فکر می‌کنم استاد زبان‌م یکی از مهره‌های کلیدی زندگی‌م ه. از همون مهره‌هایی که بخشی از مسیر رو هدایت می‌کنن و هول‌ت می‌دن تا برسی به مهره‌ی بعدی. بدون این که بدونه٬ جز معدود کسایی‌ه که پتانسیل فهمیدن من رو داره.
به اون روز نسبتاً خاص فکر می‌کنم و لبخند می‌زنم؛ چقدر ساده و چقدر بداهه همه‌چیز خوب شد. اما ترسناک‌ه. هروقت چیزی باعث دل‌خوشی‌م بشه وحشت می‌کنم. شاید احمق‌م. حتما احمق‌م.
خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم... که تکلیف رو می‌ذارم واسه پنجاه دقیقه مونده به ددلاین:/ خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم. خر من‌م٬ من خرم.
یادم نمی‌آد آخرین باری که جایی «برنده» شدم کِی بوده. همیشه رتبه‌بندی‌هایی وجود داشته که در بهترین حالت یک عدد درون بازه‌ی برگزیدگان هم واسه‌ی من کنار گذاشته شده٬ اما برنده شدن رو سال‌هاست که یادم رفته.
زنگ زدن گفتن هی تو! برنده شدی. گفتم «عه؟»
زمان و مکان اختتامیه رو بهم گفت و تأکید کرد که حتماً بیا. گفتم کلاس دارم٬ شاید دیر بیام. گفت مرخصی بگیر. گفتم سعی می‌کنم بیام. و واسه‌ی کش‌دار نشدن این بخش از مکالمه تشکر کردم بابت اطلاع‌رسانی‌شون. گفت که دو نفر همراه می‌تونی بیاری. جواب دادم «آها.»٬ یعنی لطفاً برو سراغ جمله‌ی بعدی که به صد نفر دیگه هم گفتی.
من شلوار کتون خاکستری‌رنگ می‌خوام. مانتوی سبز یشمی نازک می‌خوام. کانورس‌های کهنه شده‌‌ی زرشکی‌م رو می‌خوام که با کیف زرشکی نداشته‌م ست کنم. من از کپچرهای چیده‌شده توی ذهنم حرف می‌زنم که در پس‌زمینه‌ی هر پردازشی درحال امتحان کردن حالت‌های مختلف جایگذاری خودشون هستن.
توی این خراب‌شده نه می‌شه خوابید٬ نه می‌شه حرف معقول زد با کسی. اخبار جهان رو کسی پیگیری نمی‌کنه و اصولاً هیچ بحثی که دوست داشته باشم توش شرکت کنم مطرح نمی‌شه. تاحالا چند بار جمله‌های بحث‌برانگیزی رو واسه چندتاشون با صدای رسا خوندم٬ تنها واکنش اینه که «چــی؟»٬ «یه بار دیگه بگو نشنیدم.» و نهایتاً «جالب بود.».
داشتم فکر می‌کردم که هیچ‌وقت دیگه به های‌وهوی مدرسه برنمی‌گردیم. مبنای‌دو همه‌ی شهر رو به گند کشونده. به این فکر می‌کنم که کتاب ببرم یا لباس‌های نشسته رو؟ چرا کتاب ببرم وقتی دوست دارم لحظه‌لحظه‌ی خونه بودن‌م رو توی بغل مامان یا به گپ‌وگفت با بابا بگذرونم؟
دوست دارم تمام جمعه صبح از وقتی بیدار می‌شم تا وقتی که مامان صدام بزنه واسه درست کردن سالاد٬ توی تخت خودم و توی اتاق خودم غرق بشم٬ انقدر فکر کنم به مسائل بی‌اهمیت زندگی که باز خوابم بگیره و با خواب سبک سقوط از ارتفاع با غصه بیدار شم.
از دانشگاه که اومدم دلم می‌خواست شلوارم رو عوض نکنم تا فردا٬ بس‌که شوق خونه رفتن دارم.:))
ینی می‌خوام بگم اونقدرا هم بد نیست؛ خوبی‌ها مرهم شده واسه بیشتر دردها٬ اونایی هم که مونده زخمِ سرباز٬ روشنی‌بخش‌ه. چرا؟ چون آشنایان ره عشق درین بحر عمیق٬ غرقه گشتند و نگشتند به آب آلوده. این من اگه به زخم‌های کهنه‌ی همیشه تازه فکر نکنم که دیگه من نیستم. یک پرایمِ بی‌خاصیت از من می‌شم که هیچ‌چیز حالی‌ش نیست جز صورت و رنگ٬ آینه و سراب.
[اگه چیز به‌دردبخوری واسه عکس گرفتن داشتم٬ ترافیک دم غروبی رشت رو کپچر می‌کردم و می‌ذاشتم آخر این پست٬ که یادم بمونه چه فاصله‌ی کمی هست بین من و دنیای بیرون؛ و می‌دونم که چه فاصله‌ی زیادی هست بین دنیای من و بیرون.]
یه روز هم میام به همه‌تون می‌گم راز رضایت از زیستن رو. راز خوش‌حال بودن بدون ایجاد یا تقبل مسئولیت. یه روز با موهای خاکستری و چشم‌های گودافتاده-مثل چشمای قشنگ هایده-٬ میام می‌شینم پیش روی کلی آدم بی‌قرار و واسه‌شون افشا می‌کنم راز سادگی رو. اون مسئله‌ای که فکر می‌کنم هیچ‌وقت واسه یه دختر حل نمی‌شه رو تیتر می‌کنم٬ و با حوصله‌ی تمام واسه‌ی همه توضیح می‌دم که چرا باید انقدر بهش فکر کنیم٬ و انقدر باهاش درگیر باشیم٬ و اینقدر خودخوری کنیم٬ و اینقدر دنبال معنی بگردیم. قدرت رو تعریف می‌کنم٬ و مثال می‌زنم که چه لذت کثیفی داره در جانب قدرت بودن. همه رو به این نتیجه‌گیری سوق می‌دم که قدرت ندادن به کسی٬ درست به اندازه‌ی احترام گذاشتن بهش٬ وظیفه‌ی همه‌ی ماست. به کسی احساس قدرت ندیم٬ نه به این خاطر که ما رو تهدید می‌کنه؛ بخاطر خودش و برای کمک به حفظ ضمیر پاک انسانی که از زمان تولد داره.
شلوغی سادگی نابود می‌کنه. مثل خط چشم آبی که تمیزی چشم‌رو به جذابیت‌ش می‌فروشه؛ هردوش خوبه. اما اون تعادلی که باعث می‌شه از خودت راضی باشی٬ اون تصمیم‌هایی که به موقع می‌گیری٬ اون دل و بی‌دل‌هایی که می‌کنی٬ نجات از اینا مهم‌ه. اگه دلم می‌خواد فردا گوشه‌ی چشمم آبی باشه٬ خواهد شد. اما فردا عصر که بشه دلم تنگ می‌شه واسه همون سادگی. می‌دونی یا نه؟
هرکاری کنی تهش تلخی‌ه.