دوشنبه‌ها در خرونینگن

 Charlie and the Chocolate Factory رو برای دومین‌بار دیدم. اولین‌بار ۸سال پیش توی مدرسه همراه دوستام دیده‌بودمش. این‌بار ولی تجربه‌ی کاملا متفاوتی بود. کمتر جذب فانتزی کارخونه شدم، و بیشتر به توزیع ثروت، هوش و شانس بین کاراکترها دقت کردم. راستش، کمی هم دلتنگ اون‌موقعا شدم؛ امنیت کودکی بین دوست‌های مورد اعتماد، حمایت خانواده، کنجکاوی‌ها و خلاقیت‌های کودکانه، حمایت مدیر مدرسه و جمله‌ای که یک عصر -وقتی مدرسه تعطیل بود و فقط ما مونده بودیم- بهم گفت.

حواسم باشه که گاهی، محاط شدن در یک حوزه‌ی امن به اندازه‌ی تلاش نکردن واسه پیشرفت، گناهه. امروز حرف‌های عجیبی شنیدم و شاید نیاز به هم‌فکری دارم. شاید هم خودم به مرور متوجه بشم و بتونم تصمیم درست بگیرم. به نظرم رسیده که اوضاع و شرایط درحال وارون‌نمایی‌ست و من باید بدبین‌تر از قبل بشم.