دوشنبه‌ها در خرونینگن

حس می‌کنم مدام در تغییرم. نه این که کار به خصوصی کنم، اما به جا آوردن خودم امر مسلّمی نیست برایم. این موضوع هیچ خللی در امور روزانه یا ارتباط با دیگران ایجاد نکرده است، حسی تماماً درونی است. اشتیاقی برای آینده ندارم. هربار این به ذهنم می‌رسد یخ می‌کنم. نمی‌دانم چه چیز راضی‌ام خواهد کرد، که تلاش کنم برای آینده. گاهی فکر می‌کنم، سرنوشت ما از قبل در هیچ پخی نشدن عقد شده است.