امروز، ما مهمانِ تو؛ مستِ رخِ خندانِ تو

این روزها فرصت فکر کردنم کمتر شده‌است؛ از طرفی زندگی‌ام راحت‌تر می‌گذرد و از طرف دیگر، گویی از خود همیشگی‌ام فاصله گرفته‌ام.‌

چند شب پیش دعوتم کرد به یک دورهمی. عصر کارها را تا جای ممکن جمع و جور کردم که دغدغه‌ای برای آخر هفته‌ام باقی نماند. دنبالم آمد. در راه با همان لحن بامزه‌اش خاطره تعریف می‌کرد و من کمتر به ترافیکی که در آن گیر افتاده بودیم فکر می‌کردم.

دور هم که جمع شدیم، یک بار دیگر شوخی‌شوخی بوسیدمش؛ همان گرمی کم‌یاب را از لبانش چیدم. حریص‌تر شدم به خواستنش؛ گویی چیزی کهنه و از کار افتاده را در من زنده می‌کرد.

نیمه‌شب تنهاتر شدیم. انگار اصلاً به قصد همدیگر حاضر شده بودیم. خواستمش، خواست مرا.

تا صبح خوابم نمی‌برد، اما تمام‌وقت دلم گرم بود. انگار فرشته‌ی نگهبانی بودم که سردرد میگرنی‌اش را به جان خریده‌است.

دوست داشتم چند روز بیشتر کنارش بمانم. سردرد اجازه نمی‌داد؛ عادت نداشتم به آن همه هیجان و احساس که یک‌سره وجودم را بگیرد. خداحافظی کردیم، در نگاهش سلامی دوباره را هم دیدم.

آهِ تو تیره می‌کند آینه‌ی جمالِ من

پرتوی نور روی تو، هرنفسی به هرکسی

می‌رسد و

نمی‌رسد

نوبت اتّصال من!

آتش زدی در عودِ ما؛ نظّاره کن در دودِ ما

:]

که از فراز دار قالی به زمین افتاده‌ام.

بدترین روزهای این مدت اخیر را، ساعت به ساعت می‌گذرانم.

پایم که برسد تهران، باید فکر اساسی کنم. زنده نماندن در این شرایط انتخاب بعیدی نیست. جز خودم کسی خبر ندارد. باید فکر اساسی کنم. تهوع از همه‌چیز و همه‌کس در معده‌ام ناآرامی می‌کند. تاب هیچکس و هیچ‌چیز را ندارم. حتی اگر کار افسردگی‌ست، با مهارت تحسین‌برانگیزی قانعم کرده‌است. راه زیادی تا پیروزی نمانده‌است.

گاهی نفسم می‌گیره.

به میمِ همیشگی.

بعضی شبای پاییز و زمستون گذشته، پیاده میرفتم هرجا که دلم میکشید؛ خلوت بود و سرد، گاهی باد هم میومد. و این تجسم تنهاموندن بودن؛ نه تنها بودن.

حالا نشستم و گوش میکنم، یادم میاد که فرقی نکرده؛ هوا خنک‌ه، سرد نیست، ولی همون جسمه و همون نور کم.

چندوقته یه ترس ریزی به جونم افتاده...

من تاحالا حس نکردم که دنیا واسه‌م هیچی نداره؛ تاحالا همیشه چیزهایی وجود داشته توی زندگیم یا توی دنیا که من خریدارش بودم. حتی فکر نمیکردم به این که شاید یه روز اون چیزا واسه‌م ارزششون رو از دست بدن.

چندوقتیه که میتونم خودم رو تصور کنم، با هیچ دلبستگی به چیزی.

میدونی،

میبینمش.

گرچه الآنم چیزهایی هست که درگیرشون هستم، هرچه‌قدر ضعیف، دور، رنگ‌ورورفته، ولی چندباری دیدمش؛ که هیچی واسه‌م معنی نداشته باشه.

تغییرات خودم میترسونتم.

خیلی وقتا فکر می‌کنم به اندازه‌ی ساعت‌ها نوشتن، فکر توی سرم‌ه؛ سراغ کلمه که میرم، میشه دو سه جمله. همونم تصنعیه؛ انگار صرفا میخوام خودم رو شرمنده نکنم.

خود منم همینم؛ هیچ سندیتی واسه وجودم ندارم؛ به نظر میرسه یه ایده‌ی کامل و پر و پیمون هست اون پشت، ولی وقت نمایش که میرسه، خالی میشه؛ بی‌ارزش میشه.

من با تو کم حرف میزنم، ولی وقتی حرف میزنم، خودم‌ترینم. بقیه وقتا، حتی توی تنهاییِ خودم، خودم رو نمیشناسم. شاید یه دلیلش اینه که هیچی مثل قبل نمونده؛ نه شهری که توشم، نه خونه‌م، نه آدمای دورم، نه نقش اجتماعیم. وقتی به این فکر می‌کنم - که گم شدم، فکر میکنم تنها راهم اینه که بازم گم بشم؛ با اطمینان برم هرجایی که دلم میکشه. نمیدونم منتظر چی‌ام اینجا. شاید میخوام تظاهر کنم چیزی هست که واسه‌م مهمه؛ مثلا خانواده. مثلا شهر. با رفتن، رسما تایید میکنم که هیچ چیز واسه‌م ارزش نداره. شاید از همین میترسم.

