ بیدار است. با یک مشت کاغذ پاره و نگاه اندوه‌ناک. 

 نمی‌دانم دقیقا از چه زمانی این‌قدر ناامید شدم. دیگر جرأت گوش کردن پادکست تابستان‌ را ندارم. و منِ اکنون هیچ شباهتی به آن موفرفری ریزه‌میزه ندارد. بر پدر این روزهای نرسیدن...

 مثلاً به بلند و قشنگ شدن موهایم امیدی ندارم. با خودم فکر می‌کنم که اگر کوتاهش نکنم سریع موخوره می‌شود و اگر هر شش ماه یک‌بار موهایم را کوتاه کنم٬ شاید تا ده پانزده سال آینده هم به اندازه‌ی دلخواهم نرسد. اصولاً با هر کمیّت طولی ناسازگارم؛ از قدم بگیر تا ۴۸۱ کیلومتر فاصله‌...

 به جان دست‌بندهای رنگی نه٬ به جان پاستیل‌های کنار دستم٬ هنوز هم از یادش منفک نمی‌شوم. گاهی تظاهر به مشغله می‌کنم٬ که خودم را راضی کنم. اما دیگر اطمینان سابق را ندارم. بس‌که با ما سرِ یاری ندارد.

 و مرگ من همین روزهاست٬ که جدا از اطمینان٬ امیدی هم به تابستان ندارم. این مرگ٬ یعنی بخواااب تمام زمستان را.

  

 

این چه استغناست یارب؟

کمی دل درد، پتوپیچ شده، پشت میز مطالعه، مسائل عزیز PH، و شیرکاکائوی گرم مامان.

عاشق چو مستتر شد٬ بر وی ملامت آید.

مزحرفات دم‌دست‌تر.

۴.۶ بیلیون‌ سال پس از آغاز هستی بخشی خورشید (یک زمانی حالا٬ هرچی.) دختری در نقطه‌ای از گستره‌ی پهناور کره‌ای خاکی رویایی در سر داشت. و در جستجوی رویای‌ش زندگی می‌کرد. یک روز ناامید بود و یک روز پرشور٬ یک روز عاشق بود و یک روز معشوق. اما همیشه انسان را رعایت کرد٬ و همیشه ایمان داشت به رویای‌ش٬ حتی اگر بیلیون‌ها سال تا محقق شدن فاصله داشت٬ حتی اگر محال بود.

که دل به دست کمان ابروییست کافرکیش.

و گاه حرف هایی میزنی که انگار از خشمی دیرین ریشه گرفته است، مثل خشمی که همیشه از معاون خبیث دبیرستان داشتیم، اما هرگز در قالب یک اردنگی بر ماتحتش محقق نشد، و التهابش بیخ گلویمان ماند.

تو نبودی، اذیتم کردند.

آنچنان بیقرارم که از خواب میپرم و در بیداری خواب میبینم. اعصاب خراب یا دل تنگ یا گم شدگی در هامون، به هر تعبیر، مرد این بار گران نیست دل مسکینم.

بر من نمرده به فتوای حافظ نماز کنید.

دیگه یادمون رفته اون های و هوی و نعره ی مستانه رو.
بیا او را صدا بزن.

:)

 میم یه دنیا داره که هرروز بزرگتر از دیروز میشه. همیشه سعی داره دیوارهای این دنیاش رو بریزه و اون رو گسترش بده. به همین دلیل٬ برخلاف خیلی از ماها که توی منجلاب افکار کهنه‌ای که حالا تبدیل به باور شدن زندگی نباتی‌مون رو دنبال می‌کنیم٬ همیشه درحال تغییره.

 و این تفاوت گاهی باعث رنج می‌شه. رنج ما و رنج میم.

نه دیگه، این درد واسه ما سر نمیشه.

یکی از مشمئزکننده ترین اتفاقات زندگی اینه که با سردرد بخوابی، و با سردرد بیدار شی.