دوشنبه‌ها در خرونینگن

 یه‌روز باید برم. شلوار کتون سبز و کانورس‌های داغون‌ خاکستری‌م رو بپوشم، لباس گرم با خودم ببرم که وقتی هی نزدیک و نزدیک‌تر می‌شم، بدنم شروع می‌کنه به لرزیدن، دلم منجمد می‌شه و پاهام یخ می‌کنه، خودمو آروم کنم. باید برم و از اون سوپر عزیز یه‌بستنی بخرم، از پیرمردها آدرس بپرسم و بابت توضیحات تکمیلی‌شون تشکر کنم. از کوچه‌پس‌کوچه‌ها راهمو پیدا کنم به کمک نشونه‌های آشنا.

 کِی وقت کردم این‌قدر دیوونه بشم...