دوشنبه‌ها در پراگ

لیوان لاجوردی از آب‌لیموی ترش و رقیق و سرد، نیمه‌پر است؛ آن را بین دو دستم روی میز می‌گذارم، درست زیر چانه‌ام. مایع درون لیوان نوسان می‌کند؛ سرم را پایین می‌آورم، نگاه می‌کنم، گردی صورتم را می‌بینم که سراسیمه در گردی لیوان حرکت می‌کند. تصویر آشنایی‌ست از من برای من. درون من خودی هست که بی‌تابانه خودش را به این در و آن در می‌زند، درد دارد، فریاد می‌زند اما صدای فریاد خودش را نمی‌شنود، کلمات را پرت می‌کند به سمت دیوار، کلمات بی‌صدا به دیوار می‌خورند و روی زمین میفتند. آن‌قدر درد می‌کشد و فریاد می‌کشد تا کرخت شود؛ کرخت که شد میفتد یک گوشه، تکیه می‌زند به دیوار و پاهایش را با ناامیدی روزی زمین دراز می‌کند و خیره می‌شود... با صورتی بی‌روح خیره می‌شود به زمین زیر پاهایش. کرخت که باشی، انگار زمان می‌ایستد. تو که از حرکت بمانی، فکر تو که از حرکت خالی شود، همه‌چیز می‌ایستد. نوعی عزاداری در سکوت اتفاق می‌افتد. داغ اسماعیل، تازه می‌شود. عزای جنون جان‌سوز اسماعیل برای چندمین بار نازل می‌شود، تا اسماعیل دیگری ظهور کند؛ تا اسماعیل، از نو ظهور کند.