دوشنبه‌ها در پراگ

وحدت وجود میم!

ببین حتی دینی خوندن هم منو یاد تو میندازه. :)

[...و فضلناهم علی کثیر ممن خلقنا تفضیلا.]
یادته؟

۰ نظر
۱۰ مهر ۹۳ ، ۲۰:۴۳

آدم پشت و رو دارد.

بله حتما، حق با شماست. [گور بابات]

۰ نظر
۰۹ مهر ۹۳ ، ۱۶:۵۶

حال‌ش بهتر شده٬ این را مدیون همان حافظه‌ی ماهی‌گلی‌ است که نه تنها درس و مشق٬ بلکه حال خراب را هم فراموش می‌کند. البته هنوز فرسنگ‌ها فاصله دارد تا فراموش کردن. بله٬ یادش هنوز نزدیک‌تر از این حرف‌هاست. اولین بار نیست که جدا افتاده‌است. نشان به آن نشانی که مدت‌ها پیش در والِ شخصی‌اش فرموده‌است «راهی پیش پایم بگذار٬ این طریق معرفت نیست.» آرامش آرامش که میگفت٬ کم‌کم رخ می‌نمایاند و از این ورطه نجات خواهد یافت. صبر٬ صبر٬ صبر. اگر بخواهد شاه‌ترین کلید دنیا را معرفی کند٬ می‌گوید صبر. البته این صبر هم مثل فرمول‌های مثلثات٬ نیاز به تمرین دارد تا کم‌کم در جانِ آدمی بنشیند و آرامش کند. حضور ارادت می‌خواهد٬ صبر می‌خواهد٬ صابر می‌خواهد.

اما ببین٬ بیم است که او دگر نخیزد هرگز از رخوتِ بدن؛ جانِ من٬ این تن بمیره٬ بیا او را صدا بزن...

[نینوش-ش.ن.]

۰ نظر
۰۸ مهر ۹۳ ، ۲۱:۲۵

حالِ خراب.

حالش خوب نیست. حتی متوسط هم نیست. روزی دو عدد پروپرانول جهت کمتر زرزر کردن مصرف می‌کند. یک نصفه‌چیزی هم آخر شب در حلق‌ش می‌اندازد که گفته‌اند ملاتونین است٬ ولی بخاطر آن پاکت عجیب کاغذی٬ حدس می‌زند پلاسبو باشد. یک ذهن خراب دارد که معمولاً به همه‌چیز شک می‌کند. روز و شب‌ش فاسد شده است. از هرزه خواب‌هایی که می‌بیند -آخر ارضای جنسی پیرزن هشتادساله چه دخلی به تو دارد- گرفته تا جوش‌های صورت‌ش٬ طعم گسی به زندگی بی‌سروته‌ش داده است. شنبه و دوشنبه و جمعه ندارد٬ فرق دیروز و امروزش را فقط از آن سریال ۱۰شب می‌فهمد. مثلا یک شب آن سریال پخش نشد و فردای آن شب فکر میکرد که هنوز دیروز است. عرض کردم٬ حال‌ش خراب است.

یک پیچ کوچک آغشته به کمی رنگ آبی٬ در چشم مسلح به عینکش عیان آمد. به زحمت دولّا شد و آن را از روی سرامیک سرد کف اتاق برداشت. بسیار بزرگ‌تر از پیچ یک ساعت مچی بود. چیز دیگری به ذهنش نرسید. پیچ را گذاشت روی میز مطالعه‌اش؛ شاید روزی گم‌کرده‌اش را پیدا کند.

حال خرابی دارد. شیمی را باز می‌کند٬ دو خط می‌خواند٬ حوصله‌اش نمی‌شود و کتاب را به سمت سایرین پرت می‌کند. هندسه را برمی‌دارد٬ دو سه صفحه می‌خواند و خوابش می‌برد. در همان سطوح ابتدایی خواب که نمیدانم رِم یاچی اسمش را می‌گذارند٬ ماجرای همان پیرزن و آن صحبت‌ها را خواب می‌بیند و دردی بر خستگی‌اش اضاف می‌شود.

نمی‌دانم حالش کی و چگونه بهتر می‌شود. فقط می‌دانم که دلش پَر می‌کشد برای یک نفر؛ برای همان که پیدا نیست٬ همان که در جستجویش گم شده است. دلتنگ میم‌ِ جانی‌اش است. باید اِستاد و فرود آمد...

بیا او را صدا بزن.

۱ نظر
۰۷ مهر ۹۳ ، ۲۰:۵۴

تا ز جستجو روم در جوی تو...

