مثل آخرین دیدار. مثل تیتراژ پایان.
بی‌جان‌م بی‌دوستام.
صبح٬ صبح بعد از تو. رقص٬ رقص من و تخت؛ با حجم تنهایی٬ با جای خالی...
بی‌جان‌م بی‌دوستام.
صبح٬ صبح بعد از تو. رقص٬ رقص من و تخت؛ با حجم تنهایی٬ با جای خالی...
- ۰ نظر
- ۱۶ مهر ۹۴ ، ۱۱:۳۹
ساغر باش؛ برسان خود را به وِی، به سلامی پر از مِی، و بمان.
توی این خراب‌شده نه میشه خوابید٬ نه میشه حرف معقول زد با کسی. اخبار جهان رو کسی پیگیری نمی‌کنه و اصولاً هیچ بحثی که دوست داشته باشم توش شرکت کنم مطرح نمی‌شه. تاحالا چند بار جمله‌های بحث‌برانگیزی رو واسه چندتاشون با صدای رسا خوندم٬ تنها واکنش اینه که «چــی؟»٬ «یه بار دیگه بگو نشنیدم.» و نهایتاً «جالب بود.».
داشتم فکر می‌کردم که هیچ‌وقت دیگه به های‌وهوی مدرسه برنمی‌گردیم. مبنای‌دو همه‌ی شهر رو به گند کشونده. به این فکر میکنم که کتاب ببرم یا لباس‌های نشسته رو؟ چرا کتاب ببرم وقتی دوست دارم لحظه‌لحظه‌ی خونه بودن‌م رو توی بغل مامان یا به گپ‌وگفت با بابا بگذرونم؟
دوست دارم تمام جمعه صبح از وقتی بیدار می‌شم تا وقتی که مامان صدام بزنه واسه درست کردن سالاد٬ توی تخت خودم و توی اتاق خودم غرق بشم٬ انقدر فکر کنم به مسائل بی‌اهمیت زندگی که باز خوابم بگیره و با خواب سبک سقوط از ارتفاع با غصه بیدار شم.
- ۵ نظر
- ۱۵ مهر ۹۴ ، ۰۰:۴۹
از دانشگاه که اومدم دلم می‌خواست شلوارم رو عوض نکنم تا فردا٬ بس‌که شوق خونه رفتن دارم.:))
ینی می‌خوام بگم اونقدرا هم بد نیست؛ خوبی‌ها مرهم شده واسه بیشتر دردها٬ اونایی هم که مونده زخمِ سرباز٬ روشنی‌بخش‌ه. چرا؟ چون آشنایان ره عشق درین بحر عمیق٬ غرقه گشتند و نگشتند به آب آلوده. این من اگه به زخم‌های کهنه‌ی همیشه تازه فکر نکنم که دیگه من نیستم. یک پرایمِ بی‌خاصیت از من می‌شم که هیچ‌چیز حالی‌ش نیست جز صورت و رنگ٬ آینه و سراب.
[اگه چیز به‌دردبخوری واسه عکس گرفتن داشتم٬ ترافیک دم غروبی رشت رو کپچر می‌کردم و می‌ذاشتم آخر این پست٬ که یادم بمونه چه فاصله‌ی کمی هست بین من و دنیای بیرون؛ و می‌دونم که چه فاصله‌ی زیادی هست بین دنیای من و بیرون.]
- ۰ نظر
- ۱۴ مهر ۹۴ ، ۱۷:۴۲
گوگو- داشتم خواب می‌دیدیدم.
دی‌دی- تعریف نکن برام!
گوگو- خواب می‌دیدم که...
دی‌دی- گفتم تعریف نکن برام!
گوگو- (به جهان اشاره می‌کند.) همین یکی واست بسه؟ (سکوت) که خوشایند تو نیست٬ دی‌دی. اگر من کابوس‌های خصوصی‌ام را برای تو تعریف نکنم٬ واسه کی تعریف کنم؟
دی‌دی- بگذار همان‌طور خصوصی بمانند. می‌دانی که من طاقت‌ش را ندارم.
