دوشنبه‌ها در خرونینگن

من از دو سال پیش این بلوا افتاده‌بود به جانم که عمرم کوتاه است. حال‍ا هم همان‌طور فکر می‌کنم اما ناچارم از تل‍اش‌های خرد و شاید هم بی‌اثر برای آینده. یعنی مستند نبودن این فرضیه برای دیگران و مهم‌تر از آن محدودیت‌های مالی اجازه نمی‌دهد از یک حد فراتر در لحظه زندگی کنم. همیشه در نظرم این‌طور آمده که روزی که بر همه‌ی آشنایان و اطرافیانم موجه شود که سه ماه بیشتر زنده نمی‌مانم، ناگهان آزادی‌هایی به من برمی‌گردد که همه‌ی عمر مفیدم را برای ذره‌ذره گرفتن همان‌ها و بیشتر از آن‌ها صرف کرده‌ام. حال‍ا هم می‌شود گفت مضحک است، هم باید متوجه بود که هر رفتار دیگری بر اساس چه فرض‌هایی‌ست و تفاوت ذهنیت من با او از مغایرت کدام فرض‌ها ریشه می‌گیرد.