کیستی تو؟

۰ نظر
۰۷ مهر ۹۳ ، ۰۰:۲۵

۳۳

در یکی از سی و سه دهانه ی پل نشسته بود، و فقط حضور بی سابقه ی تو را کم داشت، تا نعمت شب خنک پاییزی بر یک گم شده تمام شود.
شاید رسالت تو، چیزی بیشتر از یک بهترین دوست مجازی بود؟باشد.

۰ نظر
۰۴ مهر ۹۳ ، ۲۳:۲۲

بیم است که او دگر نخیزد از رخوت،

خواب دیدم برگشت؛ با همون لحن شوخ و تعدادی علامت تعجب.

بیا او را صدا بزن.

۰ نظر
۰۴ مهر ۹۳ ، ۱۰:۰۴

ناامیدی یه غوله.

اینم میکشم شاید گیج شم؛ نفهمم کجام، نفهمم چی میخوام، نفهمم چرا دوستام میرن دیگه نمیان...

۰ نظر
۰۳ مهر ۹۳ ، ۱۱:۱۵

کجایی تو؟

یه حالت غمناک دارم؛ ازونا که نه گریه داره نه اعصاب‌خوردی نه پرش ذهن. یه‌طور خاصی غصه دارم که انگار ابدی‌ه.

ینی این حرف‌ها رو حتی نباید اینجا زد. ولی اون‌ی که قشنگ میشنید حرف‌هامو٬ نیست‌ش. رفته. ینی دوستی قشنگی که به یه شماره و نت وابسته باشه٬ حالا می‌فهمم٬ که واقعاً هیچ‌چیز جز وهم و مجاز نیست. شاید کلی حس خوب و بد پیش بیاد٬ ولی اونم وهم‌ه. صد حیف.

غصه دارم چون اون‌ی که همیشه می‌خواستم باشه٬ نیست. اول فکر کردم مثل دفعه‌های پیش٬ میاد یه روز...

بیست روز شده؟ نیست‌ش. خب٬ حالا من اون گیاه لیمو رو که توی ذهنم خریدم و کاشتم توی گلدون فیروزه‌ای رنگ٬ به کی بدم؟ بذارم دم پنجره که هی ببینم و از تنهایی‌ش غصه بخورم؟ کجایی تو؟

هردفعه نبودی برمی‌گشتی. ینی همیشه با این که نبودی می‌دونستم که خواهی بود. ولی حالا٬ یه‌طوری نیستی که انگار ابدی‌ه. یه طوری غصه دارم که انگار برنمی‌گردی. چرا؟

با بودنِ ما که چیزی از شما کم نمیشه. بیا او را صدا بزن. ببین اگه برنگردی٬ دیوونه می‌شم سلسله شهرها رو به‌هم می‌دوزم‌ها. انقدر می‌گردم که آخر توی مترو پیدات کنم و بپرسم «چی شدی تو؟». بعد تو میگی «علیک. جناب‌عالی؟». من می‌گم «همون که دیگه از تمنا تهی.». بعد از سر غصه‌ی بسیار یا هرچی٬ می‌رم بالای کوه٬ منتظر میمونم که باد پرتم کنه یه‌وری. آخر شب هم سالم و سلامت برمیگردم خونه و توی بلاگم می‌نویسم؛ «باید اِستاد و فرود آمد بر آستان دری که کوبه ندارد. چراکه اگر به‌گاه آمده باشی٬ دربان به انتظار توست. و اگر بی‌گاه٬ به در کوفتن‌ت پاسخی نمی‌آید.»

می‌خوابم٬ جز کابوس‌های عادی٬ همه‌چیز یادم میره. صبح بیدار می‌شم. گیاه لیمو در گلدون فیروزه‌ای رنگ رو می‌بینم٬ و یادم می‌یاد که اِستاده‌ام بر آستان دری که کوبه ندارد.

۰ نظر
۳۱ شهریور ۹۳ ، ۰۰:۰۹

پادشاه فصل‌ها؛ پ...

من/

صبح که بیدار میشیم آسمون یه رنگه تا خود عصر. غروب با شب یکی شده. هرروزش خاکستری، یه روز بیشتر، یه روز کمتر. سوز میاد، باد سرد میکوبه تو پیشونی. اصلا نمیذاره به گرمای دلمون فکر کنیم. پاییز ملعون هرچی در سر داریم میدزده. لختمون میکنه؛ می وزه، میباره تا بلرزیم. پاییز بی رحم، پاییز تنها.

نوشین دی به دنیا اومده. اما پاییز که میشه راه میره، میخنده و میخونه: ...

یه شال گردن سبزم داره؛ شیش ماه میپیچه دور گردنش، شیش ماه انتظار پاییز میکشه، که باز بپیچه دور گردنش.