اسم‌ش دی‌دی‌ه. قیافه‌ش آشناست. یادم نمی‌آد چرا. شاید یه روز یادم بیاد. هرموقع به چیزی به فکر نکنم یهویی یادم می‌آد؛ این‌طوری بهتره.
مگه من چندسالم‌ه که فکر میکنم اینقدر پیرم؟ پنج سالی که مثل یه عمر مستقل گذشت؛ قطعاً بخاطر همون‌ه.
- ۰ نظر
- ۱۲ مهر ۹۴ ، ۲۳:۳۵
یه روز هم میام به همه‌تون می‌گم راز رضایت از زیستن رو. راز خوش‌حال بودن بدون ایجاد یا تقبل مسئولیت. یه روز با موهای خاکستری و چشم‌های گودافتاده-مثل چشمای قشنگ هایده-٬ میام می‌شینم پیش روی کلی آدم بی‌قرار و واسه‌شون افشا میکنم راز سادگی رو. اون مسئله‌ای که فکر میکنم هیچ‌وقت واسه یه دختر حل نمی‌شه رو تیتر میکنم٬ و با حوصله‌ی تمام واسه‌ی همه توضیح می‌دم که چرا باید انقدر بهش فکر کنیم٬ و انقدر باهاش درگیر باشیم٬ و اینقدر خودخوری کنیم٬ و اینقدر دنبال معنی بگردیم. قدرت رو تعریف میکنم٬ و مثال می‌زنم که چه لذت کثیفی داره در جانب قدرت بودن. همه رو به این نتیجه‌گیری سوق می‌دم که قدرت ندادن به کسی٬ درست به اندازه‌ی احترام گذاشتن بهش٬ وظیفه‌ی همه‌ی ماست. به کسی احساس قدرت ندیم٬ نه به این خاطر که ما رو تهدید می‌کنه؛ بخاطر خودش و برای کمک به حفظ ضمیر پاک انسانی که از زمان تولد داره.
- ۲ نظر
- ۱۱ مهر ۹۴ ، ۱۷:۴۸
شلوغی سادگی نابود می‌کنه. مثل خط چشم آبی که تمیزی چشم‌رو به جذابیت‌ش می‌فروشه؛ هردوش خوبه. اما اون تعادلی که باعث میشه از خودت راضی باشی٬ اون تصمیم‌هایی که به موقع می‌گیری٬ اون دل و بی‌دل‌هایی که می‌کنی٬ نجات از اینا مهم‌ه. اگه دلم می‌خواد فردا گوشه‌ی چشمم آبی باشه٬ خواهد شد. اما فردا عصر که بشه دلم تنگ میشه واسه همون سادگی. می‌دونی یا نه؟
هرکاری کنی تهش تلخی‌ه.
- ۰ نظر
- ۱۱ مهر ۹۴ ، ۰۰:۴۰
امروز یکی از رویایی‌ترین روزهای عمرم بود.
دختره‌ی پرروی فرفری دویده سمت ج. ٬ سلام احوال‌پرسی کرده٬ خودش رو معرفی کرده و یه گپ سی ثانیه‌ای زده و برگشته.:))
و اول صبحی در کمال بی‌سوادی درحالی‌که لمیده بوده روی صندلی اظهار نظر کرده و تأیید هم شده.:))
عجب روز خوبی‌ه لعنتی:)) بارون پاییزی هم گرفته باز دم غروبی:>
- ۲ نظر
- ۰۹ مهر ۹۴ ، ۱۸:۲۳
لباس ها رو شستم و پهن کردم توی تراس، همه ظرف های تلمبار شده و سینک ظرفشویی رو هم شستم، موهام رو باز کردم، آلارم گذاشتم، خزیدم زیر پتو و چ.۱۶ گوش میکنم؛
تا سحر چه زاید باز...
