ُThe design is wrong.

It doesn't matter how hard you try. :)

این بار هم دیر بیا لطفا!

خب، بنده مشغول رقصیدن شدم و در دقایق آتی با تأخیر به کلاس میرسم.

مگر شیر و پلنگی ای دل ای...

 هرموقع دل‌تنگ می‌شوم برای اینجا٬ با خودم می‌گویم مگر حال خراب نوشتن دارد؟ اصلاً بردار تخته کن٬ بالایش بنویس «خراب است.»

 نفرین بر به‌رخوت‌رفتگیِ بی‌پدر که باهار را هم زایل می‌کند. 

از همین اتفاقات یک‌هویی.

 غرق در خواندن پست نوروزی لنگ‌دراز بودم؛ آنقدر ملموس و آشنا می‌نویسد که ذهنم از اتاق تاریک دم‌غروبم بلند می‌شود می‌رود آن سر دنیا٬ در خیابان‌های یخ‌زده و آپارتمان‌های چهل پنجاه متری غرب پرسه می‌زند. آخرین کلمه را خواندم و لبخند روی لبانم درحال علت‌جویی بود که گوشی لرزید. نگاه کردم و چشمانم خواند «میم»٬ اما ذهنم که هنوز بین غرب و شرق معلق بود٬ «میم» را پردازش نکرد. با همان لبخند شل‌شده نگاهم را سمت اسکرین برگرداندم٬ و ذهنم را نشاندم کنار دستم. طی یک مشورت اجمالی متوجه شدیم که اتفاق -از نظر ما-«خاص»ی افتاده است٬ و بهتر است تا نمک‌ش نرفته٬ احساس‌مان را تقریر کنیم. دنگ‌شو را پلی کردم و شروع کردم به نوشتن؛ «غرق در خواندن...»

 

آمدی و آرام جان...

مافین شکلاتی گرم، هوای بارون زده ی باهاری، پل چوبی و آی باهار دلنشین...

ای کاش پرنده میشدم.

کابوس ها برگشت، سردرد مشمئزکننده هم.
و این وضعیت همیشگیست.

هیچ کدام ما مهم نیستیم دیگر.

رسوا و گنگ و مبهوت.

آخرین باری را که چنین صادقانه از خصوصی‌ترین افکارم پرده برداشته بودم٬ به یاد نمی‌آورم.

و نمی‌دانم حالا که به یک جواب رسیده‌ام ناامید هستم یا نه. از کلمه‌ی ناامید خوشم نمی‌آید٬ از قیافه‌اش٬ و مسلماً از خودش نیز. انگار هیچ‌ نشده در همان اوایل کلمه حروف الفبا کم آورده‌اند و دوتا الف پشت سر هم چپانده‌اند.

مراد من به هیچ صورتی از این محجوب‌تر نمی‌توانست ادا شود و جواب او به هیچ‌ صورتی از این لطیف‌تر.

نوشتم «دل به دستِ کمان‌ابرویی‌ست کافرکیش.»؛

خواندم «چه‌هاست در سر این قطره‌ محال‌اندیش.»؛

و خمُش شدم٬ گنگ شدم٬ ندانستم با سرم چه کنم که دیگر بر بدنم نمی‌ارزید. مدت‌هاست که نمی‌ارزد. 

تو فرض کن کنار آمدم با قطره بودنم٬ یا اصلاً فرض کن به جهد و امید یک چنگ آب هم شدم٬ بعد از آن چه‌کنم که در بحر او غرق شدن ریشه دوانده در آمالم٬ و سررشته‌ی هر امید٬ از یک نگاهِ او شروع شدنی‌ست. مگر فراموش می‌شود وقتی هست؟ مگر ترمیم می‌شود این زخمِ همیشه تازه...

داستان فرودگاه را به یاد می‌آورم که نوشین نوشت و شهریور بود که خواندم. داستانی که خودش آخر داستان بود٬ آخر همه‌چیز. و چه شبی شد آن‌شب٬ هما‌ی سعادت لحظه‌ای از کمینگاه‌ش بیرون جست و کمی غضب‌آلود-گویی در رودربایستی با کسی قرار گرفته و با بی‌میلی- بر آسمان شب تابستانی‌‌ام پری کشید. آن شب هم صبح شد و دیگر خبری از هما و اوج و سعادت نبود.

