منو بی‌نیاز از آرزوی واهی کردی؛ تو منو به دنیای واقعی راهی کردی.
پنجشنبه, ۲۷ خرداد ۱۳۹۵، ۰۱:۲۶ ب.ظ
می‌دونم که چند ماه دیگه، شاید چندسال دیگه، با شنیدن این گریه‌م می‌گیره.
همه‌ی دِینی که من به تو دارم رو به زبون میاره، یادم میاره که تا ابد ریشه دارم بهت؛ یه ریشه‌ی محکم که هی کم‌رنگ میشه و شاید یه روز هم نامرئی بشه، اما هست؛ من همیشه حسش می‌کنم و خلاصه‌ی کلام، از یادم رفتنی نیستی.
شاید این غمناک‌ترین بخش زندگی باشه؛ ریشه‌ی نامرئی من.
- ۹۵/۰۳/۲۷