این جاده ی خراب لعنتی به خواب سبک من رحم نمیکند. توی صندلی شماره۱۶ اتوبوس لم داده ام و به خودم میلرزم. نه بخاطر خرابی جاده، نه از سر سرما، که از سردی دلم میلرزم. از غم یار و غم یار و غم یار.
- ۰ نظر
- ۰۴ مهر ۹۴ ، ۰۴:۴۲
ساغر باش؛ برسان خود را به وِی، به سلامی پر از مِی، و بمان.
در هر لحظه و خصوصاً موقع غذا خوردن حالت تهوع دارم. هوای هرجایی جز اتاق‌م بوی عطر یا سیگار یا دود می‌ده و حال خرابم خراب‌تر می‌شه. دلم تنگِ میم شده و هیچ خاطره‌ی بدی ازش توی ذهنم نیست که قانعم کنه. دوست دارم قانون و قانون‌گذاری رو بخونم اما فعلاً نمی‌تونم کتاب از جایی امانت کنم. جاهایی هست که باید برم و هیج‌کسی که بهش اعتماد داشته باشم وجود نداره. خوابم نمیاد اما خسته‌م؛ خیلی خسته.
- ۰ نظر
- ۰۲ مهر ۹۴ ، ۲۰:۰۷
مام‌بزرگ دو روز پیش فوت کرده. امروز اعلامیه‌ش رو روی میز خونه دیدم.
- ۴ نظر
- ۰۱ مهر ۹۴ ، ۱۳:۴۹
باورکردنی نیست صدای خنده نوزاد که از ته اتوبوس میاد چقدر زندگی بخشه، و پیرمردی که جلوم نشسته و لرزش بی امان داره چقدر فکرم رو مشغول کرده.
- ۰ نظر
- ۳۱ شهریور ۹۴ ، ۲۲:۱۲
برمیگردم اصفهان عزیز و هوای نسبتا تمیز تنفس خواهم کرد. توی تخت خودم میخوابم و غذای مامانپز میخورم. شش ساعت تمام با دوستای همیشگیم هستم و این از همه بهتره.
- ۰ نظر
- ۳۱ شهریور ۹۴ ، ۱۹:۴۱
الآن من ریاضی و فیزیک نخوندم مشکلی‌ه؟ دلم به خونه رفتن خوش‌ه. فکر میکنم خونه موندن یک عمر دوام داره و هرموقع دلم خواست برمیگردم. هیچ چیز ارزشی که باید داشته باشه رو نداره فعلاً. یه چیزهایی کلاً اشتباهه٬ یه چیزایی جابه‌جاست٬ یه چیزایی هم ناشناخته‌ست و ممکنه به غلط توی هرکدوم از دو دسته‌ی قبل قرار گرفته باشه.
مدتی بود که اشتباه خاصی نکرده بودم که اذیت‌م کنه. مثل تموم اون دوره‌ی چندساله‌ای که هر اشتباه کلی آزارم می‌داد و خودخوری می‌کردم تا بگذرم ازش. یک سالی بود که از این لحاظ آروم بودم. مثل وقتی که به آخرین سوال‌های یه بخش می‌رسی و تجربه‌ی حل زیادی داری. حالا باز برگشتم به دوران خطا و خودخوری. مثل سوالای اول فصل جدید. صدبار پشیمون می‌شم و سعی میکنم خسته نباشم. صدبار غر می‌زنم به خودم و باز خودم رو دل‌داری می‌دم. با این تفاوت که دوره‌ی قبل تنها وظیفه‌م غر زدن بود و دل‌داری رو میم عزیز می‌داد. حالا همه‌ش روی دوش خودم‌ه. تنهای تنها٬ توی یه اتاق شلوغ٬ توی یه ساختمون بی‌روح٬ توی یه خیابون تاریک٬ توی یه شهر مریض٬ و ۴۰۰ کیلومتر دورتر از ۱۷سال اخیر.
امروزه٬ برای مثال٬ دیگر بیشتر متفکران آمریکایی می‌دانند که هسته‌ی مرکزی لیبرالیسم مرکزی کلاسیک فهم این مسئله است که پیشرفتِ فرد می تواند خیری حاصل آورد بسی بیشتر از خیر هر پروژه‌ای که بر پیشرفتِ جمع تمرکز کرده است.
خوب بود اگه با حوصلهی گاهی به گاهی‌ش می‌نشست واسم توضیح می‌داد همین دو خط رو توی بیست دقه وقت٬ با یکم شوخیِ همیشگی‌ش. خوب بود...
مردم به چیزی احتیاج دارند که آن‌ها را به شور آورد تا برای دست یافتن به آن مجاهدت کنند.
- ۲ نظر
- ۳۱ شهریور ۹۴ ، ۰۰:۲۱
می‌خوام کارتن بردارم برم روی پشت‌بوم یه آلونک بسازم٬ به این امید که لحظه‌ای یکی از این دوازده نفر مزاحم‌م نشه. حالا نهایتاً نصفه نیمه خونده می‌رم سر کلاس استاد درس می‌ده می‌ره. ترم‌های بعد دیدن داره که به چه فلاکتی خواهم افتاد. از این طرف تند برخورد کنم با یک جین مزاحم٬ از اون طرف حرص بخورم که کدوم جهنم‌ی پرایوسی داره و من پیداش نکردم هنوز٬ از طرف دیگه سر کلاس استرس داشته باشم که بلد نیستم.
