اعصاب منُ خورد می‌کنن بعضی نفرات. نمی‌تونم ساکت باشم٬ لبخند بزنم و زمزمه کنم «بنال تا بمیری.»
 دو سال پیش همین بعضی نفرات لم داده بودن به صندلی٬ این پا روی اون پا٬ هرجا می‌رسیدن دم از توفیری نداره٬ یکی از اون یکی بدتر٬ بکشین کنار باد بیاد و فلان می‌زدن. ما جون دادیم تا حسن کشید بالا. قانع می‌کردیم که درست٬ اما بدُ نیاد بدتر میادا٬ حرص می خوردیم و جون می‌دادیم و توجیه می‌کردیم.
 حالا باز لم دادن مهمل می‌گن. فکر نمی‌کنن و دهن باز می‌کنن. نکن برادر٬ خواهر٬ نکبت٬ دیوث٬ ببیند دهنتُ ببینیم چی میشه.

آقا ما خسّه‌ایم؛ شما که قدّت بلنده بگو٬ باهار از کدوم طرف‌ه؟

 به CS فکر می‌کنم و احساس گرسنگی کاذب بهم دست می‌ده. شاید همون حسی‌ه که بهش می‌گن «دل‌شوره» :-؟
 جدی جدی زندگی و انتخاب‌هاش شروع می‌شه. اما من بدون مامان‌بابا هیچی نیستم. نمی‌تونم جدا شم. می‌دونی؟ جون میدم اگه جدا شم ازشون... عین ماهی که از آب میفته بیرون٬ میپرم بالا پایین٬ اوّلاش نالان و خیزان٬ بعدترا ساکت و ایستا٬ خیلی بعدترا غمگین و افتان. می‌دونم که با سکون و آرامش نمیشه دنیا رو گرفت. بیرون کشید باید ازین ورطه رخت خویش. من یک دیتاساینتیست می‌بینم که در بهترین حالت به کشورش خدمت می‌کنه٬ احترام ظاهری داره اما تحت نظره٬ کارهای به ظاهر بشردوستانه می‌کنه اما بعدها ممکنه داستان زندگی‌ش به فاینمن شبیه باشه. می‌دونی چی می‌گم. می‌دونی.
 می‌شه آواره‌ی مختصات جغرافیایی‌ دیگه‌ای شد. می‌شه خنثی باقی موند و دنیا رو از بیرون گود تماشا کرد. 
 زندگی خودِ شطرنج‌ه٬ از دوازده‌سالگی گفتم٬ هنوزم می‌گم. زندگی رو به هیچ چیز دیگه‌ای تشبیه نکنید لطفاً٬ در غیر این صورت مسئولید.
 از وقتی مطمئن شدم نمی‌تونم به میم برسم٬ ریشه‌هام سوخت. جز یکی دوتا٬ که قدمت‌شون بیشتر از دورانِ میم‌ه. حسّ آزادی نمی‌کنم. این حسّ گم شدن‌ه. بله٬ نابود شدم ولی هنوز ساخته نشدم. از شما چه پنهون٬ اُمید داریم.

قربانیِ تصمیماتِ جمعی.

 دو سالی می‌شه که از خودم قول گرفتم که غلط‌های املایی ملّت رو به رخ‌شون نکشم. وقتی احمقانه حرف می‌زنن باهاشون‌ بحث نکنم. همین اخلاق باعث شده بود آدمای جالبی رو توی زندگی‌م از دست بدم. هنوز سر قول‌م هستم. الآن‌م یه‌ذره تخطی کردم عذاب وجدان دارم. 

 بیشتر از یه ذره‌ها؛ دختره رو شستم گذاشتم روی بند خشک شه. به‌دّرک که قول‌مُ له کردم. 

× شکم‌درد. :-زارزار

× ابروهام بی‌اندازه ریزش پیدا کرده.

پنجمی گشت٬ گردید؛ کلّ سلولُ دور زد...

یکی از فرح‌بخش‌ترین لحظات سال کنکور٬ وقتایی بود که بابا منُ می‌رسوند کلاس. توی راه از تخمین زدن مدّت تأخیری که خواهم داشت شروع می‌کردیم تا برنامه‌ریزی سفرهای دو نفره‌ای که بعد از کنکور می‌خواستیم باهم بریم. حالا صحبتامون شده مسائل سیاسی اجتماعی روز و این پرسش کلیشه‌ای که٬ بابا؟ اون زمزمه‌ها٬ سفرها٬ وعده‌ها٬ همه دروغ بود؟ جواب می‌ده نـــه؛ پاشو بریم که رفتیم! بعد هارهار می‌خندیم و می‌شینیم همون زیر باد کولر اخبار تماشا می‌کنیم:-"

 دلِ من تنگ شده٬ بی‌شک. اما نه برای همه‌ی چیزهایی که قبلاً بود و حالا نیست. دلم برای همه‌ی خوبی‌ها تنگ شده. خوبی یعنی مهربونی٬ خنده٬ دست دور گردن رفیق انداختن و لپ کشیدن. یاد‌هایی که می‌شدم و دیگر... و این‌ه٬ یادهایی که می‌کردم و هنوز...

