دوشنبه‌ها در پراگ

از خودم می‌پرسم: چه کار می‌کنم؟ یک جمله می‌تواند به همین سادگی مرا خاموش کند.

شاید این درست نیست. شاید من به قدر کافی دلخواهش نیستم. اشتباه هم زیاد می‌کنم، می‌دانم. بعد از اشتباه‌ها - آخر اینجا خانه‌ی خودم نیست، وگرنه اشتباه در خانه‌ی خود آدم معنی ندارد- دلم می‌گیرد، می‌خواهم بروم خانه‌ی خودم، جایی که هیچ‌کس مرا نمی‌بیند، شهادت اشتباه‌هایم را نمی‌دهد.

آخر این صحبت چندبار دیگر باید تکرار شود تا شر همه‌چیز را بکند؟