تا سحر چه زاید باز...
- ۲ نظر
- ۰۹ مهر ۹۴ ، ۰۲:۲۷
یه موقعی که حالمون خوب بود٬ و کِیفمون کوک بود٬ سحری کابوس‌ها رو مرثیه می‌خوندیم توی گوش یار٬ دلمون قرص می‌شد که بیدار هستیم و آشنا. مطمئن می‌شدیم که زور کابوس‌ها به هیچکس و هیچ‌چیز نمی‌رسه و دلمون توی دست‌های یاره٬ و جاش امنِ امنه.
حالا کابوس‌ها بیدارم می‌کنن٬ میشینن کنارم توی تخت و بی‌رحمانه بهم زل می‌زنن. خوابم نمی‌بره توی این شهر شلوغ هیچکی به هیچکی٬ وقتی نتونم کابوس‌هام توصیف کنم. سر صبحی دلم پر زد واسه اون موقع‌ها. دیگه دلم نمی‌خواست برم حموم تا سرحال شم و تندتند صبحانه بخورم و تندتند لباس بپوشم تا رأس یک‌ربع به هشت برسم به کلاس. مچاله شدم زیر پتو و منتظر موندم تا کسی صدام کنه؛ باید مطمئن می‌شدم که بیدارم...
ده دقیقه دیر رسیدم و کلاس شروع شده بود. یه گپ مختصر زدیم و پاشدیم رفتیم.
«عشق‌بازی را تحمل باید ای دل٬ پای دار. گر ملالی بود٬ بود و گر خطایی رفت٬ رفت.»
فکرم بد مشغول‌ه. مگه چقدر دوریم از «خوب بودن»؟ چارصد کیلومتر؟ شیشصدتا؟ هشصدتا؟ خیـــلی.
- ۲ نظر
- ۰۸ مهر ۹۴ ، ۱۶:۰۱
بعد از مدت‌ها رفتم گودریدز رو دیدم و این که م. Cat's Cradle رو پیشنهاد کرده. سرچ‌ش کردم٬ متوجه شدم این کتاب رو قریب به سه سال پیش خوندم. یادم اومد که چقدر تحت تأثیر مکتب باکونونیسم بودم و چقدر به باکونونیست بودنِ میم ایمان آورده بودم. مطمئنم که یادش نرفته این کلمه رو٬ حتی اگه با همون بی‌خیالی بامزه‌ش «باکوچی‌چی» تلفظ‌ش کنه. چقدر ایمان داشتم که میم دروغ‌های بی‌ضرر میگه و خودش پدر ایمان‌ه؛ محبوب‌ش رو تا مرز سر بریدن می‌کشونه ولی هیچکس جز خودش باور نمی‌کنه که چقدر عاشقه.
به اندازه‌ی کافی در قید بی‌اهمیت‌ترین مسائل هستی هستم٬ بیماری‌م رو تشدید نکنید لطفاً.
«خواب دیدم در یک سردابه‌ی قرون وسطایی٬ شخصی دراز به دراز افتاده است و عده‌ای با دست‌های کثیف در شکمِ بازش دنبال چیزی می‌گردند. نزدیک شدم؛ جسد نیمه‌جان خودم بود٬ با لبخندی خشک‌شده بر لبانش و رنگی که به رو نداشت. چه دارد این وجود بی‌ارزش که دست از کاویدن‌ش برنمی‌دارید؟»
- ۰ نظر
- ۰۶ مهر ۹۴ ، ۲۳:۰۴
بهترین دوستای دنیا رو من دارم. حتی اگه هرکدوم یه وری رفته باشیم٬ بازم بهترین‌یم. خنده‌ی لپ‌دردآور یعنی رضایت٬ یعنی خوش‌حالی واقعی٬ یعنی در درست‌ترین لحظه٬ در درست‌ترین مکان و با درست‌ترین افراد ممکن هستی. امروز هم مثل دوشنبه‌ی قبل یکی از بهترین روزها بود. توی این اوضاع بیگانه و پوچی گاه‌گاه٬ هیچ چیز به اندازه‌ی بودن با دوستای همیشگی حالم رو خوب نمی‌کرد. و بعد از دو روز غذای درست‌درمون نخوردن٬ هیچ چیز به اندازه‌ی ناهار خوردن با دوستای همیشگی اشتهام رو باز نمی‌کرد.
