دوشنبه‌ها در خرونینگن

- منافع قوای محرکه بی‌صدا در پشت‌سر هیاهو و غوغای مواضع می‌باشند. موضع شما چیزی‌ست که روی آن تصمیم خودتان را گرفته‌اید. منافع شما آن چیزی‌ست که سبب شده که شما به آن نحو تصمیم بگیرید.

 پیمان صلح بین مصر و اسرائیل که در سال ۱۹۷۸ در کمپ دیوید منعقد گردید ثمربخشی نگریستن به ماورای مواضع را نشان می‌دهد و اثبات می‌کند.

 اسرائیل شبه‌جزیره سینا متعلق به مصر را از دوره‌ی جنگ شش روزه‌ی اعراب و اسرائیل در ۱۹۶۷ اشغال کرده‌بود. وقتی نمایندگان مصر و اسرائیل در سال ۱۹۷۸ برای مذاکره در خصوص پیمان صلح گرد آمدند مواضع آن‌ها یکسان نبود. اسرائیل اصرار داشت که بخشی از شبه‌جزیره سینا را در تصرف داشته‌باشد. مصر، از سوی دیگر، تأکید داشت که تمام سرزمین شبه‌جزیره سینا تا آخرین وجب آن به مصر بازگردانیده شود و تحت حاکمیت این کشور قرار گیرد. بارها نمایندگان اسرائیل نقشه‌هایی ارائه دادند که مرزهای احتمالی ممکن که شبه‌جزیره سینا را بین مصر و اسرائیل تقسیم می‌کرد نشان می‌داد. سازشی بر این مبنا کلاً برای مصر غیرقابل قبول بود. برگشت به وضعیت قبل از جنگ‌های شش روزه ۱۹۶۷ نیز به همین ترتیب برای اسرائیل پذیرفتنی نبود.

 وقتی که به‌جای توجه به مواضع، طرفین نظر خود را معطوف به منافع کردند، پیدا کردن راه‌حل امکان‌پذیر شد. منافع اسرائیل در حفظ امنیت آن کشور بود. اسرائیلی‌ها نمی‌خواستند که تانک‌های مصری در مرز آنان مستقر و هرلحظه آماده‌ی گذشتن از مرز و هجوم به اسرائیل باشند. منافع مصر در حفظ حاکمیت و تمامیت ارضی آن بود. شبه‌جزیره سینا از دوره فراعنه بخشی از خاک مصر بوده‌است. پس از اینکه مصر چند سده زیر سلطه یونانیان، رومی‌ها، عثمانی‌ها، فرانسویان و انگلیسی‌ها قرار داشت، چندسال پیش توانسته بود حاکمیت کامل را مجدداً به‌دست‌آورد و حاضر نبود که یک بار دیگر بخشی از قلمروی خود را به فاتح خارجی دیگری واگذار کند.

 در کمپ دیوید، انورسادات رئیس‌جمهوری وقت مصر و مناخیم بگین نخست‌وزیر وقت اسرائیل با طرحی توافق کردند که شبه‌جزیره سینا را تحت حاکمیت کامل مصر درمی‌آورد و با غیرنظامی اعلام کردن بخشی بزرگ از این شبه‌جزیره، امنیت اسرائیل نیز تأمین می‌شد. پرچم مصر همه‌جا برافراشته می‌شد ولی تانک‌های مصری در هیچ نقطه‌ای در نزدیکی اسرائیل قرار نمی‌گرفتند.