دوشنبه‌ها در پراگ

دوشنبه یکی از ۷ روزِ تعریف شده نیست، دوشنبه رنج و ملال من است.

دوشنبه‌ها در پراگ

دوشنبه یکی از ۷ روزِ تعریف شده نیست، دوشنبه رنج و ملال من است.

ساغر باش؛ برسان خود را به وِی، به سلامی پر از مِی، و بمان.

حقّ خوشبختی برای همه‌ی ما محفوظ است.

يكشنبه, ۸ شهریور ۱۳۹۴، ۰۴:۲۱ ب.ظ

 ولی به عظمتِ‌ نداشته‌هام قسم٬ هیچ‌‌وقت نخواستم جای کسی دیگه باشم. گاهی در ذهنم زمزمه می‌شه «خوش‌به‌حال‌ش که دوست‌دخترِ کینگ‌رام‌ه؛ اما اقلاً بخاطر خوشگلی‌ش مستحق‌شه.» گاهی می‌شنوم در ذهنم که صدایی می‌گه «خوش‌به‌حال کسی که با گوشیِ صورتی‌ِ مزخرف‌ش آرامش رو داره؛ درست مثل خودم تا چند روزِ پیش...»

 اما حسرت نه. حسرت نمی‌خورم به کسی که هرگز نبودم و نخواهم شد٬ یا به کسی که قبلاً بودم. من فقط از خودِ حالِ حاضرم در هرلحظه انتظار بهترین تصمیم رو دارم٬ و اگه اشتباه کنم٬ حسابی از دست خودم شاکی می‌شم. هیچ‌وقت به کسی جز خودم حسادت نکردم و توی رویاهای کسی دیگه پرواز نکردم. سلامتیِ آزادی.

 و به سلامتیِ حقّ آزادی واسه همه زندونی‌ای در بند٬ و خصوصاً زندونی‌ای دربند.:)

  • ۹۴/۰۶/۰۸

نظرات (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
تجدید کد امنیتی