شاید ار ناله کنیم اُستن حنّانه شویم.

 آمدم خُرده کلامی بنالم و بروم پی کارم. شکم‌م از صبح تاحالا درد می‌کند. خواستم بنویسم که یا آستانه‌ی تحمل دردم کم شده٬ یا دردم شدیدتر شده است. بهرحال مسکّن نمی‌خورم چون اگر بخورم بدون شک معتادش می‌شوم و دردی بر دردهایم اضافه خواهد شد.

 درس‌ها تلمبار شده است روی‌هم و سه روز است که هیچ نخوانده‌ام. درس‌ها کم‌کم می‌گندد و من پی می‌برم که این‌بار هم باخته‌ام.

 مدتی‌ست رویا را کنار گذاشته‌ام. اصلاً شاید یکی از دلایل اخلاق عن و بی‌حوصلگی‌ام همین حضور بی‌وقفه در واقعیت باشد.

 دیشب مرد لبخند را دیدم با همان عکس اتوکشیده‌ی همیشگی‌اش. اما دستم به سلام و احوال‌پرسی نرفت که از سوال ملولیم و از جواب خَجل.

 دلم هوای روزهای ابری کرده است٬ چه ببارد چه نبارد٬ روزهای خاکستری و ماتم‌زده‌ حالم را بهتر می‌کند. شاید هم بهتر نکند٬ اما به عنوان هم‌دردی باعث تسلی خاطرم می‌شود. از وقتی گم شده‌ام غمگینانه آزادم.

 مموری گوشی بی‌نوا را فرمت کرده‌ام٬ چند روزی در بی‌آهنگی جان می‌دادم. حالا که می‌خواهم انتخاب کنم و پلی‌لیست‌هایم را مطابق با سلیقه‌ی امروزم بچینم٬ هیچ آهنگی در نظرم آن درخشش سابق را ندارد. هیچ چیز دلم را نمی‌برد٬ چه برسد به هوش و حواس.

 دلم هوای ساز کرده است. آه از این انسانِ فراموش‌کار. دلم می‌خواهد یک بار دیگر استاد بزند و من بشنوم. بروم خانه و تا جان دارم بزنم٬ بزنم٬ و بزنم. آه از این انسان...

 حال خوشی ندارم. و نجات‌دهنده‌ نمی‌آید. نمی‌خواند. نمی‌نویسد. نمی‌نوازد. نیست. یا نمی‌بینم‌‌ش.

 چه خیال‌ها گذر کرد و گذر نکرد خوابی.

  دل‌تنگ روزی هستم که فارغ از هر غدغه‌٬ بنویسم که کوله‌ی سفر بسته‌ام. بنویسم عاشق هستم. بنویسم فارغ هستم٬ و به راستی که فارغانه زیستن ساده‌ترین مفهوم آرامش است.

حتی تلخ.

قضیه ی کرم بیسکویت کرم دار میدونی چیه؟ پرده ای بر سر صد عیب نهان میپوشه!
ولی من ساده شو ترجیح میدم.

به کوی می‌کده گریان و سرفکنده روم٬ چراکه شرم همی آیدم ز حاصل خویش.

 موضوع خیلی گسترده‌تر از یک پست٬ و حتی یک بلاگ‌ه. شاید روزی فارغ از درس و کار و هوی و هوس‌های رایج٬ انزوای خودم رو پیش بگیرم و یک بررسی همه‌جانبه روی این موضوع انجام بدم. تنها درکی که ذهن فرسوده‌ی من ازش داره٬ فرمول سمبل شده‌ای از تأثیرات آنی٬ خاطرات عالی دورافتاده٬ کمی امید و آرزو و حجم قابل توجهی رؤیاپردازی‌ه. همه‌ی این‌ها خطر زیادی برای من نداره٬ تا جایی که باعث نشه مسیر زندگی‌م رو به امید یک کورسوی چشمک‌زن تغییر بدم. شاید از این دریچه‌ای که به موضوع نگاه می‌کنیم٬ با خودمون بگیم که خب خودت که می‌دونی٬ حتما از مسیرت منحرف نخواهی شد. ولی عملاً این اتفاق رخ نمی‌ده. من تابع امید و در پی تحقق رؤیاهای فانتزی‌م چشم از حقایق می‌پوشم و میفتم توی جاده خاکی. به همین راحتی.

رسم بر این بود که هرسال شب تولد ساعت‌ها دراز می‌کشیدم توی تختم و اتفاقات مهم اون سال رو بررسی می‌کردم. اگه خجالت‌آور بود٬ خجالت می‌کشیدم٬ اگه خنده‌دار بود٬ لبخند می‌زدم. و رسم سال‌های اخیر این بود که از میم می‌خواستم نصیحت‌م کنه.

