دوشنبه‌ها در خرونینگن

 حال‌ش بهتر شده٬ این را مدیون همان حافظه‌ی ماهی‌گلی‌ است که نه تنها درس و مشق٬ بلکه حال خراب را هم فراموش می‌کند. البته هنوز فرسنگ‌ها فاصله دارد تا فراموش کردن. بله٬ یادش هنوز نزدیک‌تر از این حرف‌هاست. اولین بار نیست که جدا افتاده‌است. نشان به آن نشانی که مدت‌ها پیش در والِ شخصی‌اش فرموده‌است «راهی پیش پایم بگذار٬ این طریق معرفت نیست.» آرامش آرامش که میگفت٬ کم‌کم رخ می‌نمایاند و از این ورطه نجات خواهد یافت. صبر٬ صبر٬ صبر. اگر بخواهد شاه‌ترین کلید دنیا را معرفی کند٬ می‌گوید صبر. البته این صبر هم مثل فرمول‌های مثلثات٬ نیاز به تمرین دارد تا کم‌کم در جانِ آدمی بنشیند و آرامش کند. حضور ارادت می‌خواهد٬ صبر می‌خواهد٬ صابر می‌خواهد. 

 اما ببین٬ بیم است که او دگر نخیزد هرگز از رخوتِ بدن؛ جانِ من٬ این تن بمیره٬ بیا او را صدا بزن...

 [نینوش-ش.ن.]