دوشنبه‌ها در پراگ

 امروز دو دوست قدیمی رو بعد از مدت‌ها دیدم؛ همون خندیدن‌ها به شوخی‌های مسخره، همون یه‌لحظه جدی شدن‌های بحث‌های ساختاری، همون حافظ خوندن‌ها واسه همدیگه، همون چشیدن‌ خوراکی‌های همدیگه، به اضافه مشتاقانه شنیدن پیشرفت‌هاشون...

 کنارشون که هستم انگار امنیت زندگی دوران مدرسه بهم برگشته؛ نمی‌ترسم از قضاوت شدن، بودنشون انقدر سر حالم میاره که با وجود سردرد هم چندتا شوخی میکنم.

دوستشون دارم. هفت سال بزرگ شدن کنارشون رو هم دوست داشتم.