مراقبت کن.

روی ماهت رو می‌بوسم.

جهدی کن و سرحلقه‌ی رندانِ جهان باش

گم‌شدگی یک‌بار اتفاق نمی‌افتد، و هربار اتفاق افتادن آن هم شباهتی به دفعات قبل ندارد.
گم‌شدگی با تعالی ارتباط طولی ندارد؛ هربار گم‌شدگی لزوماً عارفانه‌تر از دفعات قبل از آن نیست. من در هر گم شدن در یکی از چاله‌های درونی‌ام فرو می‌افتم. اگر گم‌شدنی منجر به پیدا شدن بشود، به این معنی است که یک چاله درون من پُر شده‌است.

مرغ زیرک چون به دام ٱفتد تحمل بایدش

بعضی‌وقت‌ها فکر می‌کنم عوالم ما به اندازه‌ی همین فاصله‌ی جغرافیایی ما از هم دور است. پس چه چیز باعث می‌شود که هرموقع از سردرد و تهوع به خودم می‌پیچم با فکر کردن به او ذهنم را از درد، دور و خودم را به خواب شفابخش نزدیک‌تر کنم؟

بعضی‌وقت‌ها فکر می‌کنم تنها هستم؛ جایگاهی که میم برای من دارد، در هیچ کلامی به تمامی جا نمی‌گیرد. حتی اگر قبل از من هم کسانی میم خودشان را داشته‌اند، از قرارداد یک اسم عام و مشترک برای میم‌شان باز مانده‌اند. الفاظ «رفیق قدیمی»، «عزیز»، «دوست صمیمی» و ..‌. از پس توضیح موضوع برنمی‌آیند. حتی خود من هم از پس توضیح موضوع برنمی‌آیم.

قدیم‌ترها فکر می‌کردم دلیل احترام و اشتیاقی که برای میم دارم، ویژگی‌هاییست که او دارد و من دوست داشتم ویژگی‌های خودم باشد. حالا آن‌طور فکر نمی‌کنم. شاید یکی از دلایش این باشد که طی این سال‌ها ویژگی‌هایی هم در من به‌وجود آمده‌است که حدوداً به تأثیر اوست.

مثلاً چند وقت پیش نشانه‌هایی از تنوع‌طلبی و دمدمی‌مزاجی او را در خودم دیدم و ترسیدم.

هیچ نمی‌خواهم به خودم فکر کنم؛ انگار مسئولیتی که در تصویر خودم هست به محض دیده‌شدن به دوشم می‌افتد و ناچار خواهم شد از رسیدگی به آن.

ضعیف شده‌ام. دلم می‌خواست ساعت‌ها در بغل دنج میم گم شوم اما او حواسش به من باشد.

کمی دل‌درد دارم. خوابم نمی‌برد. نمی‌خواهم به خودم فکر کنم و فکر کردن به میم هم دلم را تنگ‌تر می‌کند.

ای نسیمِ سحری، یاد دهش عهدِ قدیم

مدتی‌ست که احساساتی در من، اعتبارشان را کم‌وبیش از دست داده‌اند. گاهی تصور می‌کنم سنم از واله و شیدا شدن برای کسی گذشته‌است؛ حتی تیغ وابستگی هم دیگر نمی‌بُرد. در عوض حیرت و شوری وجود دارد که قبل از یک رخداد در من می‌جوشد، بعد هنگام رخداد به آن می‌پیوندد و مرا ترک می‌کند؛ من ابتدا سبک می‌شوم و تصور می‌کنم عالم هیچ اهمیتی به من نمی‌دهد. کم‌کم اما خلإ همان حیرت و شور، وزن می‌گیرد و چگال می‌شود و مرا به سوی خودش مچاله می‌کند؛ آن‌وقت تصور می‌کنم عالم، منم!

هیچ عطشی برای این رفت‌وآمدها - این بده‌بستان‌های مجهول‌الهویة- ندارم؛ اما وقتی دست می‌دهد، خودم را به بازی می‌گیرم؛ چندسالی‌ست که قدرت واله‌وشیدا شدن را از دست داده‌ام و حالا این حیرت‌وشور، همه‌ی چیزی‌ست که برایم مانده‌است و هنوز عادی نشده‌است.

دلم می‌خواهد چند روز تمام وقف چیدن یک پازل چندصد تکه بشوم. دلم می‌خواهد مدت کوتاهی تصور کنم عالم همه آن پازل است و اختیار نظم دادنش در دستان من. بازی می‌کنیم دیگر. آدم گاهی در غار، حوصله‌اش سر می‌رود.