 امشب اگه دراز بکشم و شروع کنم به فکر کردن٬ خوابم می‌بره. کار خاصی نکردم که احساس خاصی داشته باشم٬ و شاید همین کاری نکردن احساس خاصی که نه تنها امشب٬ بلکه امسال دارم رو بهم القا کرده. یک سال از زندگی‌م ساکن‌تر از هر سال دیگه گذشت و من نگذشتم. اصلاً به نظرم آدم‌ها از وقتی شروع به پیر شدن می‌کنن که عمرشون می‌گذره و اون‌ها نمی‌گذرن. مثل من که به ۱۸ رسیدم و به نظر خودم ۱۸سال زندگی نکردم. 

امشب خوب می‌دونم که گُم شدم. این نیازی به فکر و بررسی نداره. گُم شدم٬ و نمیدونم چطور پیدا شم. این من٬ من نیست دیگه. امروز من٬ ادامه‌ی دیروزم نیست. دور و برم پر از مسیره٬ بخاطر انتخاب‌های اشتباه گم شدم٬ و از انتخاب‌های آینده هم می‌ترسم. می‌ترسم که گم شدگی‌م عمیق‌تر و پیدا شدن‌م ناممکن‌ شه. 

 انقدر گم‌م که نوشتن‌ش رو بی‌فایده می‌دونم٬ انقدر تاریک‌م که نمی‌خوام لبخند بزنم. انقدر نیستم٬ انقدر نمی‌فهمم٬ انقدر عاشق نیستم٬ که هرلحظه خالی‌تر می‌شم. هیچ‌جا حوصله‌ی موندن ندارم. نه حوصله‌ی بیدار بودن دارم و نه تحمّل خوابیدن. این من٬ من نیست دیگه. خیلی وقت‌ه.

 شاید یکی از دلایل‌ش بولد کردن دیگران و به دقت دیدن‌شون باشه. تماشای بقیه واسه من که هیچ‌وقت به کسی جز افراد خاصّ خودم اهمیت نمی‌دادم٬ یک شکست و مخرّب‌ غیرقابل انکاره٬ و تاریک‌م کرده. تاریکِ تاریک.

آه جهان سوز!

بابا مگه ما چیکارت کردیم حرف زشت میزنی؟ : (

اندر مصائب فیزیک بدنی این حقیر

طوری حالم بده که فکر کنم تا صبح چیز رحمت رو سر بکشم.

مرا به طوفان داده ای، خودت کجایی؟

با هر نفسی که میکشید جان میداد.
خسته بود، حتی از زل زدن به نظافتچی جوان و جذاب بیمارستان.
خسته است، از داروهای بی حد و پیمانه ی معده سوراخ کن.

فک کنم دارم سرما میخورم!

لطفا سرما نخورم.
لطفا سرما نخورم.
لطفا سرما نخورم.
لطفا سرما نخورم.
...

میگفت آیدا یعنی فرشته، مثل تو.

چند نفر تاحالا صدای عالی و شعور شاعرانه ی شاملو رو همزمان داشتن،
و نایاب تر از اون، چند نفر تاحالا مثل آیدا، تمام زندگی شاملوها بودن...

:>

یکی از لذت بخش ترین و احتمالا تکرارنشدنی ترین تجربه های زندگیم، خوردن ناهار این ساعت و در حین جیم بودن از کلاس ه!

تازه حماسه اینجاشه

 با وجود این‌که امروز بارونی و خوش‌رنگ و عزیزِ دل‌ه٬ من اصاب مصاب ندارم. 

 دلم هم واسه میم یه‌ریزه شده٬ و نمی‌شه حرفی زد.

[شطرنج-حص.]

اگه بدونی...

تا صبح چندبار از خواب بیدار شدم. باز هم ماهی‌های سیاه رنگ با فلس‌های تیز و برّنده حضوری پررنگ در کابوس‌م داشتند. کابوسی شبیه اجبار در خوردن لیوانی آب٬ پر از ماهی‌های سیاه‌رنگ و زنده.

 ساعت پنج برای آخرین‌بار بیدار شدم. احساس تشنگی زیادی می‌کردم. شاید بخشی از خوابی که دیده بودم معلول همین بود.

 

خلاصه...

آزمودم عقل دوراندیش را، بعد ازین دیوانه سازم خویش را، آقای دکتر.


#BRT

I'm the most unsociable. :-<

دوست داشتم به استاد آروم مهربون و عزیزم شکلات تعارف کنم،
روم نشد.