اون درخت توت حیاط پایینی مدرسه رو یادته؟ حیف نیست که نه توت داشته باشه نه برگ؟ هرسال که بزرگتر میشدیم صف کلاسمون بهش نزدیکتر میشد؛ ما هی بیشتر ذوق میکردیم. حالا نه صف مونده٬ نه توت، نه برگ. حیف نیست؟

میگم نوشین، چیه این پاییز خوبه؟ دل میگیره، آدما میرن، کسی نمیاد.

‏ یادته عصرای تابستون میشستیم روی نیمکت زهوار دررفته، خیره به مرد مهربون؟ اون روزا رو خزان تموم کرد دیگه. خزان بیرحم، خزان تنها.
رو کرد بهم، گفت: عوضش بارون شروع شد. نگا خیابونای خیسو، بو کن درختای سرتاپا شسته رو، گوش کن خش خش برگا رو؛ روح آدم تازه میشه.

میگم پاییز تکلیفش با ما روشن نیست؛ کاپشن بپوشیم، دم میکنیم. نپوشیم، یخ میکنیم. نایکیمون خیس شد تو بارون.

پاییز امسال زخممونو تازه میکنه. آخه مدرسه بدون رفیق دیوونه هه رفتن نداره. صبح به صبح میومد میشست ته کلاس، رسیده نرسیده یه سلامِ آب‌دار میخوابوند تو گوشمون. وای نوشین، چجوری بگذرونیم امسالو...

میگه بوت بپوش، گریه ی همه ی جوونمرداست بارون.

میگم نوشین، اگه پاییز اینقدر که تو میگی خوبه، پس چرا ما هر سال روز اول پاییز دلمون خالی میشه؟

از بالای عینک یه نگا انداخت به ما، سرشو گرفت روبه آسمون و گفت: خاموشم، خاموش.

در کجاهای پاییزهایی که خواهند آمد، یک دهان مشجر، از سفرهای خوب، حرف خواهد زد؟

نون/

بعضی ها می گویند پاییز تابستانی است که از ترس زمستان همه ی برگ هایش را میریزد روی سر زمین. بعضی ها می گویند پاییز بهاری است که عاشق شده. بعضی ها می گویند پاییز برای این است که سرمازدگی نفس های زمستان و مستی و مدهوشی سر بهار را احساس کنیم. ولی پاییز هیچکدام از این ها نیست. آن ها که از پاییز بیزارند خوب می فهمند که پاییز فقط برای خودش وجود دارد. من عاشق پاییزم. من می دانم پاییز چه حال و هوایی دارد. من پاییز را لمس کرده ام. او را بوسیده ام.جوانمرد بی زبان و غمگین من است پاییز. مردی با پالتوی سیاه بلند که آرام و با طمأنینه به سوی من قدم بر می دارد. شال سبز بافتنی اش را از دور گردنش باز می کند. یک دسته برگ زرد و نارنجی خشک در آسمان پخش می کند. به خشکی بیابان ها نگاه می کند. بغض می کند. می بارد. همه ی سرسبزی دنیا را عاشق های رنجور و رنگ پریده خودش می کند اما فقط به سمت آغوش من قدم بر می دارد. چشم هایم را که می بندم قدم هایش را تند می کند. موهای پرپشت قهوه ای تیره اش را به دست باد می سپارد.رنگ از رخ آسمان می برد. نزدیک می آید. دست سرد و مهربانش را روی گونه ی خیسم می کشد. شال گردن سبز بافتنی اش را دور گردنم می اندازد. موهایم را مرتب می کند. لبخند که می زند خورشید غروب می کند. در آغوشم که می کشد اولین باران می بارد و من از خوشحالی گریه می کنم. گریه می کنم.... زیرلب می گویم: طلسم مرداد که شکست چشم به راهت بودم... هوا را دو نفره کردی که دل مرا ببری... نرو. بمان. آنوقت با صدای آرام و گرفته اش می گوید عاشق من است... دیوانه وار... می گویم این فقط صدای توست که در گلوی من می ماند. جوانمرد... عشق من به تو روزی مرا به رستگاری می رساند... جوانمرد ابر سیاهی را با دستش نشان می دهد که در آسمان دورترین نقطه ی جاده همانطور که سیگارش را دود می کند روی زمین می خزد و می گوید هشتاد و نه روز دیگر باید بروم بانو.. می دانم. می روی و همه ی سرسبزی دنیا از نبودنت یخ می زند. من اما ای کاش سبز بودم و به خوابی نه ماهه می رفتم و برای دیدنت باز متولد می شدم. این رفتن ها و نبودن های هرسال تو عمر مرا آرام آرام به دنبال خود می کشد. می برد. نرو.. جوانمرد سکوت می کند. به یاد طلسم مرداد می افتم. به یاد آن روز که دست های داغ و عرق کرده اش را روی گلویم گذاشت و فشار داد و گفت بازهم همدیگر را میبینیم. میبینیم. میبینیم... چشم هایم را می بندم.

[پادکست-۰۲]