دوشنبه‌ها در پراگ

خستگی، درماندگی، عطش خنکای زمستانی چمن خم اتوبان، ابٙر ماشین زمان، رهاشدگی، صدای تنهایی، شاخ‌وبرگ لابه‌لای موهام، اصالت، پسرک آشناست شاید از زندگیِ قبلاً، اتوبوس نیمه‌شب، قهقهه‌های هرزه، چشم‌های مبهوت بی‌شرم و حتی باانگیزه، نور بی‌جان زرد، صدای یکنواخت موتور اتوبوس لکنته، مردانگی قریب به مطلق در خیابان‌های شهر هردو جنس بعد از نیمه‌شب.

آلپرازولامِ امشب بر من حرام شد؛ اصالت و مصیبت، رنج و حقیقت، عادت به این تهوع، نیستی و وارونه از ابد به ازل.