 ما کِی اینقدر تنها شدیم؟ مرگ و نیستی از کِی اینقدر نزدیک شده بهمون؟ ما کِی اینقدر بیخیال شدیم که دیگه آخ هم نمی‌گیم به درد؟ رومون نمی‌شه بنویسیم٬ وگرنه بعله٬ تنگه دلمون.

Day before we went to war

 صورتی از آرامش رو توی ساز زدن احساس‌ می‌کنم. قبلاً نبود٬ یادم‌ه که نبود. قطعاً من دنبال‌ش نبودم.

 خیلی خیلی بیشتر از اونی که فکرشُ می‌کنیم به هم شبیهیم. همه‌مون. این تکبّر خاصیت از کجا میاد پس؟

 خوندن رزیدنت حس آشنایی از پنج سال پیش و خوندن کتاب مشابهی رو بهم می‌ده. واقعیت تاریخ اینه که آدم‌ها توی زمان خودشون و در زندگی خودشون خاص بودن٬ ۱۶سال با همه‌ی خطرات احتمالی در کشورهای غریبه به میهن‌شون خدمت می‌کردن و همین الآن هم معتقدیم که لایق قدردانی بودن. اما توی خطّ بعد می‌خونی که اگه از دست دشمن جون سالم به در می‌بردن٬ نهایتاً در تاریخ فلان به اتهام دشمن خلق «تیرباران» شدن. و چه‌قدر زیاد بود همچین سرنوشت هایی... 

 به من یک تبر بدید٬ و می‌زنم به ریشه‌ی انسان. در ایدئولوژی حال حاضرم٬ هیچ‌چیز ارزش‌شو نداره.

لباسِ نو؛؛)

گیم سانتاکلاز رو نصب کردم؛
 فکر می‌کنم آخرین بار پنج-شیش سال پیش بود که سرگرم‌ش بودم. همین امروز به level نهم رسیدم٬ و اونقدر که قبلاً واسم چلنج بود٬ حالا نیست. قشنگه‌ها٬ ولی اون‌طور که باید نیست. تفاوت دیگه این که مشکلات هنگی بازی دیگه پیش نمیاد چون رم این کامپیوترم حداقل دو برابر قبلی‌ه. با توجه به این‌که آدم چندان به‌روزی هم نیستم توی تکنولوژی٬ همچنان مور رو توی همین مثال به عینه می‌بینم و سینگولاریتی لحظه‌ای از روی پیشخوان ذهنم بلند نمی‌شه. خب مسخره‌ست. ملّت. یکم آروم‌تر٬ یکم انسان‌تر٬ صمیمی‌تر. بیشتر همدیگه رو ببینیم بجای تایپ کردن و اسمایلی فرستادن. بترسیم یکم از ده بیست سال دیگه. اوه بی‌آبی. من بیمارم قطعاً؛ وگرنه دغدغه‌ی این‌ همه مصیبت همگانی همزمان آزارم نمی‌داد. 

 

+ دوازده level بیشتر نبود و چون ننوشته بود next level فهمیدم که تموم‌ شده. فکر کنم مناسب همون کودکان دوازده ساله بوده:-" 

test

 چیزی که می‌بینیم؛

معیار	نمره از ۱۰
سوژه(ایـده)
روایت(قدرت ادبی)
ترجمه

 چیزی که پشت‌ش هست؛

<table align="Center" border="3" height="40" width="200" title="Book's scores" >

<tr>

<td valign="middle" align="center">

معیار 

</td>

<td valign="middle" align="center">

   نمره از ۱۰ 

</td>

</tr>

<tr>

<td valign="middle" align="center">

سوژه(ایـده)

</td>

<td valign="middle" align="center">

<!--idea score here-->

</td>

</tr>

<tr>

<td valign="middle" align="center">

روایت(قدرت ادبی)

</td>

<td valign="middle" align="center">

<!-- narrative score here -->

</td>

</tr>

<tr>

<td valign="middle" align="center">

ترجمه

</td>

<td valign="middle" align="center">

<!--translation score here -->

</td>

</tr>

</table>

 چقدر کم‌مشکل و سریع به خواسته‌م رسیدم. به نظر می‌رسه که قدرت مدیریت‌م بهتر شده و البته تمرین‌های پایتون بسیار موثر بوده.:)

مبهمه با مبهم‌ه؟

 خیلی وضع نابه‌سامانی‌ه. این‌طوری که نمی‌شه. رسماً بودنمون نمی‌ارزه با این کیفیت. من فکر می‌کنم حتی مشکلم با خریدن کیندل و گوشی و هدفون و دوربین و اسکیت‌بورد هم حل نمی‌شه. بچه بودیم چطوری سر می‌کردیم سه ماه تابستون تو خونه؟ دوست و رفیق درست حسابی‌م نداشتیم تازه٬ یکی دوتا دختر همسایه که در همه‌ی موارد از من کوچیک‌تر بودن. البته مریم س. هم‌سنم بود و دوستی‌مون هم خیلی محکم‌تر از دوستی دخترهم‌سایه‌ها بود. ما کِی اینقدر پوچ‌اندیش شدیم؟ انگار دیگه هیچکی حواسش بهم نیست. انگار ول شدم یه گوشه‌ی هامون و حتی نمی‌بینم کسی رو که در حال زندگی کردن باشه. می‌دونی؟ درست نیست.