 

 [ادامه دارد.] 

لباس های آرزوطور خریدم ؛؛)

ماشین نوشت: میتوانید توضیح دهید چرا شماره اشتراک شما در تاریخ ۲۳ ژوئن ۱۹۷۳ حذف شد؟
دیوید نوشت: اشخاص گاهی اشتباه میکنند.
ماشین نوشت: بله، درسته.

مباش بی می و مطرب که زیر طاق سپهر، بدین ترانه غم از دل به در توانی کرد. : )

آرزوی من برای میم عزیز، آرزوی من برای نگار مفلس هم بود. : )

می‌رم که موهام رو کوتاه کنم.

 من؛

 هیچ اختیاری در خودم احساس نمی‌کنم. انگار به رخوتی که تابع گم‌شدگی‌ام است٬ مبتلا شده‌ام.

 محفظه‌ی بسته‌ای را تصور کن که در آن ایستاده‌ام و آب از یک گوشه و کنار٬ بی‌وقفه به درون آن نفوذ می‌کند٬ و کم‌کم بالا می‌آید...

 نون؛ 

 پر که شد درنگ نکن. دهانت را باز کن و یک نفس عمیق بکش. ریه‌هایت را لبریز از آب کن. بعد چشم‌هایت را ببند و بمیر.

 چشم‌هایت را که باز کنی شاید الهه‌ی شجاعت شده باشی(نقطه)

ای بابا.

دل تنگ هستم، چنان که ندانی...
یه بارون بیگیره حالمون جا بیاد در این عصر بی حوصلگی. والا.

تو لطفِ آفتابی بین که در شب‌ها نهان باشد.

 من میم رو حس می‌کنم٬ قریب به همیشه٬ حس‌ش می‌کنم. و این تفاوتی‌ه که وجود داشته و هنوز هم هست٬ گاهی.

 ای‌کاش منم دنگ می‌شدم و کاری با آخر نداشتم. ای‌کاش صابر بودم٬ ای‌کاش عاشق بودم. 

 : [

به رخوت‌رفتگی-اپیزود دوم

 یک‌وقت‌هایی هم که در مهربانی سنگ تمام می‌گذارد٬ خودم را پرت می‌کنم به دره‌ی برفی خیال٬ یک پنجره به سوی شهر سفیدپوش و گلدان گیاهی که هنوز٬ بیدار است. با یک مشت کاغذ پاره و نگاه اندوه‌ناک. 

 نمی‌دانم دقیقا از چه زمانی این‌قدر ناامید شدم. دیگر جرأت گوش کردن پادکست تابستان‌ را ندارم. و منِ اکنون هیچ شباهتی به آن موفرفری ریزه‌میزه ندارد. بر پدر این روزهای نرسیدن...

 مثلاً به بلند و قشنگ شدن موهایم امیدی ندارم. با خودم فکر می‌کنم که اگر کوتاهش نکنم سریع موخوره می‌شود و اگر هر شش ماه یک‌بار موهایم را کوتاه کنم٬ شاید تا ده پانزده سال آینده هم به اندازه‌ی دلخواهم نرسد. اصولاً با هر کمیّت طولی ناسازگارم؛ از قدم بگیر تا ۴۸۱ کیلومتر فاصله‌...

 به جان دست‌بندهای رنگی نه٬ به جان پاستیل‌های کنار دستم٬ هنوز هم از یادش منفک نمی‌شوم. گاهی تظاهر به مشغله می‌کنم٬ که خودم را راضی کنم. اما دیگر اطمینان سابق را ندارم. بس‌که با ما سرِ یاری ندارد.

 و مرگ من همین روزهاست٬ که جدا از اطمینان٬ امیدی هم به تابستان ندارم. این مرگ٬ یعنی بخواااب تمام زمستان را.