دوشنبه‌ها در خرونینگن

 ای‌کاش تا ابد میشستیم کنسرت آقا استیو وای رو می‌دیدیم و با ‌کِی‌وی سولو‌های گیتار برقی‌ش رو گوش می‌کردیم؛ این‌طوری شاید هیچ‌وقت یاد دندون مادر به خطام نمی‌افتادم. مثل همون دو ساعتی که به کلاس بانو هایده نرفتن و نشستن ته شورا -هدفونِ کِی‌وی به‌گوش، موهای ریخته روی پیشونی زیر باد کولر- گذشت، و چندین و چند کنسرت قدیمی گیتار و درامز رو تیک می‌زدیم کنار هم، گوش می‌کردیم به صدای نعیمی. حتی تا نیم ساعت بعدش که با پوریا کد سوالای بی و سی کانتست دیشب رو حل و سابمیت کردیم هم دندون یادم رفته بود؛ همه‌چیز از وقتی شروع شد که تنها نشستم توی سایت، آپارات رو گذاشتم جلوی روم و دونه دونه انیمیشن‌های عصب‌کشی و درمان ریشه رو با دقت نگاه کردم؛ باز با خودم گفتم در یک جهان موازی، من دندان‌پزشکی هستم که نصف‌شب‌ها می‌ره دندون‌های شیری بچه‌ها رو از زیر بالشتشون برمی‌داره و به‌جاش اسنیکرز و مارس و کیندر و کیت‌کت می‌ذاره. هعی...