Remember

ور نه چگونه باز بسازد جهان مرا؟

شاید همین حوالی، جایی در حلقه‌ی نگاهت قرار بگیرم.

چندخط بیعانه

دل توی دلم نیست که بنویسم شب تا صبح چه بر من و بر ما گذشت. چهار ساعتی پاهایم روی زمین نبود. انگار دامن شب را فقط برای ما دو نفر پهن کرده‌بودند. خوابالوده‌ام. باید یک دل سیر بنویسم که دوام امروز، آن‌طور که باید بر جریده‌ی عالم ثبت شود.

عجیب، حیرت‌آور، خالص، کم‌نظیر.

خسته‌ام، سرم درد می‌کند اما حالم حال خوبی‌ست. نگرانم که خستگی اجازه ندهد امروز مفصلاً بنویسمش، بیفتد برای فردا و خاصیتش کمتر شود. حتی دلم می‌رود برای لمیدن روی چمن و فکر کردنِ بی‌وقفه. عجیب عجیب.

حالِ خوبِ مُردن

نباختم

بلکه بُردم.

کسی که از رهِ تقوا قدم برون ننهاد، به عزمِ می‌کده اکنون رهِ سفر دارد!

 شب عجیبی بود. نه تنها برای اولین‌بار ماه را قرمز می‌دیدم چون ماه، خودش قرمز شده‌بود نه چون چشمانم قرمز می‌دید، بلکه تمام‌مدت در بغل گرم و مهربان رفیق دراکولای خودم آرام گرفته‌بودم. اگر صبحی در کار نبود، می‌توانستم تا ابد شب را از چشم‌انداز امشبمان زندگی کنم. البته همه‌ی هامون و اسماعیل و شوهرخاله‌ی اصغرآقا خوش‌نویس و ... را بعدازظهر که می‌خواستم بروم بیرون، در خانه گذاشتم بمانند. می‌خواستم سبُک باشم و در صورت لزوم، قادر به پرواز. کم و بیش دلتنگشان هم شدم. جنون معدوم شده‌بود، یا داشت شکل عوض می‌کرد، نمی‌دانم. ظهر از حاشیه‌ی اتوبان‌ خودم را رساندم به دفتر ع.ر، با یک گلدان بسیار کوچک از گیاهی با برگ‌های تقریباً گرد. زیرزمین تاریکی بود با دیوارهای تیره و نورهای نقطه به نقطه‌ی زرد، سرتاسرش قفسه‌هایی از وسایل و تجهیزات کارشان؛ انبارها را نشانم داد. همه‌چیز جز او، عجیب بود و جدید. من از کارشان هیچ سر در نمی‌آورم. بعد کمی نشستم کنار دستش که مشغول اصلاح رنگ یک ویدیو بود؛ به نظر کار فرساینده‌ای آمد؛ مثل عمده‌ی کار ما، ساعت‌ها پشت کامپیوتر نشستن و چشم تیز کردن و دقیق شدن در چیزی. گفت کارش را دوست دارد و انجام دادنش برایش راحت است. پرسیدم از این کار لذت هم می‌بری؟ گفت حالا دیگر خیلی کمتر. بعد گفت البته هنوز هم پیش می‌آید که از نتیجه‌ی کارش لذت ببرد. در دلم گفتم من هم همینطور. انگار تکراری شدن شغل شخص برایش اجتناب‌ناپذیر است. رابطه‌ای غم‌انگیز برقرار است میان ارتزاق از کاری که در آن خوب هستی و لذت بردن از نفسِ آن کار - و نه ارزشی که می‌آفرینی یا امنیت مالی که برای خودت ایجاد می‌کنی.

بعد با ع.ر و دوستش فیلمی دیدیم و چیزی کشیدیم و گذشته از این که انگار بر من اثر قابل‌توجهی نگذاشت، اولین بار بود که همراه با دو کارگردان سینما، فیلم سینمایی می‌دیدم! اشاره‌هایی می‌کردند به چیزهایی که اسمشان را هم نشنیده بودم و از جزئیاتی به وجد می‌آمدند که ارزشش را درک نمی‌کردم.

بعد از آن رفتیم که شبمان را بسازیم و چه شب عجیبی هم شد.

چیزهایی هست که نمیخواهم راجع بهشان بنویسم؛ از حوصله‌ی این لحظه‌ام خارج است، و همزمان مهم؛ رفیق ماندن رفیق مهم است. میل به اتحاد و مسئولیت مهم است. یاغی‌گری و جنون و مصیبت هم که جای خود دارد. تو همه را به تعادل دربیاور، آن‌وقت من بنده‌ی تو خواهم شد. ترس از ناشناخته‌ها یا تنبلی یا چیزی که هنوز نمی‌دانم چیست، مانع می‌شود از اتحادپذیریِ من. دلیل مشخصی برایش ندارم. کاش داشتم.