×هامون گوشه نداره.

پنج‌ونیم مدرسه باش ینی کِی راه بیفت؟

ببینید؛
این‌که «خیلی اوقات ساکت بودن و گوش کردن بهتر از حرف زدن‌ه» هیچ ارتباط وارون یا مستقیمی با «نظر دادن بهتر از تبعیت کردن از نظر دیگران‌ه» چی؟ نداره.

 نظر بده آقا. حالا اگه وسطاش حرف مفت هم زدی به جایی برنمی‌خوره که؛ فداسّرت.

موهام کو جدّی؟ کو؟ کووو؟

استاد سخت‌گیر بود و گاهی مهربون. وقتی یهو گفت دست نکش به موی آرشه و جا خوردم٬ یه لب‌خند پهـــن زد و نور دوستی رو توی چشماش دیدم. پیرمرد ۶۰ساله‌ی ریزنقش که سعی می‌کرد یکمی بداخلاق باشه٬ ولی لبخنداش حال آدمُ خوب می‌کنه. منم دارم بزرگ‌نمایی می‌کنم که عهد خودم رو محکم کنم.
 امروز فقط پنجه‌‌ی انگشت دوم‌م درد گرفت. تا یک هفته‌ی آینده زخم می‌شه. تا یک‌ماه آینده دو سه بار پوست عوض می‌‌کنه و به قول معروف٬ پینه می‌زنه. دو دفعه اشتباه کردم قبول؛ ولی حالا بزرگ‌تر از اون موقع‌هام٬ می‌خوام ببینم می‌تونم روی حرف‌م وایستم یا نه. «به سازم وفادار می‌مونم.»

 گاهی وقتا کلمه‌ها از ذهنم می‌پره. یه حاله‌ای از لفظ کلمه هست که نمی‌دونم ساخته‌ی ذهنم‌ه٬ یک‌بار جایی شنیدم٬ یا واقعاً کلمه‌ی مستعملی‌ه.

 همین «کو»٬ وقتی بیشتر از دوبار بگم بهش شک می‌کنم. ینی چی کاف+واو؟ کجا شنیدم؟ کی می‌گفت؟ کی؟ کاف+یا؟ ای‌بابا.

 ×هاله. این املای لعنتی.

اون بالا می‌شیم سفید مثل برف...

 موهام رو به وحشتناک‌ترین شکلِ ممکن کوتاه کردم. در لحظه هوس کردم٬ تصمیم گرفتم٬ قیچی رو برداشتم و زدم به روزهای عمرم. روزهایی که گذشت و روزهایی که خواهد گذشت. همین‌طوری‌ه دیگه. هو کِرز...

 

حیف نیست؟

 دلم هوس کار تیمی کرده. یه کار حسابی با یه لیدر حسابی٬ بچه های باحال و خاص٬ شکست‌های پشت‌سر هم و خم به ابرو نیاوردن‌ها٬ شوخی‌های بی‌مزه و هارهار خندیدن‌ها٬ جدی شدن توی کار و تا ده یازده شب بیرون موندنا.

 خیلی چیزا رفت که دیگه تکرار نمی‌شه. شاید به شکل و کیفیت دیگه٬ با آدم‌های دیگه٬ جاهای دیگه٬ هدف‌های دیگه. کی می‌دونه...

 ولی من توی تیم زنده‌ام. کنکور خوب بود؛ تا وقتی که روزای گرم تابستون از سر صبح با تاپ و تی‌شرت توی کتاب‌خونه مستقر می‌شدیم٬ می‌ریختیم روی یک مسئله‌ی ریاضی و خرد خرد حل‌ش می‌کردیم. توی سوالای شیمی‌ می‌موندیم و تا مهسا سر می‌رسید شیمی آسون می‌شد. همه توافق می‌کردیم دینی چرت‌ه٬ می‌نداختیم‌ش کنار و غُرغُرهامون شروع می‌شد.

 

بهرحال سال‌های عمر هم برد و باخت داره. حالام توی باخت‌شم. دتس اُکِی.

بهشت متحرک

دوست دارم عین مار چمبره بزنم روی کتابای کتابخونه و کتابخونه هم مثه اتوبوسای زردرنگ ویژویژکنان در حرکت باشه!