دوشنبه‌ها در خرونینگن

 مائیم و یه سری رفیقِ عالی که حتی اون دوردورشون٬ با وجود گرفتاری‌های زاده‌ی تأهّل٬ سراغمونُ می‌گیره و می‌گه «مثل همیشه؛ فعلاً که خوش می‌گذره.» با اون قهقه‌هاش که بهش حسودی‌م می‌شه٬ همیشه بهم یادآوری می‌کنه وقت‌مون کمتر از اونی‌ه که غصه‌ی چیزی رو بخوریم.

 خوشحالم. از داشتن بهترین دوستای دنیا خوشحالم و این ترس منُ از تکرار مصیبت بیشتر می‌کنه. حالم خیلی خوبه ولی می‌ترسم.