دوشنبه‌ها در خرونینگن

و بعضی وقتا با خودم فکر می‌کنم این حجم از درد فیزیکی باید یه‌جور وعده‌ی پاداش داشته باشه. منظورم اینه که خیلی راحت می‌تونم مسکن بخورم و زحمت تحمل اقلاً نصف این درد رو کمتر کنم، ولی چرا خودم رو مجبور می‌کنم که درد رو با تمام افت و خیزش تجربه کنم؟ مچاله بشم توی خودم و آرزوی چند ساعت خواب کنم... اما انگار امید دارم به وعده‌ای، پاداشی، نتیجه‌ای، نمی‌دونم‌. درد روشنی‌بخش نیست؟

+