دوشنبه‌ها در پراگ

 خیلی وضع نابه‌سامانی‌ه. این‌طوری که نمی‌شه. رسماً بودنمون نمی‌ارزه با این کیفیت. من فکر می‌کنم حتی مشکلم با خریدن کیندل و گوشی و هدفون و دوربین و اسکیت‌بورد هم حل نمی‌شه. بچه بودیم چطوری سر می‌کردیم سه ماه تابستون تو خونه؟ دوست و رفیق درست حسابی‌م نداشتیم تازه٬ یکی دوتا دختر همسایه که در همه‌ی موارد از من کوچیک‌تر بودن. البته مریم س. هم‌سنم بود و دوستی‌مون هم خیلی محکم‌تر از دوستی دخترهم‌سایه‌ها بود. ما کِی اینقدر پوچ‌اندیش شدیم؟ انگار دیگه هیچکی حواسش بهم نیست. انگار ول شدم یه گوشه‌ی هامون و حتی نمی‌بینم کسی رو که در حال زندگی کردن باشه. می‌دونی؟ درست نیست.

×هامون گوشه نداره.