بعد از چند روز بالاخره به قدری وقت پیدا کردم که بتونم یه‌دقه بابا رو ببینم٬ سبزی‌پلو با ماهی بخورم٬ بلیت‌های فیلم هامون رو از بچه‌های ترقی بگیرم و بیارم به دوستانِ لابی‌نشین تعارف کنم.
هوا ابری‌ه؛ عینِ پاییز هرسال. نشستم توی سایت دانشکده٬ کینگ‌رام گوش می‌کنم و با لپ‌تاپ‌م پست می‌نویسم. کنار بلاگ٬ تب Depth-First Search Algorithm بازه؛ به این امید که بخونم و بفهمم و تا دو ساعت آینده یک کد تمیز از DFS با حضور موکّدِ Class Stack تحویل بدم.
سیاوشا، سیاوشِ مهربانانِ جانان، عزیزِ بزرگ؛ از خوبی‌هایت چطور تشکر کنم که کلامی به ذهنم خطور نمی‌کند وقتی تو هستی و مدام با بزرگی‌ات شگفت‌زده‌ام می‌کنی. کاملاً خلاف مسیر خانه‌ات از دانشگاه تا امیریه با من پیاده قدم می‌زنی و از ییلاق و بویایی و کلکسیون‌هایت برایم تعریف می‌کنی. درحالی که پیشنهاد می‌کنی سمت راستم بایستی از چهارراه‌ها می‌گذریم و من در دلم غصه می‌خورم که سرعتمان چه‌قدر زیاد است مگر که یک چهارراه بیشتر باقی نمانده تا برسیم و مجبور شوم با تو خداحافظی کنم. می‌گویی حرف بزن. فکر کردی خودم نمی‌دانم که حرف نزدنم چه‌قدر بیمارگونه و عجیب است؟ فکر کردی حرفی برای زدن دارم و رودربایستی می‌کنم؟ آخر این حرف‌ها را که به تو نمی‌شود گفت. حرف دیگری هم نمی‌ماند، وقتی محاسن تو این‌گونه ذهنم را زیبا کرده است. خداحافظی می‌کنیم؛ می‌گویی مواظب خودم باشم، اما نمی‌روی. می‌گویی خوب فکر کنم چه بگویم، دفعه‌ی بعد که حرف بزنیم نوبت من است. می‌خندم، سعی می‌کنم انکار درونی جوابی که می‌دهم را از چشم‌هایم پاک کنم و سرحالانه بگویم «بااشه حتما!»
نمی‌دانم که می‌دانی یا نه؛ من هروقت کسی را دوست داشته باشم، لال می‌شوم تا بشنوم؛ کلام او را و غوغای ذهنم را.
غلغله‌ی آن سوی در زاده‌ی توهم توست، نه انبوهیِ مهمانان؛
که آنجا
تو را
کسی به انتظار نیست.
که آنجا
جنبش شاید،
اما جنبنده‌ای در کار نیست.
البته که دلم تنگ شده و مدام شعر می‌خونم که آروم بشم.
البته که دلم می‌خواست باشه؛ اصلاً دلم می‌خواست فقط اون باشه.
در طلبم خیال تو دوش میان انجمن
می‌نشناخت بنده را؛ می‌نگریست رو به رو.
چون بشناخت بنده را -بنده‌ی کژرونده را،
گفت بیا به خانه هی، چند روی تو سو به سو؟
عمر تو رفت در سفر؛ با بد و نیک و خیر و شر؛
همچو زنانِ خیره‌سر حجره به حجره شو به شو.
گفتمش ای رسولِ جان! ای سبب نزولِ جان!
زان که تو خورده‌ای بده! چند عتاب و گفت و گو؟!
گفت شراره‌ای از آن گر ببری سوی دهان،
حلق و دهان بسوزدت؛ بانگ زنی گلو! گلو!
لقمه‌ی هر خورنده را در خورِ او دهد خدا؛
آن‌چه گلو بگیردت، حرص مکن، مجو، مجو.
تو جانِ جان‌افزاستی، آخر ز شهر ماستی؛
دل بر غریبی می‌نهی؛ این کِی بود شرطِ وفا؟
آوارگی نوشَ‌ت شده، خانه فراموش‌ت شده؛
آن گنده‌پیرِ کابلی صد سحر کردت از دغا...
دل‌گیرم. آخه دانی که چیست دولت؟ دیدارِ یار دیدن.
اما ندیدن بهتره از نبودنش.
خوابم نمی‌بره؛ چند روزی‌ه که قرصام تموم شده و خواب و بیداری‌م در هم آمیخته. اما بهونه‌ست؛ فکرم پیش کسی دیگه‌ست.
به علیرضا گفتم پاییز یه روز میام می‌بینمت. گفت پاییزه دیگه! شما هم نیای ما میایم! خندیدم. غرق شدم توی مهربونی‌ش.
بسته شکلات کادوییِ داخلِ کمد دانشکده‌م، گواه بر امید دیدنشه. اما نگفتم. اینطوری هردومون راحت‌تریم.
پاییز یه روز میرم می‌بینمش.
