دوشنبه‌ها در پراگ

 فرصتی اگر باشد، باید دوید و دور شد.

 دوستِ ثالث که سرزده و نزده ندارد، وقتی آمد، تو باید فاصله بگیری. باید در دوردست‎های امکان بایستی، اما، باشی.

 درست مثل معتل که بلد نمیشدی اما، خواندی.

 باهار هنوز قشنگی‎هایش را دارد، حرفی نیست. حال و احوالت اگر به جا نیست، سراغش را از دیگری بگیر.

 تو گمان کن در خودت حل شده‎ای، مگر غایت جز این است؟
 تا هستی، با همه‎ی توجهت باش. اگر قرار بر بیدلی و جفا به خودِ است، رها کن.

 گزافه نگو. من خودم بودم، خود. مرا نیاز به دیگری شدن اینچنین خوار و حالم را چنین زار کرد.

 دست از نالیدن بردار، این و آن دلیل نیست، شاهدیست بر آنچه تو هستی. تو خود دلدار خود باش.

 [Drift. Alina Baraz]