دوشنبه‌ها در پراگ

 غبار نیلی٬ شب‌ها را هم می‌گرفت.

 و غریو ریگ روان خوابم می‌ربود.

 چه رؤیاها که پاره نشد!
 چه نزدیک‌ها که دور نرفت!

 و من بر رشته‌ی صدایی ره سپردم٬ که پایانش در تو بود.

 آمدم تا تو را بویم٬ و تو زهر دوزخی‌ات را با نفسم آمیختی؛
 به پاس این همه راهی که آمدم.