دوشنبه‌ها در خرونینگن

 مگر همه‌ی ماجرا، جدافتادگی فرد در اتاقکی شیشه‌ای با دیوارهای جیوه‌اندود نیست؟ مگر درگیر شدن با دغدغه‌ی «آن دیگری»، آن فرد جداافتاده‌ی دیگر در اتاقک شیشه‌ای با دیوارهای جیوه‌اندود دیگر، گریزی مختصر از سکوت مرگ‌آور خود در کنار خودها نیست؟ آخر این گریز و کشش، این نوسان خودخواهی و گریزازخود، نشانه‌ی هیچ‌چیز نیست؟ مگر در نوسان آرامشی هست؟ ممکن است فرد با آن دیگری یکی شود؟ از خودش به خودش بگریزد و هم‌زمان گویی، خود را بخواهد.