اما ترس همیشگی‌م پایدار هست؛ ترس از دست دادنشون...
- ۱ نظر
- ۰۶ مهر ۹۴ ، ۱۹:۰۲
نیم ساعت هست که از کلاس هایده برگشتم و نیم ساعت دیگه کلاس دارم. با فراخ‌بالی نشستم توی تخت‌م نون و ماست و سبزی می‌خورم و از سکوت اینجا کیف میکنم. ریحون بنفش رو برمی‌دارم و به پتوی بنفشی که روش نشستم نگاه میکنم؛ یه بار گفته بود بنفش عاشقه. حرف‌هاش همیشه مستند نبود٬ اما تک تک جمله‌ها رو طوری طوری ادا می‌کرد که مطمئن بشی. همین کافی‌ه. یه انسان چی می‌خواد جز اطمینان؟ اطمینانی که آرامش رو در ادامه داره.
پنج دقه به یک‌ه. دیر می‌ٰسم ولی می‌دونستم که دیر می‌رسم. خیلی وقته که با همین بی‌خیالی روزها رو می‌گذرونم. وگرنه این‌همه بی‌رحمی رو تاب نمی‌آوردم.
- ۲ نظر
- ۰۵ مهر ۹۴ ، ۱۲:۵۹
من می‌فهمم. نه همه‌ش رو٬ اما درصدی‌ش رو می‌فهمم. انتظار رو هم می‌شناسم٬ انتظار کشیدن رو دوست ندارم ولی باهاش خو گرفتم. با هیبت همون زن میان‌سال پالتو‌پوش می‌ایستم وسط خیابون شب و با چشم‌هام جاده رو می‌شکافم. همه‌ی خرده اتفاق‌ها رو می‌پذیرم٬ به کم رنگ‌ترین افراد هم لبخند می‌زنم و می‌دونم که مهم هستن. غریبی رو دوست ندارم٬ اما می‌فهمم. منتظر هیچکس نیستم؛ ناامیدانه‌ترین قسمت غربت شاید همین باشه که منتظر هیچ‌کسی نباشی. اما نمی‌تونم فراموش کنم که چقدر خوش‌بین بودم یه زمانی٬ که چقدر جوون بودم وقتی منتظر یک نفر بودم. شب که می‌خوابم توی این تخت غریب٬ توی این اتاق غریب٬ توی این ساختمان غریب که توی یه شهر غریب‌ه٬ انگار که هیچی ندارم. احساس امنیت نمی‌کنم و می‌دونم که درست‌ترین احساس همین‌ه. آزادی از اطمینان٬ انتظار٬ تعلق.
من راز فصل‌ها را می‌فهمم٬ و حرف لحظه‌ها را می‌فهمم. نجات‌دهنده در گور خفته است. و خاک٬ خاکِ پذیرنده٬ اشارتی‌ست به آرامش.
اما یاد گرفتم برای انسان موندن باید امید داشت. امید روشنی‌ه٬ از جنس نور یا آب‌ه٬ جریان داره و شفاف‌ه. وقتی امید دارم دل تاریک‌م آروم میشه٬ خسته‌ست٬ اما آرامش توی خستگی‌ش دیده میشه.
چگونه می‌شود به آن کسی که می‌رود این‌سان؛ صبور٬ سنگین٬ سرگردان٬ فرمان ایست داد؟ چگونه می‌شود به مرد گفت که او زنده نیست٬ او هیچ‌وقت زنده نبوده است.
- ۰ نظر
- ۰۴ مهر ۹۴ ، ۲۰:۵۶