دوشنبه‌ها در خرونینگن

آن روز مدام می‌خوابیدم که واقعیت را از خودم برانم. شب، دیگر خواب هم حریف نبود. بی‌قرار بودم و تحمل خودم را هم نداشتم. خواستم کار را یک‌سره کنم. زنگ زدم. حرفی نداشتیم که بزنیم. نیم ساعت بعد که رسیده‌بودم به پارک، پیام داد. اسمم را نوشته‌بود؛ این صدا زدنش به هر سمتی می‌توانست کشیده‌شود؛ وحشتناک‌ترینشان را انتخاب کرد. گفت دیگر سراغش را نگیرم. گفتم باشه. تشکر کرد. سیگارم را تمام کردم و سرم را آویزان کردم از لبه‌ی نیمکت. بی‌چارگی من را بلعیده بود. آن‌وقت، وقت دوباره سر بلند کردن و از نو ساختن نبود. باید که عصاره‌ی نابودی‌ام را در همه‌ی تار و پودم به جریان می‌انداختم. من اشتباه کرده بودم در اعتمادی که قبل از آن هیچ‌وقت بذل و بخشش نمی‌کردم و حالا، مستحق بودم که در خیال خودم برگردم به عقب و صد بار دیگر همان انتخاب را بکنم.