دوشنبه‌ها در پراگ

 یه زمان‌هایی پیش میاد٬ انگار که نباشی اصن٬ کارایی می‌کنی که حداقل یه نفر بهت جواب بده و بفهمی که هستی. اون یه نفر نوشین‌مان بود امشب. و اوقاتِ دیگه هم.

 اما این نبودن یا دیده نشدن نیست. این فسادی‌ه که من دچارش شدم و داره از سر و کولم بالا میره.

 صبح خواب خیلی بدی دیدم. خواب‌هایی که توشون کسی که میشناسم میمیره از همه بدتره. از اینکه خفه باشی و سر به نیستت کنن٬ یا اینکه بعد از دویدن و زجر کشیدن بهمن برف و یخ که پشت سرت میاد٬ بیفتی توی کوه آتشفشان و ذوب شی٬ از همه‌ش بدتره.

 یه نفر مست کرده اینجا. توی خیابون یا کوچه نشسته. شایدم تلوتلو می‌خوره اما دور نمی‌شه. آواز می‌خونه. با صدای خیلی نامیزون و زیر و بم‌های یهویی و بی‌دلیل؛ مست‌ه. اما دور نمیشه.