دوشنبه‌ها در خرونینگن

به همین راحتی، وجود شما حاصل عوامل اولیه است، و نمی‌شود کاریش کرد.

شب تا صبح چندین بار بیدار شدم. آخرین خوابی که دیدم وحشتناک بود. گمان نمی‌کنم هرگز بتوانم فراموشش کنم. خواب دیدم که هنوز مادر زنده بود و البته ده پانزده سالی هم جوان‌تر. ناگهان از بین صحبت‌هایشان شنیدم که من فرزند مادرم نیستم. پرسیدم موضوع چیست و گفتند. ظاهرا پدرم خیانت کرده بوده است با یک خانمی، و این خانم بعد از دنیا آمدن من به وضوح مرا نخواسته و پدرم مجبور شده مرا به خانه‌ی بیاورد و به اجبار بسپاردم به مادرم (که فهمیدم مادرم نبود). حالا نفرت را در چشمان مادر می‌دیدم؛ یعنی فهمیدم آن نگاه همیشه غمگین و سرد، نفرت از دلیل وجود من بوده است. همزمان شرمنده‌ی مادر و عصبانی از پدر و ناگهان بی‌هویت شده بودم. باورم نمی‌شد. اساس تمام زندگی‌ام ظلم به مادر بود. ان‌قدر باورناپذیر بود که دویدم سمت خواهرم، از او پرسیدم تو می‌دانستی؟ گفت می‌دانست! و چه لطفی به من داشت که با همه‌ی این احوال مرا خواهر خودش دانسته بود. هویتم ناگهان غیب شده بود و شرمندگی پررنگ‌ترین حسی بود که داشتم. کاش هیچ‌وقت نبودم. حالا با این وجود نصفه و نیمه‌ی سراسر شرم چه‌کار می‌کردم؟