اینجاست که آدم به احترام سهمیه مناطق و بوم و ناحیه و کوفت و زهرمار بعضی از این‌ها یک دقیقه که نه٬ چهارسال تمام سکوت می‌کنه:|
- ۱ نظر
- ۳۰ شهریور ۹۴ ، ۱۲:۴۹
یکی از هم‌سوئیتی‌ها سه روز نشده شوهر کرد:)))
اینجا دیگه کجاست بابا.:))
همچنان دلم دوستای خودم رو می‌خواد. اینا واسه ما دوست درست‌درمون نمی‌شن. بعضاً اذیت می‌کنن حتی.:-"
نوشین بیا نجاتم بده ازین دخمه‌ی دوزخیِ نکبت‌بار:))
ولی٬
حالم داره به‌هم می‌خوره ازین وضعیت.
قشنگ دل‌داری‌های میم رو می‌طلبه این حال که همراه با پندهای کارگشاست. «آه. خود می‌دانم؛ بی ره‌توشه سفر نتوانم. نعره‌ای باز زدم؛ چمدان من کو لعنتی؟»
- ۲ نظر
- ۳۰ شهریور ۹۴ ، ۰۰:۳۴
بعد خوبی‌ش اینه که یک ساعت بین دوتا کلاس رو میام خوابگاه ریلکس میکنم باز برمیگردم دانشگا:))
بعد من می‌دونم احتمالاً در فضای مجازی یک‌سری ازین دوستان رو می‌شناسم ولی در واقعیت قیافه‌ی همه جدیده:))
صبح هم دیر بیدار شی چای واست نمی‌مونه ظاهراً:))
بوفه‌ی بغل دانشکده‌‌ریاضی هم همیشه شلوغ و صف‌ه؛ چای کلاً یُخدون:))
به کلاس هم دیر برسی صندلی نخواهی داشت و باید صندلی استاد رو برداری بذاری توی راه بشینی:))
سرفه‌ت هم بگیره انقدر باید انقدر سرفه کنی تا جون‌ت درآد چون استاد اصن واسش مهم نیست چته و مهم‌ترین قسمت درس رو در عرض همون پنج دقیقه می‌ده:))
کتاب جزوه هم باید خوشگل باشی تا سال‌بالایی‌ها بهت بدن در غیر این‌صورت باید چاره‌ی دیگه‌ای بیاندیشی:))
آخر هفته‌م حال ندارم برم خونه ولی سه روزِ تمام بی‌کلاسم. چه وضشه!:))
- ۴ نظر
- ۲۹ شهریور ۹۴ ، ۱۰:۱۳
تا وقتی کلاس دارم و توی دانشگاه تندتند راه می‌رم که دیر نرسم خوبه. ولی امان از وقتی که میای خوابگاه لباس عوض می‌کنی و خیره می‌شی به در و دیوار تا زمان بگذره.
- ۱ نظر
- ۲۹ شهریور ۹۴ ، ۰۰:۰۱
چه بارونی‌ه. چه خوب که من فردا از یک ظهر کلاسام شروع می‌شه. چه بد که دوستام نیستن و ده‌تا دوستِ غریب دور و برم هستن. سرم درد می‌کنه بس‌که نخوابیدم٬ فکر کردم٬ نخوابیدم٬ فکر کردم...
اما تنهایی حسّ پاکی‌ه. می‌دونی؟ تنها که باشی با خودت روراستی. ترس داری اما بی‌محابا می‌شی. سردرد رو تحمل می‌کنی اما تصمیم‌های مهم می‌گیری. خوابت میاد اما به اعماق عقایدت فکر می‌کنی. بس‌که غریبی؛ بس‌که تنهایی.
اما تنهایی حسّ پاکی‌ه. می‌دونی؟ تنها که باشی با خودت روراستی. ترس داری اما بی‌محابا می‌شی. سردرد رو تحمل می‌کنی اما تصمیم‌های مهم می‌گیری. خوابت میاد اما به اعماق عقایدت فکر می‌کنی. بس‌که غریبی؛ بس‌که تنهایی.
- ۱ نظر
- ۲۷ شهریور ۹۴ ، ۲۳:۱۲
دفعه‌ی اول اومدم توی اتاق و عصبانی برگشتم پایین.
دفعه‌ی دوم با حوصلهی بیشتر اومدم پنج دقیقه‌ای برگشتم پایین.
حالا با بابا خداحافظی کردیم و دم در شام گرفتم و اومدم بالا؛ بووووووووم! کلی بچه‌ی خندون و شلوغ‌کن:دی
آقای حراست خوابگاه خیلی خوش‌اخلاق و گشاده‌روست؛ عموی آدم رو تداعی می‌کنه.:>
تازه با همون صدای رسمی و محترمانه‌ش می‌گه «مسابقه‌‌ی امدادِ تخم‌مرغ فردا شب برگزار می‌شه.»
باعرون:/
- ۰ نظر
- ۲۷ شهریور ۹۴ ، ۱۷:۴۱
وسط عاروسی همه ی فامیل رو در حالت اشکریزان با تکنیک اسلوموشن ترک گفتم، به قصد دانشجو شدن با همراهی بابا. بی دلیل حس خوشتیپی میکنم. با این موهای فرفریم:-؟
- ۲ نظر
- ۲۶ شهریور ۹۴ ، ۲۳:۰۲