جا داره لعنت بفرستم به دوست و برادر عزیزم-آینه های کروی- که صبح جمعه ی سرد پاییزیم رو به جهنم تبدیل کرد.
- ۰ نظر
- ۱۸ مهر ۹۳ ، ۱۲:۰۵
ساغر باش؛ برسان خود را به وِی، به سلامی پر از مِی، و بمان.
نوشین درست میگفت. میدونستم که درست می‌گه. هرچقدر هم که مشغول درس و کلاس برو بیا باشی٬ باز آخر شب که سرت رو گذاشتی رو بالش دلت از زمین و زمون گرفته. به خودت فکر می‌کنی و می‌بینی ای دادِ بی‌داد؛ ما کجا٬ اینجا کجا؟ ۱ماه و چند روز گذشته.
من معمولا مشکلاتم رو خودم حل میکردم. منظورم اینه که خیلی کم از پدر و مادرم کمک می‌گرفتم. شاید همین موضوع بهم اعتماد به نفس زیادی داده بود. بعد از اون دوران٬ مسئله‌ای طرح شد که حل کردنش در توان من نبود. ولی میدونستم زمان بهم کمک می‌کنه. زمان گذشت و من همچنان از حل کردنش عاجز بودم. حالا من موندم و یه ناکامی بزرگ٬ که همه‌چیزم رو ازم گرفت. ولی ذهن من هنوز درگیر اون صورت مسئله هست. حتی اگه وقت امتحان تموم شده باشه.
- ۰ نظر
- ۱۶ مهر ۹۳ ، ۲۳:۴۷
حالیا مصلحت وقت در آن میبینم، که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم. جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم، یعنی از اهل جهان پاکدلی بگزینم.
سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو، گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم.
سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو، گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم.
- ۰ نظر
- ۱۴ مهر ۹۳ ، ۱۶:۲۶
یه چراغی میذاریم اون گوشه، تاریک روشن میشینیم ستاره میشماریم تا سحر چه زاید باز...
- ۰ نظر
- ۱۳ مهر ۹۳ ، ۱۴:۳۷
اتود عزیزم رو بعد از دو روز غمخواری پیدا کردم و از خوشحالی میخوام بمیرم. :>
- ۰ نظر
- ۱۲ مهر ۹۳ ، ۱۵:۰۹
قدم میزنم و با ضرب خرد شدن برگهای پاییزی، بر ۵سال خاطرات مشترک نداشته مان آرشه میکشم.
- ۲ نظر
- ۱۱ مهر ۹۳ ، ۱۷:۴۱
ببین حتی دینی خوندن هم منو یاد تو میندازه. :)
[...و فضلناهم علی کثیر ممن خلقنا تفضیلا.]
یادته؟
[...و فضلناهم علی کثیر ممن خلقنا تفضیلا.]
یادته؟
- ۰ نظر
- ۱۰ مهر ۹۳ ، ۲۰:۴۳
حالش بهتر شده٬ این را مدیون همان حافظه‌ی ماهی‌گلی است که نه تنها درس و مشق٬ بلکه حال خراب را هم فراموش می‌کند. البته هنوز فرسنگ‌ها فاصله دارد تا فراموش کردن. بله٬ یادش هنوز نزدیک‌تر از این حرف‌هاست. اولین بار نیست که جدا افتاده‌است. نشان به آن نشانی که مدت‌ها پیش در والِ شخصی‌اش فرموده‌است «راهی پیش پایم بگذار٬ این طریق معرفت نیست.» آرامش آرامش که میگفت٬ کم‌کم رخ می‌نمایاند و از این ورطه نجات خواهد یافت. صبر٬ صبر٬ صبر. اگر بخواهد شاه‌ترین کلید دنیا را معرفی کند٬ می‌گوید صبر. البته این صبر هم مثل فرمول‌های مثلثات٬ نیاز به تمرین دارد تا کم‌کم در جانِ آدمی بنشیند و آرامش کند. حضور ارادت می‌خواهد٬ صبر می‌خواهد٬ صابر می‌خواهد.
اما ببین٬ بیم است که او دگر نخیزد هرگز از رخوتِ بدن؛ جانِ من٬ این تن بمیره٬ بیا او را صدا بزن...
[نینوش-ش.ن.]
- ۰ نظر
- ۰۸ مهر ۹۳ ، ۲۱:۲۵
حالش خوب نیست. حتی متوسط هم نیست. روزی دو عدد پروپرانول جهت کمتر زرزر کردن مصرف می‌کند. یک نصفه‌چیزی هم آخر شب در حلق‌ش می‌اندازد که گفته‌اند ملاتونین است٬ ولی بخاطر آن پاکت عجیب کاغذی٬ حدس می‌زند پلاسبو باشد. یک ذهن خراب دارد که معمولاً به همه‌چیز شک می‌کند. روز و شب‌ش فاسد شده است. از هرزه خواب‌هایی که می‌بیند -آخر ارضای جنسی پیرزن هشتادساله چه دخلی به تو دارد- گرفته تا جوش‌های صورت‌ش٬ طعم گسی به زندگی بی‌سروته‌ش داده است. شنبه و دوشنبه و جمعه ندارد٬ فرق دیروز و امروزش را فقط از آن سریال ۱۰شب می‌فهمد. مثلا یک شب آن سریال پخش نشد و فردای آن شب فکر میکرد که هنوز دیروز است. عرض کردم٬ حالش خراب است.
یک پیچ کوچک آغشته به کمی رنگ آبی٬ در چشم مسلح به عینکش عیان آمد. به زحمت دولّا شد و آن را از روی سرامیک سرد کف اتاق برداشت. بسیار بزرگ‌تر از پیچ یک ساعت مچی بود. چیز دیگری به ذهنش نرسید. پیچ را گذاشت روی میز مطالعه‌اش؛ شاید روزی گم‌کرده‌اش را پیدا کند.
حال خرابی دارد. شیمی را باز می‌کند٬ دو خط می‌خواند٬ حوصله‌اش نمی‌شود و کتاب را به سمت سایرین پرت می‌کند. هندسه را برمی‌دارد٬ دو سه صفحه می‌خواند و خوابش می‌برد. در همان سطوح ابتدایی خواب که نمیدانم رِم یاچی اسمش را می‌گذارند٬ ماجرای همان پیرزن و آن صحبت‌ها را خواب می‌بیند و دردی بر خستگی‌اش اضاف می‌شود.
نمیدانم حالش کی و چگونه بهتر می‌شود. فقط می‌دانم که دلش پَر می‌کشد برای یک نفر؛ برای همان که پیدا نیست٬ همان که در جستجویش گم شده است. دلتنگ میم‌ِ جانی‌اش است. باید اِستاد و فرود آمد...
بیا او را صدا بزن.
- ۱ نظر
- ۰۷ مهر ۹۳ ، ۲۰:۵۴