دوشنبه‌ها در خرونینگن

 حالم خوب نیست؛ همه‌چیز جلوی چشمم میاد و قیافه‌ی آرومِ مرگ‌پذیر خودم رو تصور می‌کنم، وقتی دنیا رنگ داشت؛ آلبالویی بود.

 آخرین‌باری که این دکلمه رو گوش می‌کردم، با اشتیاق دوستش داشتم؛ امیدی در دلم بود به دیدنش و بوسیدنش و بوییدنش. 

  من دوست داشتم که سرم را روی سینه‌ی محکمی بگذارم، و بمیرم. اما چنین نشد، و نخواهد شد؛ هستی خسیس‌تر از این‌هاست...