بهترین لحظات امروز درس خوندن با مامان بود. حتی عربی.
- ۰ نظر
- ۲۴ فروردين ۹۴ ، ۲۲:۲۲
ساغر باش؛ برسان خود را به وِی، به سلامی پر از مِی، و بمان.
منم تا یه جایی باحوصله٬ تا یه جایی مهربون٬ ازون به بعد دیوونه می‌شم و چشامُ می‌بندم٬ ببینم کی جرعت داره بیاد جلو.
ضمناً. از نظر ما که تموم نشده و نمی‌شه٬ یعنی نباید بشه٬ اقلاً تا وقتی من هستم. ولی شما در بند که نیست‌ی٬ برو. برو شاید راهِ ما هم باز شد در این میان...
پی‌نوشت. عصبانی هم نمی‌شم. همون نگاهِ خیره‌ی زل زده٬
Let's check the inside of us; Am I in my basic form? Absolutely not. Besides, I may not remember the basic form. So, this will take a while. maybe short, maybe long.
- ۰ نظر
- ۲۱ فروردين ۹۴ ، ۱۴:۰۷
شاید باورتون نشه که من دوباره درگیر اپتیک هستم؛
ولی این بار از آینه های کروی هم فراتر، و در باتلاق عدسی فرو؟ رفتم!
ولی این بار از آینه های کروی هم فراتر، و در باتلاق عدسی فرو؟ رفتم!
- ۰ نظر
- ۲۰ فروردين ۹۴ ، ۲۱:۳۲
شاید که عشق هدیه‌ی ابلیس اسـت؛
اندوه اگر٬ سزای وفـا باشد.
- ۰ نظر
- ۱۹ فروردين ۹۴ ، ۱۳:۱۳
حس میکنم اتفاق بدی افتاده و هنوز خبر نداریم.
- ۰ نظر
- ۱۷ فروردين ۹۴ ، ۱۱:۳۰
خب، بنده مشغول رقصیدن شدم و در دقایق آتی با تأخیر به کلاس میرسم.
- ۱ نظر
- ۱۴ فروردين ۹۴ ، ۱۶:۵۴
هرموقع دل‌تنگ می‌شوم برای اینجا٬ با خودم می‌گویم مگر حال خراب نوشتن دارد؟ اصلاً بردار تخته کن٬ بالایش بنویس «خراب است.»
نفرین بر به‌رخوت‌رفتگیِ بی‌پدر که باهار را هم زایل می‌کند.
- ۰ نظر
- ۱۲ فروردين ۹۴ ، ۲۱:۲۳
غرق در خواندن پست نوروزی لنگ‌دراز بودم؛ آنقدر ملموس و آشنا می‌نویسد که ذهنم از اتاق تاریک دم‌غروبم بلند می‌شود می‌رود آن سر دنیا٬ در خیابان‌های یخ‌زده و آپارتمان‌های چهل پنجاه متری غرب پرسه می‌زند. آخرین کلمه را خواندم و لبخند روی لبانم درحال علت‌جویی بود که گوشی لرزید. نگاه کردم و چشمانم خواند «میم»٬ اما ذهنم که هنوز بین غرب و شرق معلق بود٬ «میم» را پردازش نکرد. با همان لبخند شل‌شده نگاهم را سمت اسکرین برگرداندم٬ و ذهنم را نشاندم کنار دستم. طی یک مشورت اجمالی متوجه شدیم که اتفاق -از نظر ما-«خاص»ی افتاده است٬ و بهتر است تا نمک‌ش نرفته٬ احساس‌مان را تقریر کنیم. دنگ‌شو را پلی کردم و شروع کردم به نوشتن؛ «غرق در خواندن...»
- ۱ نظر
- ۰۷ فروردين ۹۴ ، ۱۹:۱۷
مافین شکلاتی گرم، هوای بارون زده ی باهاری، پل چوبی و آی باهار دلنشین...
- ۰ نظر
- ۰۷ فروردين ۹۴ ، ۱۲:۵۳
کابوس ها برگشت، سردرد مشمئزکننده هم.
و این وضعیت همیشگیست.
هیچ کدام ما مهم نیستیم دیگر.
و این وضعیت همیشگیست.
هیچ کدام ما مهم نیستیم دیگر.
- ۰ نظر
- ۰۶ فروردين ۹۴ ، ۱۰:۴۲
آخرین باری را که چنین صادقانه از خصوصی‌ترین افکارم پرده برداشته بودم٬ به یاد نمی‌آورم.
و نمی‌دانم حالا که به یک جواب رسیده‌ام ناامید هستم یا نه. از کلمه‌ی ناامید خوشم نمی‌آید٬ از قیافه‌اش٬ و مسلماً از خودش نیز. انگار هیچ نشده در همان اوایل کلمه حروف الفبا کم آورده‌اند و دوتا الف پشت سر هم چپانده‌اند.
مراد من به هیچ صورتی از این محجوب‌تر نمی‌توانست ادا شود و جواب او به هیچ صورتی از این لطیف‌تر.
نوشتم «دل به دستِ کمان‌ابرویی‌ست کافرکیش.»؛
خواندم «چه‌هاست در سر این قطره محال‌اندیش.»؛
و خمُش شدم٬ گنگ شدم٬ ندانستم با سرم چه کنم که دیگر بر بدنم نمی‌ارزید. مدت‌هاست که نمی‌ارزد.
تو فرض کن کنار آمدم با قطره بودنم٬ یا اصلاً فرض کن به جهد و امید یک چنگ آب هم شدم٬ بعد از آن چه‌کنم که در بحر او غرق شدن ریشه دوانده در آمالم٬ و سررشته‌ی هر امید٬ از یک نگاهِ او شروع شدنی‌ست. مگر فراموش می‌شود وقتی هست؟ مگر ترمیم می‌شود این زخمِ همیشه تازه...
داستان فرودگاه را به یاد می‌آورم که نوشین نوشت و شهریور بود که خواندم. داستانی که خودش آخر داستان بود٬ آخر همه‌چیز. و چه شبی شد آن‌شب٬ هما‌ی سعادت لحظه‌ای از کمینگاه‌ش بیرون جست و کمی غضب‌آلود-گویی در رودربایستی با کسی قرار گرفته و با بی‌میلی- بر آسمان شب تابستانی‌‌ام پری کشید. آن شب هم صبح شد و دیگر خبری از هما و اوج و سعادت نبود.
[ادامه دارد.]
- ۲ نظر
- ۰۳ فروردين ۹۴ ، ۲۲:۰۵
ماشین نوشت: میتوانید توضیح دهید چرا شماره اشتراک شما در تاریخ ۲۳ ژوئن ۱۹۷۳ حذف شد؟
دیوید نوشت: اشخاص گاهی اشتباه میکنند.
ماشین نوشت: بله، درسته.
دیوید نوشت: اشخاص گاهی اشتباه میکنند.
ماشین نوشت: بله، درسته.
- ۰ نظر
- ۰۳ فروردين ۹۴ ، ۰۰:۵۷