خواب دیدم مامان دوباره مرده بود. از اول. بعد از اینکه من او را برای مدت کوتاهی بازیافته بودم و با همه وجودم به او چسبیده بودم که از دستم نرود. اما رفته بود. هر چند قدم که راه میرفتم، زانوهایم خالی میشد، میفتادم زمین و گریهی تهوعآمیز میکردم. ترجیح میدادم خودم هم تمام شوم.
مدام خواب یوشا را میبینم. همیشه سگی هست با همان جثه و رنگ، در دوردست، که نشانم میدهند میگویند شاید یوشاست. امید و شک همزمان در وجودم میجوشد، خوب دقت میکنم تا از رفتارش چیزی دستگیرم شود. از خودم میپرسم آیا روی این که مرا بشناسد میشود حساب کرد یا نه. خیلی دلتنگم برای هردوشان. گاهی در صدمی از ثانیه به ذهنم میرسد که زنگ بزنم به مامان ببینم مشغول چه کاریست، و یادم میآید...
غمگین و گرفتهام. از وقتی مادرمُرده شدهام اینطورم. منتظرم جهان زودتر برایم تمام بشود و ببینم که مادرم آنطرف منتظرم نشسته است. مثل همهی وقتهایی که ساعتها در راه بودم، وقتی میرسیدم، پایم را که میگذاشتم روی زمین، مادر منتظرم بود.
نوشتن همین دو خط هم اشکم را در آورد. چطور میشود راجع به این احساس حرف زد؟ ۶ ماه اول میخواستم هرچه زودتر خودم مادر شوم و جای خالی مثال (Form، idea) مادر را پر کنم. سه ماه اخیر بیشتر به این فکر میکنم که وقتی من در عجلهام برای زودتر رسیدن به آخر ماجرا، آیا کار درستی است که فرزندی منتسب به خودم کنم؟ رینک گفت کار درستی است. تنها دلگرمیام این است که او به اندازهی هردوی ما خواهد بود، اگر من نباشم.
به نتایجی رسیدهام در رابطه با نسبیت بهتر و بدتر، به صلاح و به ضرر. بدیهیست، اما من تازه با گوشت و پوست خودم آن را فهمیدهام.
حضور ما در این جهان معادلات را به هم میزند. شبیه خطاهای رگرسیون هستیم. با سکوت و کم جنبیدن شاید اثرمان کمتر شود.
حتا یکی از این کارتپستالها را خطاب به دشمن جانیاش، رقیب نامردی که در ماجرای دل بردن از دخترکی توشاگی با او سر جنگ داشت، نوشت: «عرض ارادت از کنگو. اینجا پر است از مارهای بوآ، میخزند و دور طعمهشان میپیچند. دلم هوای شما را کرد.»
بعد از مدتها بالاخره کمی خوشحال شدم. ولی همین هم بدون عذاب وجدان نیست؛ چرا دنیا طوریست که مرگ عدهای خوشحالم کند؟
چون از زمان فوت مامان ننوشتم و حدود ۱۰ سال نوشتن برای من حکم شناختن خودم را داشت، و چون امروز بالاخره بعد از چند روز حال گرفته و دم به گریه، بالاخره پدر مسبب یک گریهی درست و حسابی شد و تا الان که ساعت ۱۰ دقیقه به ۴ بعد از ظهر اولین روز هفتهی کاری است اینجا، هیچ کاری نکردهام، تصمیم گرفتم یک جایی حداقل ثبت کنم که چهفدر زندگی من فلج شده است بعد از از دست دادن مامان و گرفتار شدن با پدری که نمیداند حالا با تنهاییاش چهطور بسازد. راستش، دومی مشکل بزرگتری است برای من.
در حالی که دوست داشتم زندگیام بالاخره در ۲۸ سالگی بدون رقابت میگذشت، هنوز در وضعیتی هستم که باید برای گرفتن موقعیت بعدی با همکلاسیهای خودم رقابت کنم. تا چند روز اخیر نمیخواستم قبول کنم که از دست دادن مامان دلیلی برای عقب ماندنم شده است. چون من تلاش کردم که جبران کنم و تا الان هم نتیجهی تلاشم را دیدهام. اما این چند روز فهمیدم که انگار خیلی از روزها حال دم به گریهام مرا از زندگی انداخته است. دیروز و پریشب حتا دلم نمیخواست با دوستپسر جدید وقت بگذرانم -گرچه برای حفظ ظاهر بالغانهام وقت گذراندم و فشاری که بین مغز و چشم و بینی و دلم تاب میخورد را تحمل کردم. حتا یکجا -وقتی خوانندهی فرانسوی آهنگی به نام «مامان» میخواند- اشک هم ریختم. حتا همین الان که این را مینویسم صورتم میسوزد اما حتا حوصلهی بیشتر گریه کردن ندارم. افسردگی شدیدتر شده شاید. دوز قرصها را بیشتر کنم؟ نمیشود سر خود از این کارها کرد و دلم هم نمیخواهد درگیر نوبت گرفتن و ویزیت آنلاین و توضیح مسائل برای دکتر بشوم.
خسته شدم. از این که چند روز درگیر گریه نکردن و کردن و به یاد آوردن همهی خوب و بدهای گذشته و زندگی رقتبار فعلی پدرم باشم خسته شدم. صورتم میسوزد. خسته شدم.